Blumer Ignaacy

Położenie grobu: 23 wprost - 1 - 7
Ignacy Aleksander O’Blumer (ur. 31 lipca 1773 w Olszy na Podolu, zm. 29 listopada 1830 w Warszawie) – generał brygady wojsk Królestwa Polskiego, uczestnik wojny 1792 roku, insurekcji kościuszkowskiej, oficer Legionów Polskich Jana Henryka Dąbrowskiego i wojsk polskich Księstwa Warszawskiego, wolnomularz. Przedarł się w czasach Sejmu Czteroletniego przez granicę galicyjską, zaciągnął się jako towarzysz do polskiej kawalerii narodowej i odbył jako kawalerzysta kampanię roku 1792, biorąc udział w m.in. bitwie pod Zieleńcami. Po klęsce Polaków jego brygada została przymusowo wcielona do wojska rosyjskiego; na wieść o wybuchu powstania kościuszkowskiego Blumer przedostał się do Warszawy i służył w ułanach królewskich, gdzie postąpił na porucznika. Po klęsce powstania powrócił do Galicji, ale wkrótce przez Wołoszczyznę i Turcję przedostał się do Włoch i wstąpił jako porucznik do Legionów Dąbrowskiego; po bitwie pod Legnago został na placu boju awansowany na kapitana.
W roku 1801 Blumer, wcielony wraz z innymi legionistami do armii francuskiej, odpłynął z ekspedycją generała Leclerc'a na San Domingo, gdzie się wyróżnił w roku 1803, przeprowadzając bez straty ani jednego żołnierza ewakuację swych 112 ludzi atakowanych przez 5000 Murzynów, za co postąpił na podpułkownika. Blumer wraz ze swoim oddziałem zaokrętował się na francuski okręt płynący do Europy, który jednak został zatrzymany przez angielski bryg „Racoon”. Anglicy po wzięciu do niewoli załogi francuskiej, pozostawili Polaków na okręcie. Blumer objął dowództwo ze swoją załogą i dał się poznać jako pirat działający na wodach karaibskich. W czasie jednej z angielskich obław na piratów załoga Blumera była zmuszona do wylądowania na wybrzeżach Florydy, gdzie chcieli założyć polską kolonię. Blumer nie był zainteresowany tą ideą i ze zdobytym majątkiem wrócił do Europy.
W roku 1807, po paru latach służby na Korsyce, Blumer powrócił do Polski, gdzie jako podpułkownik zaczął służbę w 5 pułku piechoty. W kampanii przeciwko Prusom i Austrii wyróżnił się w bitwie pod Raszynem, po której otrzymał Order Virtuti Militari. Odznaczył się później także przy szturmie Smoleńska w wojnie Napoleona przeciw Rosji roku 1812 i został przez cesarza mianowany pułkownikiem i kawalerem Legii Honorowej. W roku 1813 otrzymał od księcia Józefa dowództwo obrony Modlina u boku francuskiego generała Dandelsa i odmówił w imieniu oddziałów polskich podpisania aktu kapitulacji.
Po upadku monarchii napoleońskiej i Księstwa Warszawskiego Blumer służył jako dowódca Pułku 8 Piechoty Liniowej w armii Królestwa Kongresowego. 29 października 1818 został awansowany na generała brygady i wyznaczony na stanowisko dowódcy 2. Brygady 2 Dywizji Piechoty.
Był członkiem Sądu Wojennego Najwyższego, w zastępstwie Sądu Sejmowego, powołanego do sądzenia oskarżonych o przynależność do Wolnomularstwa Narodowego. Wielki książę Konstanty Pawłowicz powierzał mu chętnie zadania w sądownictwie wojskowym, szczególnie w procesach o dezercję, przy których Blumer słynął z drakońskiej surowości i bezwzględności.
Odznaczony Orderem Świętego Stanisława I klasy z nadania Aleksandra I Romanowa oraz rosyjskim Orderem św. Anny I klasy.
Był przeciwny powstaniu listopadowemu, zginął w ciągu nocy listopadowej w walce o warszawski Arsenał w szeregach oddziałów wiernych cesarzowi Mikołajowi I.



Źródła:

1. https://pl.wikipedia.org/wiki/Ignacy_Blumer