Jadwiga Andrzejewska

Powazki Stare
Powazki Stare
Położenie: Kwatera XXVIII, rząd 18, grób 6

Jadwiga Andrzejewska (ur. 30 marca 1915 w Łodzi, zm. 4 października 1977 tamże) – polska aktorka teatralna i filmowa. Jedna z największych gwiazd przedwojennego kina, nazywana przez wszystkich Jadzią.
Córka maszynisty teatralnego Józefa Andrzejewskiego i Zofii z Ludwickich. Po ukończeniu szkoły powszechnej ze względów materialnych podjęła pracę jako ekspedientka w składzie/sklepie materiałów piśmiennych Leona Tybera, przy ul. Piotrkowskiej 49.
W tym samym czasie - grudzień 1923 - zadebiutowała w Teatrze Miejskim w Łodzi, w sztuce „Nauczycielka”, u boku Ireny Solskiej. Grała też w Teatrze Popularnym. W następnych latach występowała również jako tancerka w kabarecie "Jar". Tam została zauważona przez Karola Adwentowicza, który widząc jej talent zaproponował przeprowadzkę do Warszawy i grę w teatrze. Jej debiut w Warszawie miał miejsce 15 września 1932 na scenie Teatru Kameralnego w „Dziewczętach w mundurkach”, gdzie grała Manuelę.
Otrzymawszy bardzo wysoką notę Antoniego Słonimskiego postanowiła pozostać w stolicy. Występowała w kabarecie "Nowy Momus", a od lutego 1933 w Teatrze Narodowym. Gościnnie grała też w Teatrze Letnim, Ateneum i Polskim. Od 1934 nie była związana na stałe z żadnym teatrem łącząc grę w filmach z występami w teatrach rewiowych i kabaretach. m.in. "Stara Banda" i "Cyrulik Warszawski".
W filmie zadebiutowała w 1933 r. podwójnie: jedną z trzech głównych ról (Jadzia) w filmie "Wyrok życia", u boku m.in. Ireny Eichlerówny (reż. Juliusz Gardan) oraz w roli kwiaciarki w "Dziejach grzechu" (reż. Henryk Szaro). Ogółem w okresie międzywojennym zagrała w piętnastu filmach m.in. w Dziewczętach z Nowolipek oraz Strachach.
Po kampanii wrześniowej znalazła się we Lwowie, gdzie grała w kierowanym przez Konrada Toma Teatrze Miniatur. Teatr ten do 1941 wędrował po miastach radzieckich. Zawiesił swoją działalność po wybuchu wojny radziecko-niemieckiej.
Od listopada 1941 występowała w zespole "Czołówki Teatralnej" Armii Polskiej tworzonej na terenie ZSRR przez gen. Andersa. W marcu 1942 wyruszyła z Armią Andersa przez Bliski Wschód do Mandatu Palestyny, występowała w teatrze rewiowym Feliksa Konarskiego, a następnie w teatrze polowym 2 Korpusu PSZ. Na przełomie 1944 i 1945 występowała w Polskim Teatrze Szkolnym, z którym odwiedziła Jerozolimę, Tel Awiw, Nazaret i Hajfę.
W 1945 znalazła się z Teatrem Dramatycznym 2 Korpusu we Włoszech, a następnie w 1946 roku w Wielkiej Brytanii.
Po zakończeniu wojny wystąpiła w filmie „Wielka droga”, został on wyprodukowany w 1946 przez Ośrodek Kultury i Prasy II Korpusu Polskiego. Wykorzystano w nim materiały dokumentalne z roku 1939 i późniejszych lat wojny. Jest to film o losach ludzi wysiedlonych na Sybir, Kołymę w 1939, którzy przetrwali wygnanie i dostali się do Armii generała Andersa (późniejszego 2 Korpusu Polskiego). W filmie rolą Jadwigi Andrzejewskiej jest pielęgniarka Jadwiga.
Do Polski powróciła w 1947 i zamieszkała w rodzinnej Łodzi, gdzie występowała w Teatrze Syrena. W grudniu 1948 na krótko przeniosła się do Warszawy, ale po kilku miesiącach na stałe osiadła w Łodzi grając w Teatrze Powszechnym. W kolejnych latach zmieniała sceny, były to m.in. Teatr im. Jaracza i Teatr Mały. Od 1966 do śmierci związana była z Teatrem Powszechnym.
Filmografia Barbara Kaczmarska (córka Jadwigi Andrzejewskiej) i Jan Machulski odsłonili 16 października 1998 roku na ulicy Piotrkowskiej jej gwiazdę w Alei Gwiazd. W listopadzie 2000 odsłonięto fresk „Łódź w pigułce” na fasadzie kamienicy przy ul. Piotrkowskiej 71, autorstwa Krzysztofa Jaśkiewicza, na którym widnieje ponad 30 postaci związanych z historią Łodzi. Wśród nich znajduje się wizerunek Jadwigi Andrzejewskiej.

Źródło


Źródło: https://www.youtube.com/watch?v=z_UV88GPeuk
W niedzielę