Lubelski Filip

Położenie grobu: Kwatera 26, rząd 6
Filip Lubelski (ur. 1788 w Zamościu, zm. 17 lutego 1879 w Warszawie) – polski lekarz wojskowy w czasie wojen napoleońskich, powstaniec listopadowy.
Studiował medycynę na Uniwersytecie Wiedeńskim, tytuł doktora medycyny otrzymał w 1811 roku.
Służył w wojsku Księstwa Warszawskiego, brał udział w dwóch bitwach w 1812 roku oraz w pięciu bitwach w 1813 roku, był zraniony kulą karabinową w rękę.
Po przejściu na żołd francuski brał udział jednej bitwie w 1814 roku we Francji.
Aresztowany 31 grudnia 1818 roku i osadzony w kazamatach twierdzy Modlina za wydanie czterem popisowym (tak zwano wówczas poborowych) fałszywych świadectw celem zwolnienia ich od służby wojskowej.
Po wybuchu powstania listopadowego w nocy z 29 na 30 listopada 1830 roku, zgłosił do szeregów armii czynnej, pełnił służbę w randze sztabslekarza.
W 1831 założył szpital polowy, w którym leczono rannych żołnierzy polskich i jeńców rosyjskich, a także chorych na cholerę.
Od 1815 do 1840 prowadził w Płocku praktykę lekarską, a potem w Warszawie razem z synem Wilhelmem.
W roku 1867 cesarz francuski Napoleon III w uznaniu zasług położonych przez dra Lubelskiego pod sztandarami Napoleona I przyznał mu rentę roczna w wysokości 600 franków.
Kawaler orderu francuskiej Legii Honorowej i orderu Virtuti Militari, odznaczony medalem św. Heleny.

Źródło 1
Źródło 2