Willa „Pod Dębem”

Lokalizacja: ul. Wspólna 4 (wg wcześniejszej numeracji Wspólna 15)
Budynek został wzniesiony w 1912 r.
W willi w 1936 r. zamieszkał wraz z rodziną ppłk Franciszek Jachieć, oficer piechoty, piłkarz Cracovii, sędzia i działacz piłkarski, wiceprezes Polskiego Związku Piłki Nożnej.. W okresie II wojny światowej dowódca Podokręgu Zachodniego w Obszarze Warszawskim AK.
Franciszek Jan Jachieć ps. „Dyrektor”, „Franciszek”, „Roman”, „Halicz”


Urodził się 2 grudnia 1889 w Krakowie - zm. 30 stycznia 1965 w Milanówku
Syn Stefana i Anny z domu Kafka. Ukończył gimnazjum św. Anny w Krakowie. W latach 1906–1910 piłkarz (lewy obrońca) Cracovii, później sędzia piłkarski. W 1914 ukończył Wydział Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Po wybuchu I wojny światowej służył w Komendzie Taborów Legionów Polskich, awansując do stopnia chorążego. Po „kryzysie przysięgowym” w 1917, był porucznikiem Polskiej Siły Zbrojnej tzw. „Polnische Wehrmacht”.
Od listopada 1918 był oficerem Wojska Polskiego w 3 pułku piechoty Legionów. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej 1920, dowodząc plutonem, a następnie 9 kompanią 1 pułku piechoty Legionów. Po wojnie w stopniu kapitana pełnił różne funkcje w sztabie warszawskiego okręgu.
Od 1922 do 1924 studiował w Wyższej Szkole Wojennej. Od 1924 w stopniu majora dyplomowanego dowodził I batalionem 10 pułku piechoty z Łowicza. Na czele batalionu uczestniczył w trakcie „zamachu majowego” w 1926, po stronie rządowej.
Po 1926 był oficerem Oddziału IV Sztabu Głównego, a od 1932 komendantem Szkoły Podoficerskiej dla Małoletnich nr 1 w Koninie. Współpracował z „Encyklopedią Wojskową”. Od 31 grudnia 1935 został przeniesiony w stan spoczynku. Od 1929 do 1939 był wiceprezesem Polskiego Związku Piłki Nożnej. Po zwolnieniu z wojska osiedlił się z żoną i dwiema córkami w Milanówku, gdzie zamieszkał przy ul. Wspólnej 15. Był zmobilizowany latem 1939, a w wojnie obronnej 1939, był w sztabie Armii „Pomorze”, rozbitej przez Niemców pod Sochaczewem. Uniknął niewoli i powrócił do Milanówka.
Od początku okupacji, przystąpił do konspiracji. Od lutego 1940 był komendantem Obwodu Błonie Związku Walki Zbrojnej, potem inspektorem obwodów lewobrzeżnych w Okręgu Warszawa-Województwo ZWZ. 22 stycznia 1941 awansowany na podpułkownika, zaś od lutego mianowany zastępcą komendanta Okręgu Warszawa-Województwo ZWZ. Od grudnia 1941 do stycznia (a faktycznie kwietnia) 1942, pełnił obowiązki komendanta okręgu. Po utworzeniu Obszaru Warszawskiego, został komendantem Podokręgu Zachodniego AK, obejmującego powiaty: grójecki, błoński, sochaczewski, skierniewicki i łowicki, którym kierował do stycznia 1945. Od połowy sierpnia do października 1944 przejściowo był odwołany z funkcji, jednak faktycznie pełnił obowiązki komendanta.
Po wojnie musiał ukrywać się przez kilka lat poza Milanówkiem, przebywał w Zabrzu, w 1949 lub 1950 powrócił do Milanówka, gdzie zadenuncjowany przez dozorcę Borkowskiego został natychmiast aresztowany przez UB i więziony przez półtora roku w Warszawie na „Gęsiówce”. Po zwolnieniu z więzienia powrócił do Milanówka, gdzie w 1956 założył koło ZBoWiD. Zmarł w 1965, został pochowany na cmentarzu w Milanówku.
Był odznaczony Krzyżem Niepodległości i pięciokrotnie Krzyżem Walecznych (ostatni raz 1 października 1944).