Pomnik Janusza Korczaka

Centrum R-S

Pomnik znajduje się na placu Korczakowców w pobliżu Zespołu Szkół Ogólnokształcących i Sportowych, autorstwa rzeźbiarzy Tadeusza Dobosza i Marka Przecławskiego.
Został odsłonięty został 15 września 1979.
Pomysłodawcą powstania pomnika Korczaka był Jerzy Zgodziński - nauczyciel, społecznik, założyciel drużyny harcerskiej im. Janusza Korczaka w ówczesnym Zespole Szkół Mechanicznych w Zielonej Górze.
Pomnik przedstawia stojącego Januszka Korczaka otoczonego dziećmi. Krąg pomnika otacza sześć płyt z cytatami Korczaka. Inskrypcje na nich głoszą: Janusz Korczak, właśc. Henryk Goldszmit, ps. „Stary Doktor” lub „Pan Doktor” (ur. 22 lipca 1878 lub 1879 w Warszawie, zm. w sierpniu 1942, prawdopodobnie 7 sierpnia 1942, w Treblince) – polsko-żydowski lekarz, pedagog, pisarz, publicysta i działacz społeczny.
Teoretyk i praktyk wychowania, twórca oryginalnego systemu pracy z dziećmi, opartego na partnerstwie, samorządnych procedurach i instytucjach oraz pobudzaniu samowychowania. Badacz świata dzieci. Był pionierem działań w dziedzinie diagnozowania wychowawczego oraz prekursorem działań na rzecz praw dziecka-człowieka. W 1926 zainicjował pierwsze pismo redagowane w większości przez dzieci – „Mały Przegląd”. Jako Żyd-Polak poczuwał się do podwójnej identyfikacji narodowej.
W 1905 r. otrzymał dyplom potwierdzającego prawo do wykonywania zawodu medyka.
Przez pewien czas został lekarzem wojskowym (w tym czasie była trudna wojna rosyjsko-japońska), a następnie wyjechał do Europy, aby zapoznać się z zaawansowanymi pomysłami w dziedzinie edukacji i pediatrii.
Po powrocie odchodzi od zawodu lekarza i otwiera w 1911 roku Dom Sierot dla dzieci żydowskich w Warszawie, instytucję charytatywną o nazwie Orphan Home. Po upadku imperium rosyjskiego Polska deklaruje niepodległość. Korczak służy na froncie jako lekarz wojskowy. Jednak rząd młodej Rzeczypospolitej Polskiej nie pozwala pisarzowi powrócić do swoich dzieci, znów zostaje wezwany z powrotem, teraz do wojsk polskich, gdzie doświadcza ciężkiego tyfusu, po czym cudem pozostaje przy życiu.
Kiedy wojna radziecko-polska kończy się, Korczak wraca do sierot, nigdy się z nimi nie rozstawać. Organizuje samorząd szkolny, publikuje gazetę z dziećmi (a same dzieci stają się dziennikarzami), dużo pisze i publikuje swoje prace.
Prowadzi programy radiowe, wykłady dla studentów. Wreszcie w 1934 roku sformułował swoje słynne 5 przykazań wychowawczych, które opierały się na potrzebie miłości do dziecka, obserwacji jego zachowania, braku przemocy w edukacji, uczciwości pedagogicznej i niekończącym się procesie samowiedzy.
Po wybuchu drugiej wojny światowej poprosił go o przyjęcie na front jako lekarz, ale ze względu na swój wiek został w Warszawie.
Robił wszystko, aby jego dzieci nie czuły wojny, ale to nie było w jego mocy. Brakowało jedzenia, nie było ubrań i ciepłych ubrań. Żydowskie sieroty dla Niemców były przedmiotem bezpośredniej destrukcji, więc wkrótce przeniesiono je do getta warszawskiego. Korczak próbował z całej siły oprzeć się temu, ale został uwięziony. Wychodząc z tego, poszedł do swoich dzieci w getcie, gdzie czekał na swoją śmierć. W 1942 r. otrzymano rozkaz wysłania ich do obozu zagłady w Treblince. Wszyscy nauczyciele, w tym Korczak, musieli iść razem z 200 dziećmi. Janusz Korczak zmarł w 1942 r. w obozie, mimo że miał możliwość ucieczki.
Odznaczony m.in.: Zdjęcia
Centrum R-S


Kolejne zdjęcia pochodzą z: https://culture.pl/pl/galeria/janusz-korczak-zdjecia-archiwalne-galeria

Centrum R-S
Janusz Korczak przed Domem Sierot ze współpracownikami "Małego Przeglądu", pocz. lat 30

Centrum R-S
Janusz Korczak wśród wychowanków, Wawer 1938


Źródła
  1. https://pl.wikipedia.org/wiki/Janusz_Korczak
  2. https://pl.public-welfare.com/3916784-janusz-korczak-biography-in-brief-photos
  3. https://sciaga.pl/tekst/78547-79-janusz_korczak_biografia