Mieczysław Birnbaum, ps. Mieczysław Binom (ur. 10 czerwca 1889 w Częstochowie, zm. 23-24 kwietnia 1940 w Katyniu) – polski publicysta i tłumacz żydowskiego pochodzenia; w młodości działacz ruchu rewolucyjnego, potem oficer Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Syn kantora Abrahama Bera Birnbauma. Jego siostrą była aktorka Helena Gruszecka, bratankiem – pisarz i tłumacz Jerzy Pomianowski. Działacz PPS-Frakcji Rewolucyjnej i Polskiej Organizacji Wojskowej. W 1918 r. jako jeden z trzech wysłanników generała Hallera negocjował z rządem sowieckim ewakuację II Korpusu Polskiego w Rosji na prawy brzeg Dniepru (bolszewicy nie wyrazili zgody i Niemcy rozbili korpus w bitwie pod Kaniowem).
Zaufany emisariusz Józefa Piłsudskiego, z jego nominacji przedstawiciel Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego w tajnych rokowaniach polsko-bolszewickich w Mikaszewiczach (w czasie wojny polsko-bolszewickiej) i faktyczny negocjator.
Tłumaczył utwory Izaaka Babla, Antoniego Czechowa, Jewgienija Zamiatina.
W czasie kampanii wrześniowej 1939 po agresji ZSRR na Polskę wzięty do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku. 23 lub 24 kwietnia 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Katyniu i tam pogrzebany.
Od 28 lipca 2000 spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu.
Jesienią 1939 r. aresztowany przez NKWD, zamordowany w Katyniu.
Źródło

Maksymilian Landau (ur. 8 marca 1882 w Kamionce Strumiłowej, zm. w kwietniu 1940 w Charkowie) – nauczyciel, pułkownik Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Urodził się w rodzinie żydowskiej, syn Ludwika i Rozalii z domu Wolkenberg, rodziny żydowskiej.
Ukończył studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Franciszkańskiego we Lwowie w 1904. Został nauczycielem w gimnazjum w Brodach, gdzie uczył języka niemieckiego i języka polskiego.
Po wybuchu I wojny światowej służył w Legionach, , w końcowym okresie wojny wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej.
Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku; został zweryfikowany do stopnia majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku.
W 1923 roku służył jako zastępca dowódcy pułku w 4 pułku artylerii polowej, następnie do maja 1932 był dowódcą pułku manewrowego artylerii w Toruniu, a potem służył w Kierownictwie Zaopatrzenia Uzbrojenia w Warszawie na stanowisku zastępcy kierownika.
Z dniem 30 czerwca 1934 został przeniesiony w stan spoczynku. W 1938 roku był dyrektorem Prywatnego Gimnazjum Męskiego im. Edwarda Rontalera w Warszawie.
Po agresji III Rzeszy na Polskę w 1939 roku był zastępcą dowódcy artylerii Obrony Lwowa. Po agresji ZSRR na Polskę. Po kapitulacji Lwowa przed Armią Czerwoną został wbrew warunkom kapitulacji miasta wzięty do niewoli sowieckiej i przewieziony do obozu w Starobielsku. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez NKWD w Charkowie i pochowany potajemnie w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach.
Obecnie spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.
5 października 2007 został pośmiertnie awansowany do stopnia pułkownika.
Źródło

Oswald Leo(n) Rohatiner (ur. 14 grudnia 1897 we Lwowie, zm. 1940 w Kijowie) – polski Żyd, doktor praw, urzędnik państwowy, sędzia i działacz piłkarski, kapitan rezerwy piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
W 1916 ukończył gimnazjum w rodzinnym Lwowie, po czym został wcielony do c. i k. armii i służył w jej szeregach podczas I wojny światowej.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego 21 maja 1919. Wchodził w skład obsługi pociągów pancernych „Smok” i „Kaniów”.
Uczestniczył w Bitwie Warszawskiej, w 1921 ochotniczo wziął udział w III powstaniu śląskim
9 czerwca 1922 został zdemobilizowany i przeniesiony do rezerwy.
Ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, uzyskując tytuł doktora praw. Zawodowo pracował jako urzędnik państwowy.
Był sędzią i działaczem piłkarskim. W 1931 był sekretarzem Lwowskiego Związku Piłki Nożnej.
Pod koniec sierpnia 1939 został zmobilizowany. 9 grudnia 1939 został aresztowany przez funkcjonariuszy NKWD. Był przetrzymywany we lwowskim więzieniu Brygidki. W 1940 został zamordowany prawdopodobnie w Kijowie.
Jest pochowany na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.
Jego żona Gizela Willer (ur. 1905) dwie córki: Maria (ur. 1924) i Paulina (ur. 1929) w kwietniu 1940 zostały deportowane na teren obecnego Kazachstanu, skąd po wojnie powróciły do Polski i wyemigrowały do Izraela, gdzie zamieszkały w Beer Szewa.
Źródło