Bolesław Michalak (ur. 1 stycznia 1916 r. we wsi Felicjanów koło Uniejowa, zm. 21 lutego 1995 r. w Łodzi) - pilot bombowy, instruktor.
Szkołę podstawową ukończył w Uniejowie. Następnie w latach 1932-1936 uczył się zawodu ślusarza w Łodzi. W 1937 roku odbył kurs szybowcowy w Szkole Szybowcowej i uzyskał kat. „B” pilota szybowcowego.
11 stycznia 1938 r. został powołany do wojska. W 3 Pułku Lotniczym w Poznaniu ukończył kurs pilotażu na polowym lotnisku Brzostek. Z uwagi na zagrożenie wojenne 28 sierpnia 1939 r. opuścił Poznań i udał się pociągiem do Lwowa.
W dniu 1 września 1939 r. przybył do Lwowa i przeżył tam dwa bombardowania lotniska, w wyniku których zostało zniszczonych kilka samolotów. Dn. 13 września, kiedy nadszedł rozkaz wyjazdu na lotnisko do Stanisławowa po samoloty ze szkoły pilotażu. Następnie w dniu 16 września 1939 r. odlecieli do Dzwiniacza k/Zaleszczyk. Bolesław Michalak prowadził RWD-8.
W niedzielę 17 września o 9.45 otrzymali rozkaz do opuszczenia kraju i przelecieli do Rumunii na lotnisko Czerniowce. W dniu 5 listopada o godzinie 23.45 na greckim statku „Patris” opuścili rumuński brzeg. Mimo przeładowania i strasznego sztormu statek szczęśliwie dopłynął do Malty i 11 listopada wszedł do portu La Valletta. Część lotników (w tym Bolesław Michalak) została przetransportowana na inny statek „Franconia”, na którym w dniu 16 listopada rano wypłynęli do Marsylii we Francji. 20 listopada polscy lotnicy dotarli do bazy lotniczej Bron pod Lyonem. Sytuacja we Francji była jeszcze gorsza niż w Polsce.
Pod koniec lutego został wyznaczony do wyjazdu do Anglii. Bez żalu pożegnał w porcie Cherbourg Francję, by 2 marca 1940 r. dopłynąć do angielskiego brzegu w Southampton. Otrzymał mundur brytyjskich Królewskich Sił Powietrznych RAF i 3 marca przybył go do punktu zbornego na lotnisko Eastchurch. 18 maja 1941 r. w Szkole Podstawowego Pilotażu w Hucknall rozpoczął szkolenie lotnicze i zapoznał się z samolotami angielskimi. Potem była Szkoła Pilotażu RAF w Montrose w Szkocji. Przeszedł tam przeszkolenie na samolotach szkolenia podstawowego Miles Master i na Hurricane.
8 sierpnia 1941 r. ukończył szkolenie i otrzymał odznakę pilota oraz awans na sierżanta (angielski stopień). Na lotnisku w Bramcote otrzymał przydział jako drugi pilot załogi kpt. pil. Aleksandra Onoszki. Przeszedł przeszkolenie bojowe z całą załogą na bombowcu Vickers Armstrong Wellington, wykonał też pierwsze loty operacyjne nad terytorium nieprzyjaciela.
W dniu 9 sierpnia 1942 r. załoga kpt. Onoszki otrzymała przydział bojowy do polskiego 304 Dywizjonu Obrony Wybrzeża „Ziemi Śląskiej” im. ks. Józefa Poniatowskiego. Miejscem przeznaczenia było lotnisko RAF Dale w Walii. Dywizjon 304 wchodził w skład w 19 Grupy Lotnictwa Obrony Wybrzeża i w okresie od maja 1942 do czerwca 1943 brał udział w Bitwie o Atlantyk przeciw flocie nawodnej, okrętom podwodnym i lotnictwu morskiemu nieprzyjaciela.
26 sierpnia 1942 r. sierż. pil. Bolesław Michalak wykonał pierwszy lot na patrolowanie Atlantyku i tak rozpoczął trudną służbę patrolową. W dniu 13 listopada 1943 r. otrzymał przydział na lotnisko Tempsford koło Bedford, do brytyjskiego 138 dywizjonu specjalnego przeznaczenia.
Chorąży pil. Bolesław Michalak 1 września 1944 r. zakończył loty bojowe i przeszedł do szkolenia, by przekazać swe doświadczenie młodym pilotom. Został instruktorem pilotażu w Silloth, potem w Szkole Wyższego Pilotażu w Newton. Służbę w RAF ukończył 3 grudnia 1948 r. w 3 Jednostce Rozpoznania Fotograficznego Dunholme Lodge Lincs.
Pozostał w Anglii, zamieszkał w Sheffield. Wstąpił do Stowarzyszenia Lotników Polskich.
Do ojczyzny przyjeżdżał od roku 1960, co dwa lata na okres od dwóch do trzech miesięcy.
Chorąży pil. Bolesław Michalak był odznaczony: trzykrotnie Krzyżem Walecznych, Polową Odznaką Pilota oraz brytyjskimi odznaczeniami pamiątkowymi.
Piosenka o trzysta czwartym (1943). Koncert Niepodległości na Westerplatte
Wykonanie: Tomasz Bacajewski
https://www.youtube.com/watch?v=RMg3VxLkTSI
304 Dywizjon Bombowy Ziemi Śląskiej im. Ks. Józefa Poniatowskiego
Dywizjon sformowano 23 sierpnia 1940 r. na lotnisku Bramcote. Większość składu dywizjonu wywodziła się z byłego 2 Pułku Lotniczego z Krakowa - oddziału lotnictwa Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej. Gotowość bojową dywizjon osiągnął 23 kwietnia 1941 r. i wszedł w skład 1 Grupy Bombowej. Pierwszym dowódcą dywizjonu został ppłk pil. Jan Biały. Od kwietnia 1941 r. do maja 1942 r. piloci Dywizjonu 304 uczestniczyli w nalotach bombowych na Rotterdam, Kolonię, Bremę, Hamburg, Emden, Essen, Mannheim, Szczecin, Rostock oraz Brest i Hawr. 14 maja 1942 r. dywizjon został przeniesiony do lotnictwa obrony wybrzeża. W latach 1942-1945 Dywizjonowi 304 przypadło patrolowanie wód Atlantyku i przede wszystkim wyszukiwanie U-Bootów. Ostatnie zwycięstwo polscy piloci odnieśli 4 maja 1945 r. zmuszając do poddania się niemiecki okręt podwodny. Piloci Dywizjonu 304 wnieśli spory udział w zwycięstwo w Bitwie o Atlantyk. Po zakończeniu wojny w Europie, 14 czerwca 1945 r., dywizjon został przeniesiony do Grupy Transportowej RAF Transport Command, obsługując regularne połączenia do Grecji i Włoch. Po kwietniu 1946 r. działania zostały ograniczone do lotów w Wielkiej Brytanii. Dywizjon został rozwiązany 18 grudnia 1946 r. w bazie RAF Chedburgh.
Źródło: http://www.znaczki-turystyczne.pl/kolekcjonerskie/kolekcjonera-no-112-polskie-dywizjony-lotnicze-wielka-brytania-1940-46-304-dywizjon-bombowy-ziemi-slaskiej-im-ks-j-poniatowskiego-c50112?maxmap=1