Wańkowicz Melchior

Położenie grobu: 186-3-4,5
Melchior Wańkowicz (ur. 10 stycznia 1892 w Kalużycach, zm. 10 września 1974 w Warszawie) Polski pisarz, dziennikarz, reportażysta i publicysta. Uważany jest za jednego z najwybitniejszych reportażystów w historii literatury polskiej.
W latach 1917–1918 Wańkowicz był ochotnikiem służącym w I Korpusie Polskim w Rosji gen. Józefa Dowbora-Muśnickiego. Wraz z bratem Witoldem (również ochotnikiem) wziął udział w zdobyciu Mińska. W 1920 wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej na Kresach Wschodnich, za co został odznaczony Krzyżem Walecznych.
W okresie międzywojennym pracował najpierw w administracji rządowej , a następnie zajął się wyłącznie działalnością wydawniczą i literacką.
Jedną z najważniejszych książek Melchiora Wańkowicza wydanych przed wojną był zbiór reportaży. W 1934 roku została wydana książka Szczenięce lata, a dwa lata później Na tropach Smętka.
Po wybuchu wojny Wańkowicz otrzymał przydział do Warszawskiej Brygady Pancerno-Motorowej gen. Stefana Roweckiego, ale próby odnalezienia swojej jednostki zakończyły się niepowodzeniem.
Podczas II wojny światowej pracował jako korespondent wojenny przy II Korpusie Polskim gen. Władysława Andersa, bezpośrednio po wojnie wydał swoją najbardziej znaną książkę – Bitwę o Monte Cassino – dzieło o największej bitwie tego korpusu w 1944 roku. Wańkowicz jako korespondent wziął udział w tej bitwie, podczas trwających dwa tygodnie walk starał się odwiedzić na linii frontu każdą kompanię, każdy pluton – często z narażeniem się na ostrzał. Książka ta to ogromny, trzytomowy reportaż, napisany w Rzymie i Mediolanie w latach 1945–1946, po raz pierwszy wydany przez Wydawnictwo Kultury i Prasy II Polskiego Korpusu w Mediolanie.
Wydarzeniom wojennym poświęcił też m.in. Wrzesień żagwiący, który przyczynił się do powstania i umocnienia legendy obrony Westerplatte; Hubalczyków.
Po zakończeniu wojny przebywał na emigracji. W 1949 roku wyjechał do USA. Napisał tam książkę Ziele na kraterze, w której opisuje oddają realia okupowanej Warszawy – książka ta w plebiscycie czytelników „Życia Warszawy” została uznana za najlepszą książkę poświęconą powstaniu warszawskiemu.
W 1958 roku Wańkowicz powrócił do rządzonej przez komunistów Polski. W roku 1964 podpisał tzw. List 34, z protestem m.in. przeciwko cenzurze, został za to skazany na 3 lata więzienia, co było minimalnym wymiarem kary za zarzucane mu „przestępstwo”, skrócone w ramach amnestii do półtora roku. Wańkowicz został zwolniony z aresztu natychmiast po ogłoszeniu wyroku, Wańkowicz do ostatnich lat życia czynnie uczestniczył w życiu literackim i społecznym; występował też w radiu i telewizji. W 1971 w III programie Polskiego Radia nagrano z nim 13 audycji z cyklu „Pisarz miesiąca”.
Ostatnim wielkim dziełem Melchiora Wańkowicza, stanowiącym podsumowanie jego pracy pisarskiej, a jednocześnie całkiem innym od pozostałej twórczości, była Karafka La Fontaine’a, której pierwszy tom ukazał się w roku 1972.

Źródło

Źródło: https://www.youtube.com/watch?v=InS5c8AKrg8
Czerwone maki na Monte Cassino - wykonanie Edyta Geppert
Słowa: Feliks Konarski, muzyka: Alfred Schütz
Pieśń powstała w nocy z 17 na 18 maja 1944 roku, na kilka godzin przed zdobyciem klasztoru przez żołnierzy 2 Korpusu.
Po raz pierwszy zosta;a wykonana 18 maja 1944 po zdobyciu klasztoru, podczas doraźnej uroczystości w kwaterze generała Władysława Andersa w Campobasso.
Zaśpiewał ją Gwidon Borucki z udziałem 14-osobowej orkiestry Alfreda Schütza.