Tablica poświęcona rotmistrzowi Witoldowi Pileckiemu

lokalizacja:   Legionowo, Bukowiec, Róg ulic Polnej i Plantowej. (Szlak niebieski, punkt 14)

Pytania testowe

Upamiętnienie powstało z inicjatywy obywatelskiej, po serii artykułów w prasie lokalnej opisujących sylwetkę bohaterskiego rotmistrza i jego związki z Legionowem. Przed wybuchem Powstania Warszawskiego Witold Pilecki spotykał się ze swą żoną u jej krewnych, mieszkających w Legionowie, w wilii „Wanda”, przy ówczesnej ulicy Plantowej 19.
30 sierpnia 2008 r. Rada Miasta Legionowo podjęła uchwałę, nadającą nazwę „Rotmistrza Witolda Pileckiego“ nowo wytyczonej ulicy położonej na przedłużeniu ul. Wrzosowej, na odcinku od ul. Wąskiej do ul. Zegrzyńskiej. Z kolei Muzeum Historyczne w Legionowie opracowało treść tablicy, której wykonanie ufundowała Gmina Legionowo. Odsłonięcie tablicy nastąpiło 28 listopada 2010 r.
Witold Pilecki (1901–1940) urodził się w Ołońcu w Rosji. Jego dziadek, Józef Pilecki h. Leliwa trafił na Syberię za udział w powstaniu styczniowym. Ojciec Julian po studiach w Petersburgu pracował w mieście Ołoniec w Karelii.
Od 1910 r. Pileccy mieszkali w Wilnie, gdzie Witold w wieku 13 lat wstąpił do zakazanego przez władze carskie harcerstwa. W latach 1918–1921 służył w Wojsku Polskim, walczył w obronie Wilna i w Bitwie Warszawskiej. Odznaczony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi. W 1922 r. po demobilizacji, studiował, pracował w Związku Harcerstwa Polskiego, przeszedł kursy podoficerskie. W kwietniu 1933 r. ożenił się z Marią Ostrowską, z którą doczekał się dwójki dzieci.
Po wybuchu wojny w 1939 r. brał udział w kampanii wrześniowej, a następnie współorganizował Tajną Armię Polską. Wkrótce został szefem jej sztabu. 19 września 1940 roku, po uzyskaniu akceptacji przełożonych ze Związku Walki Zbrojnej, dobrowolnie dostał się do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu w celu zebrania wywiadowczych informacji o działaniu tego obozu i zorganizowania na jego terenie ruchu oporu. W obozie zorganizował siatkę zakonspirowanych piątek, liczącą do końca 1942 r. ok. 1000 członków. Meldunki Witolda Pileckiego wysyłane z Auschwitz są jednymi z pierwszych na świecie raportów o Holokauście. W kwietniu 1943 r. porucznik Pilecki uciekł z obozu. W listopadzie 1943 r. Witold Pilecki został awansowany na rotmistrza i rozpoczął pracę w III oddziale Kedywu Komendy Głównej AK.
W 1944 r. wziął udział w Powstaniu Warszawskim. Dowodził jednym z oddziałów zgrupowania Chrobry II. Po upadku powstania, jako więzień trafił do stalagu 344 Lamsdorf (pol. Łambinowice). Po uwolnieniu walczył w II Korpusie Polskim we Włoszech, a w październiku 1945 r., na osobisty rozkaz gen. Władysława Andersa wrócił do Polski, by prowadzić w Polsce działalność wywiadowczą. Zbierał informacje o sytuacji w kraju, o żołnierzach AK więzionych w więzieniach UB, o żołnierzach polskich wywożonych na Syberię przez NKWD.
8 maja 1947 r. Witold Pilecki został aresztowany przez UB. Torturowany podczas śledztwa na Rakowieckiej 37. Został skazany na śmierć wyrokiem z 15 marca 1948 r. Zamordowany „po katyńsku” strzałem w tył głowy. W 1990 r. Naczelna Prokuratura Wojskowa podjęła rewizję procesu grupy rotmistrza Pileckiego. Unieważnienie wyroku nastąpiło w 1991 r. Witold Pilecki został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1995) i Orderem Orła Białego (2006).
Przez wiele lat miejsce jego pochówku było nieznane. Dopiero w 2013 r. IPN podał, że prawdopodobnie został pochowany na tak zwanej Łączce, kwatera „Ł”, na Wojskowych Powązkach w Warszawie.