Fijewski Tadeusz

Położenie grobu: Aleja Zasłużonych 94
Tadeusz Fijewski (ur. 14 lipca 1911 w Warszawie, zm. 12 listopada 1978 tamże) – polski aktor teatralny, filmowy i telewizyjny oraz radiowy.
Zadebiutował 13 października 1921 jako statysta w Chorym z urojenia Moliera, w Teatrze Polskim w Warszawie, kierowanym przez jego założyciela Arnolda Szyfmana. Aktorem Teatru Polskiego był następnie aż do śmierci w 1978. Po debiucie występował w spektaklach amatorskich i przedstawieniach dla dzieci, a od 1927 również w filmie. Na ekranie zadebiutował jako szesnastoletni laureat konkursu zorganizowanego przez dziennik „ABC” w filmie Zew morza w reż. Henryka Szaro, wcielając się w rolę dziesięcioletniego Stacha.
W 1927, po nieudanym podejściu do aktorskiego egzaminu eksternistycznego, podjął przerwaną naukę w gimnazjum, nadal występując na scenie i w filmach. Warunki zewnętrzne sprawiły, że grywał zwykle role nastolatków, zyskując wśród widzów miano „złotowłosego urwisa ekranu”. W 1936 ukończył Państwowy Instytut Sztuki Teatralnej w Warszawie. Po studiach aktorskich grał w objazdowym Teatrze dla Dzieci „Płomyku” i „Płomyczku”. Do września 1939 był związany ponadto z warszawskimi scenami Teatru Malickiej i Teatru Ateneum oraz teatrem w Sosnowcu.
Po wybuchu II wojny światowej zgłosił się do Wojska Polskiego, ale do służby nie został powołany. 3 maja 1940 roku wywieziony z Pawiaka do Sachsenhausen i Dachau. Po uwolnieniu z obozu w 1941 pracował jako sprzątacz i kelner w warszawskich barach, współpracował z AK. Uczestniczył w powstaniu warszawskim będąc członkiem Grupy Bojowej "Krybar" (posługiwał się pseudonimem "Kostek") a po jego upadku był więziony w obozach jenieckich na terenie III Rzeszy (m.in. Oflag II D Gross-Born)[1]. Po wyjściu na wolność był aktorem teatru powstańczego BIiP AK (1944) Leona Schillera oraz członkiem zespołu estradowego stworzonego przez Kazimierza Krukowskiego, który występował w polskich obozach na terenie okupowanych Niemiec.
W 1945 powrócił do Polski. Występował w teatrach w Toruniu, Łodzi i Warszawie. Aktor teatrów warszawskich: Nowego (1947–1949), Narodowego (1949–1954), Współczesnego (1954–1968) i Polskiego (1968–1978). Po wojnie zrezygnował z ról chłopięcych i od razu przyjął emploi nieporadnego staruszka.
Wystąpił w ponad 50 filmach. Występował w radiowej powieści Matysiakowie oraz w radiowym Teatrze Eterek Jeremiego Przybory w roli Mundzia, syna wdowy Eufemii, granej przez Irenę Kwiatkowską.
Najsłynniejsze role, to: Rzecki w Lalce w reż. Wojciecha Jerzego Hasa, Kuba w Chłopach w reż. Jana Rybkowskiego, stary Czereśniak w serialu telewizyjnym Czterej pancerni i pies w reż. Konrada Nałęckiego oraz nieco gapowaty pan Anatol w cyklu filmów w reżyserii Jana Rybkowskiego.

Źródła:

1. https://pl.wikipedia.org/wiki/Tadeusz_Fijewski