Włodzimierz Dulewicz

Powazki Stare
Powazki Stare
Wykonanie zdjęcia
Położenie grobu: kwatera E-XV-1, rząd 3, grób 15

Włodzimierz Dulewicz (ur. 17 sierpnia 1914 r. w Symbirsku (Rosja), zm. 12 września 1996 r. w Warszawie) – pułkownik Wojska Polskiego, prof. dr hab. inż., komendant Wydziału Elektroradiotechnicznego (1960 – 1969).
Dzieciństwo spędził w Łunińcu k/Pińska. W 1932 r. uzyskał świadectwo maturalne, następnie zdał egzamin konkursowy na Wydział Elektryczny Politechniki Warszawskiej.
W chwili wybuchu drugiej wojny światowej, posiadając absolutorium i niedokończoną pracę dyplomową, udał się na kresy wschodnie do swych rodziców. 13.04.1940 r. wraz z całą swą rodziną (bez Ojca, który został wcześniej aresztowany przez NKWD i stracony w nieznanych okolicznościach) został przymusowo wywieziony do Kazachstanu, do kopalni antymonu w Turgajstroju, w Obwodzie Akmoła. Tu pracował w charakterze elektromontera, w warunkach szczególnie szkodliwych dla zdrowia.
W sierpnia 1943 r. został powołany do Pierwszej Dywizji Wojska Polskiego. W warunkach frontowych ukończył 3-miesięczną Szkołę Oficerską Wojsk Inżynieryjnych oraz 6-miesięczną Wyższą Szkołę Minerską. Następnie zajmował stanowisko dowódcy plutonu i kompanii w I Brygadzie Saperów. Brał udział w akcjach zwiadowczych, w rozminowywaniu odcinków frontowych i w forsowaniu Wisły. Uczestniczył w przerzucaniu przez Wisłę 8 pułku piechoty - na pomoc powstańcom Warszawy.
Po wojnie został skierowany do Oficerskiej Szkoły Saperów w Przemyślu na stanowisko wykładowcy elektrotechniki. W latach 1947 - 1951 pracował w nowo tworzącym się, pierwszym w WP, ośrodku naukowo - badawczym pod nazwą Poligon Naukowo - Badawczy Wojsk Inżynieryjnych we Wrocławiu. Po uzyskaniu dyplomu magistra inżyniera, na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej na początku 1951 r., powołany został na stanowisko Zastępcy Szefa ogólno-akademickiej Katedry Elektrotechniki w tworzonej Wojskowej Akademii Technicznej.
W WAT przepracował 36 lat zajmując kolejno stanowiska: zastępcy szefa katedry, Szefa katedry, Komendanta Fakultetu Radiolokacji, Komendanta Wydziału Elektroradiotechnicznego, Szefa Instytutu Systemów Pomiarowych i Automatyki.
Na stopnień pułkownika awansował w roku 1957. Stopień naukowy doktora uzyskał w 1955 r., a stopień doktora habilitowanego w 1975 r. W roku 1979 został Mu nadany tytuł profesora.
Przestał być komendantem Wydziału w 1969 roku po zmianie jego nazwy na Wydział Elektroniki, zaproponowano mu stanowisko attache wojskowego przy ambasadzie Polski w Paryżu. Do jego wyjazdu jednak nie doszło, po czym został ponownie wyznaczony na stanowisko kierownika Katedry Napędów i Urządzeń Elektrycznych.
Po przejściu na emeryturę wojskową, w 1985 r., po 42 latach służby, nadal pracował jako cywilny nauczyciel akademicki WAT na stanowisku profesora na Wydziale Mechanicznym i na Wydziale Inżynierii Lądowej i Geodezji, a od 1987 r. w Instytucie Technicznym Wojsk Lotniczych.
Zasłużył na miano jednego z aktywniejszych współbudowniczych Akademii. Odegrał ważną rolę w tworzeniu i działalności Wydziału Elektroradiotechnicznego (przekształconego następnie w Wydział Elektroniki). Brał czynny udział nie tylko w pracach organizacyjnych, ale także uczestniczył w opracowywaniu programów studiów, prowadził zajęcia dydaktyczne, projektował i pobudzał innych do budowy nowych laboratoriów, opracował 10 skryptów akademickich, z których 6 jako wyłączny autor.
Do głównych obszarów zainteresowań prof. Dulewicza należały: maszyny elektryczne, mikromaszyny elektryczne, napęd elektryczny, elektrotechnika, elektrotechnika ogólna i elektromaszynowe elementy automatyki. Zajmował się również zabezpieczeniami elektroenergetycznymi i elementami techniki wysokich napięć, a także energetyką lotniskową.
Prof. Dulewicz pracował w kilku Radach Naukowych i Komitetach PAN, takich jak: Komitet Elektrotechniki (30 lat), Komitet Postępów Energetyki (6 lat), Komitet Telekomunikacji (2 lata), Rada Naukowa Instytutu Automatyki PAN (6 lat), Rada Instytutu Technicznego Wojsk Lotniczych (2 lata).
Był promotorem dwóch przewodów doktorskich oraz autorem 8 patentów. Był laureatem szeregu wyróżnień m. in. nagrody Ministra Przemysłu Maszynowego, kilkakrotnie nagrody Rektorskiej.
Opracowane podręczniki: Uzyskał 27 odznaczeń frontowych, państwowych i resortowych, wśród których są m. in.: Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski i Srebrny Medal Zasłużonym na Polu Chwały.
Źródła:
  1. Materiały przygotowywane z okazji 50-lecia Instytutu Systemów Pomiarowych i Automatyki
  2. https://www.sejm-wielki.pl/b/sw.245208?ad_closed=true
  3. https://70lat.wel.wat.edu.pl/o-wydziale/
  4. https://delibra.bg.polsl.pl/Content/1420/WrobelT_40lat-8miesiecy-i-10dni-cz2.pdf
  5. https://opac.cbw.wp.mil.pl/search/description?q=Dulewicz%2C+W%C5%82odzimierz+%281914-1998%29&index=11