Po wybuchu wojny miejscowi harcerze samorzutnie stanęli do walki w obronie Kłecka, z bronią w ręku lub w ramach OPLiG. 10 letni Zygmunt zgłosił się z innymi kolegami z drużyny do miejscowych władz, by pomóc tam gdzie jest potrzebny. Został gońcem w Komitecie Pomocy Uchodźcom. Po klęsce wrześniowej uczył się dalej, ale na tajnych kompletach. Cały czas miał nadzieję, że lada dzień, lada miesiąc wojna skończy się i powróci normalne życie.
W czasie wojny pracował jako goniec, a następnie jako uczeń szewski.
Czas mijał a sytuacja nie normowała się. Okupant od początku zastraszał Polaków bezwzględnym terrorem. Już na „dzień dobry" w odwecie za obronę miasta rozstrzelano kilku harcerzy z Kłecka.
Dopiero w lutym 1943 roku reaktywowano dawną drużynę harcerską Imbierowicza. Zgłasza się do niej by nadal, niestety w konspiracji, pełnić służbę harcerską. 3 maja, w polskie święto narodowe, Zygmunt Imbierowicz złożył przyrzeczenie harcerskie i przysięgę Armii Krajowej. Został członkiem Szarych Szeregów. Jego chorągiew kierowana przez hm. Jana Skrzypczaka nosił kryptonim „Ul Przemysław".
Nowy tajny zastęp harcerski był w składzie:

• Drużynowy: Włodzimierz Jasiński
• Przyboczny: Zygmunt Imbierowicz
• Skarbnik: Jan Jung
• Członkowie: Roman Majewski, Florian Krzyżanowski, oraz dwóch kuzynów drużynowego z Gniezna.

Pieczątki zrobił Bolesław Dzierwa, legitymacje z pseudonimami zrobił Włodek i Romek Majewski. Urządzono harcówkę w budynku gospodarczym - magazyn na strych u p. Pierańskiego od strony ulicy Dworcowej.
Imbierowicz używał konspiracyjnych pseudonimów „Kupało" i „Bury Wilk". Po roku został zastępowym. Zadaniem młodych harcerzy była nauka i przygotowanie do działań wojskowych.
Harcerze gromadzili sprzęt: 2 pistolety wojskowe, 18 naboi, 1 radioaparat służący do nasłuchu radiowego, sprzęt saperski - siekierki i łopatki oraz noże harcerskie, tzw. Finki. Zdobyli również kilka map, na które nanosili zmieniającą się linię frontu.
Byli przygotowywani do „Akcji Burza". I właśnie w sierpniu 1944 roku, gdy dotarła wieść o Powstaniu Warszawskim, i gdy wszyscy z tego faktu ogromnie radowali się, zastęp Zygmunta Imbierowicza został aresztowany przez gestapo i osadzony w Gnieźnie.
17 sierpnia 1944 roku harcówka, w której znajdowało się 6 harcerzy, została otoczona przez żandarma i 4 miejscowych Niemców z psami. Wszystkich harcerzy aresztowano i odstawiono do Gniezna. Na drugi dzień czterech: Jan i Henryk Jung, Romek Majewski i kuzyn Włodzimierza Jasińskiego, zostało wypuszczonych, a "Kupałę" i Włodzimierza Jasińskiego (obecnie Odojewskiego) zatrzymano i osadzono w więzieniu. Mieli być wywiezieni do obozu w Żabikowie koło Poznania (( jak się później okazało byli oni na liście transportu więźniów), ale dzięki usilnym staraniom rodziców w listopadzie 1944 roku zostali wypuszczeni i oddani pod dozór policji. Tak zakończyła się pierwsza konspiracja Imbierowicz, gdyż będąc pod nadzorem policyjnym, skrajną nieodpowiedzialnością byłoby narażanie siebie i innych.

Kilka miesięcy po wyzwoleniu Kłecka przez Armię Radziecką - IX Drużyna Harcerska im. Mieszka I została reaktywowana. Powołano wówczas trzy zastępy: „Orły", „Kruki", i „Lisy", na czele których stanęli: Aleksander Lubawy, Roman Lubawy i harcerz o nieustalonym nazwisku. W końcu 1945 roku powstał czwarty zastęp, kierowany przez Zygmunta Imbierowicza, jego przybocznym został podzastępowy Jerzy Garski. Uroczyste przyrzeczenie zorganizowano 30 maja 1946 roku. Tradycyjnym zwyczajem, odbył się pierwszy biwak dla IV zastępu zorganizowany w Zakrzewie.
Został przybocznym. Ukończył kursy instruktorskie, prowadził obozy harcerskie. W końcu utworzył szczep i został jego komendantem.
W lipcu 1948 roku zorganizował obóz Harcerskiej Służby Polsce, na którym był wykonywany szereg prac społecznych, łącznie z elektryfikacją wsi. Podobozów było dziesięć.
W Kłecku drużyna zgromadziła ok. 50 harcerzy. Napływ do harcerstwa był coraz większy. Powstają zastępy w Świniarach, Michalczy. Z tego względu zapadła decyzja o utworzeniu podhufca w Kłecku, którego komendantem został dh Zygmunt Imbierowicz.
Zygmunt jak i wielu jego kolegów kontynuował rozpoczętą naukę w Gnieźnie uczęszczając do I klasy Gimnazjum im. B. Chrobrego. Następnie uczył się w Liceum Handlowym - był tam nawet przewodniczącym Samorządu Szkolnego.
W roku 1948 Druh Zygmunt z grupą 70 harcerzy wyjechał na kolejny obóz do Lubniewicy na Ziemi Lubelskiej.
Został też radnym miejskim z ramienia ZHP.
Ale niestety nadeszły ciężkie czasy dla harcerstwa. Wielu instruktorów musiało odejść, w tym Imbierowicz. Drużyny starszoharcerskie zostały rozwiązane.
By ocalić wolność i tradycję harcerską postanowił zorganizować tajną Organizację Harcerską, której nadał kryptonim „Mężne Serca". Tajną strukturę szybko odkryto, bo już 29 stycznia 1949 roku, członkowie organizacji zostali aresztowani. Imbierowicz był brutalnie przesłuchiwany.
Do rozprawy odbył prawie miesięczną kwarantannę w izolacji w pojedynczej celi. Jeden z siepaczy, o nazwisku Kaczmarek, chciał go własnoręcznie udusić. Osadzając w karcerze, straszył, że powiesi na kracie żelaznej, pozorując samobójstwo. Powiedział: Wiem, że jesteś w bandzie i jesteś jej hersztem, ale i tak nie wyjdziesz, zginiesz w kryminale.
Rozprawa odbyła się 29 marca 1949 r. przed Rejonowym Sądem Wojskowym w Poznaniu, skład sędziowski:

• przewodniczący: Szef WSR ppłk dr Mieczysław Janicki,
• sędzia: z-ca szefa WSR mjr Aleksander Borowski,
• asesor z WSR por. Andrzej Kruszka.

Imbierowicza bronił adwokat Ziętek.
Na rozprawie wyrokiem Zygmunt Imbierowicz został skazany na 5 lat więzienia. na podstawie dekretu z dn. 13.06.1946 r. o przestępstwach szczególnie niebezpiecznych w okresie obudowy Państwa Polskiego.
Trafił do Wronek, było tam więzionych około 7 – 8 tysięcy osób. Spotkał tam biskupa z Gdańska, hrabiego Potockiego, szefa WiN z Leszna, wspaniałych żołnierzy i oficerów AK, NSZ, powstańców warszawskich i prostych, szarych ludzi z wileńskiego AK i z Wołynia.
Pod koniec wyroku w 1951 roku zostaje przeniesiony do Ośrodka Pracy Więźniów w Knurowie, gdzie pracował pod ziemią w kopalniach węgla „Knurów”, „Wesoła” i „Wieczorek”. Praca była ciężka, niewolnicza, ale życie okazało się prawie sielanką w porównaniu do tego, co było w Gnieźnie i we Wronkach.
W 1953 roku zwolniono go, by z marszu wcielić do wojska. Otrzymał przydział do 14 Batalionu Pracy, do kopalni „Ziemowit” w Będzinach. Ponad dwa lata był zmuszany do ponadludzkiej pracy w piekielnych warunkach. Wielu jego towarzyszy niedoli zostało pod ziemią na zawsze.
29 kwietnia 1955 roku po odbyciu kary Imbierowicz wrócił do Kłecka. Bardzo często był legitymowany przez miejscowych milicjantów. Nie mógł znaleźć pracy. Z tego powodu zmuszony był wyjechać do Poznania gdzie dostał pracę robotnika magazynowego w Centrali Odzieżowej nr 5 na Ratajach. W tym czasie skończył również w Poznaniu Technikum i zdobył zawód technika ekonomisty w zakresie finansów i rachunkowości. Wiosną 1956 roku wrócił w okolice Kłecka i podjął pracę w Zespole PGR w Rybnie jako księgowy techniczny w brygadzie remontowo budowlanej. Tam poznał swoją przyszłą żonę z którą miał dwie córki Agnieszkę i Magdalenę (zginęła w wieku 17 lat niosąc pomoc innym)..
„Odwilż" 1956 roku pozwoliła mu powrócić do normalnego życia. W styczniu 1957 roku na nowo reaktywował kłeckoską drużynę. Skład drużyny wiosną 1957 roku liczył już 5 zastępów. W czerwcu harcerze z Kłecka wzięli udział w jubileuszowym zlocie w Janowcu Wielkopolskim, a we wrześniu tegoż roku sami zorganizowali dwudniowy zlot z okazji 25-lecia istnienia Drużyny im. Mieszka I. Zlotem kierował Druh Zygmunt. Był niedoścignionym wzorem osobowym, wspaniałym organizatorem i przyjacielem młodzieży. Niestety brak pracy i dalszych perspektyw rozwoju zawodowego zmusiły go do opuszczenia Kłecka.
W 1957 roku skorzystał z propozycji przyjaciela i wyjechał do Słubic. Tam pracował w Powszechnej Spółdzielni Spożywców w dziale technicznym. W Słubicach zorganizował XIV Drużynę Harcerską im. Jana Sobieskiego. W lipcu 1958 roku Druh zorganizował pierwszy obóz. Zaprosił na niego swoich przyjaciół - harcerzy z Kłecka. Obóz odbył się w Koziczynie (niedaleko Słubic) w pięknym lesie położonym nad jeziorem.
Otrzymał stopień harcmistrza.
Po osiedleniu się w Sopocie w 1965 roku zaocznie skończył szkołę średnią, by Podjął studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Gdańskiego, w 1977 roku uzyskał magisterium.
Został członkiem Kręgu Instruktorów Seniorów „Korzenie". Przez wiele lat był dyrektorem Rzemieślniczej Spółdzielni Remontowo-Budowlanej.
Po zmianach ustrojowych współtworzył sopockie koło Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej. W listopadzie 1989 roku sopoccy AK-owcy na swojego przewodniczącego wybrali Zygmunta Imbierowicza. Pełnił tę funkcję do 1992 r.
W tym czasie Imbierowicz zakładał Morski Oddział Stowarzyszenia Szarych Szeregów. Organizacja ta posiadała gdański adres, ale jej sekretariat praktycznie mieścił się w biurku Druha Zygmunta. On to bowiem pełnił funkcję zastępcy przewodniczącego oddziału Stowarzyszenia Szarych Szeregów.
Zmarł w 1998 roku po ciężkiej chorobie. Został pochowany na sopockim Cmentarzu Komunalnym, obok córki Magdy, harcerki, która w 1980 roku zmarła tragicznie niosąc pomoc bliźnim.
Temu niezwykłemu człowiekowi i patriocie w ostatniej drodze towarzyszyli najbliżsi, koledzy kombatanci, harcerze. Nad mogiłą pochyliły się sztandary.

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Armii Krajowej
• Złoty Medal J. Kilińskiego za Zasługi dla Rzemiosła Polskiego,
• Krzyż za Zasługi dla ZHP z Rozetą-Mieczami.
• Złoty Krzyż Zasługi
• Srebrny Krzyż Zasługi
• Zasłużony Działacz Ruchu Społecznego
• Honorowa Odznaka Rzemiosła
• Opiekun Miejsc Pamięci Narodowej

Imieniem Zygmunta Imbierowicza zostały nazwane:
Gimnazjum nr 1 w Słubicach
http://g1slubice.eu/viewpage.php?page_id=8

Ośrodek Szkolno-Wychowawczy w Kłeckuh
Gimnazjum nr 1 w Słubicach Ośrodek Szkolno-Wychowawczy w Kłecku http://g1slubice.eu/viewpage.php?page_id=8 http://www.soswklecko.pl/o-o%C5%9Brodku/historia-o%C5%9Brodka.html

http://naszemiasto.pl/artykul/zygmunt-imbierowicz-z-lilijka-w-zyciorysie,4510362,art,t,id,tm.html
Hm. Zygmunt Imbierowicz


Grób Zygmunta Imbierowicza na Cmentarzu Komunalnym w Sopocie,
lokalizacja F4 - B - 5




W książce zamieszczony jest rozdział "Zygmunt Imbierowicz: sylwetka instruktora harcerskiego", którego autorem jest Urszula S?widerska-Włodarczyk

1. http://naszemiasto.pl/artykul/zygmunt-imbierowicz-z-lilijka-w-zyciorysie,4510362,art,t,id,tm.html
2. http://naszemiasto.pl/artykul/w-tej-samej-gestapowskiej-i-ubeckiej-celi,4510364,art,t,id,tm.html
3. http://www.soswklecko.pl/attachments/article/176/%C5%9Bladami%20patrona_poprawione-DG.pdf