Grób Seweryna Sterlinga

Powazki Stare
Powazki Stare
Położenie: Kwatera Lewa F

Seweryn Leopold Sterling (ur. 6 kwietnia 1864 we wsi Gustek, dziś w granicach Tomaszowa Mazowieckiego, zm. 6 sierpnia 1932 w Rabce) – polski lekarz żydowskiego pochodzenia, popularyzator higieny i oświaty sanitarnej, działacz społeczny.
Był twórcą łódzkiej szkoły ftyzjatrycznej, ukierunkowanej na profilaktykę gruźlicy. Opracował powszechnie przyjęty podział kliniczny gruźlicy płuc, uwzględniający zarówno obraz anatomopatologiczny, jak i dynamikę procesu chorobowego (1913–1926).
Studiował medycynę na Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim (1883–1889). Uzupełniał wiedzę w klinikach Wiednia, Monachium i Jeny.
Po studiach powrócił do rodzinnego Tomaszowa, przyjmując stanowisko lekarza przy fabryce Dawida Bornsteina. W 1892 założył pierwszą w Tomaszowie Mazowieckim stację bakteriologiczną. W czasach pracy w dynamicznie rozwijającym się wówczas mieście podjął również pierwsze socjomedyczne badania w środowisku robotniczym, które opublikował w 1894 na łamach Pamiętnika Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego i Zdrowia.
W 1894 zamieszkał w Łodzi na stałe i podjął pracę jako lekarz w fabryce Towarzystwa Akcyjnego Rosenbat i Jarociński. W 1898 powstał z jego inicjatywy pierwszy w Łodzi oddział dla chorych na gruźlicę w szpitalu żydowskim im. małż. Poznańskich przy obecnej ul. S. Sterlinga 1/3.
W czasie rewolucji 1905 roku był działaczem Związku Postępowo-Demokratycznego, sympatyzował z ruchem rewolucyjnym. W jego mieszkaniu odbywały się zebrania łódzkiej organizacji Polskiej Partii Socjalistycznej, tzw. biura partyjne. W okresie rewolucyjnym współzorganizował naradę 70 lekarzy, specjalistów w zakresie leczenia gruźlicy, reprezentujących funkcjonujące w tym czasie ośrodki leczenia gruźlicy na terenie Królestwa Polskiego. W 1906 był jednym z inicjatorów powstania Towarzystwa Krzewienia Oświaty , a w 1907 r. inicjatorem powstania stowarzyszenia społeczno-lekarskiego i jego 1. wiceprezesem Ligi Przeciwgruźliczej w Łodzi (od 1916 – prezes). W 1910 doprowadził do powstania pierwszej w Łodzi przychodni przeciwgruźliczej, do której zadań należało m.in. bezpłatne rozdawnictwo leków i żywności, poradnictwo lekarskie i badania bakteriologiczne. Jego inicjatywą było wybudowanie sanatorium przeciwgruźliczego na Chojnach i w Łagiewnikach.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 r. współtworzył i był jednym z kierowników Wydziału Zdrowotności Publicznej.
Przewodził zarządowi łódzkiemu Towarzystwa Lekarskiego i sekcji gruźliczej Międzynarodowego Związku Walki z Alkoholizmem „Le Croix Blue” (Niebieski Krzyż), który miał siedzibę w Genewie.
W latach 1930–1932 był kierownikiem Katedry Higieny Szkolnej Wolnej Wszechnicy Polskiej w Łodzi (1928–1932) i wykładowcą higieny społecznej na tej uczelni oraz dyrektorem Szpitala im. Poznańskich w Łodzi.
Był również publicystą i działaczem społecznym.
Uczestniczył w organizacji Biblioteki Publicznej. Był też członkiem Narodowej Loży Wolnomularzy im. G. Narutowicza, powstałej w 1926 roku.

Źródło