Abdul-Usmi-Bej Halik

Abdul-Usmi-Bej Halik (ur. 1903, zm. 13 marca 1932) - turecki student w Wyższej Szkole Handlowej w Warszawie, podobno pochodził ze szlacheckiego rodu. Był również kaskaderem. Jako woltyżer dublował kilka ról aktorskich w trudnych scenach w filmach polskiej produkcji. Bardzo zżył się z warszawskim środowiskiem aktorskim.
Był wielbicielem Jadwigi Smosarskiej (ur. 23 września 1898 w Warszawie, zm. 1 listopada 1971 tamże) – polska aktorka teatralna i filmowa, uważana za jedną z największych gwiazd polskiego kina dwudziestolecia międzywojennego. . Śpiewała też piosenki: Ja bez przerwy śmieję się, O Key! i Od miłości nikt się nie wykręci.

Turek zabiegał o serce pięknej artystki, lecz ta odrzuciła amanta.
1 stycznia 1931 r. nad ranem w restauracji „Oaza” doszło do ostrej wymiany zdań z mjr. Henrykiem Sobolewskim, inwalidą bez nogi posługującym się protezą, kawalerem Orderu Virtuti Militari. Halik popchnął majora tak silnie, że upadł na ziemię i w pozycji leżącej dobył rewolweru i oddał kilka strzałów. Jeden z nich trafił Halika w szyję, odwieziono go do szpitala, po kilku tygodniach odzyskał sprawność.
W lutym 1931 roku sprawa krwawych wypadków z „Oazy” trafiła przed wojskowy sąd okręgowy w Warszawie. Obrońcą oskarżonego majora Henryka Sobolewskiego był znany warszawski adwokat Franciszek Paschalski, który w 1922 roku był oskarżycielem prywatnym w bezprecedensowym procesie Eligiusza Niewiadomskiego, zabójcy Gabriela Narutowicza, pierwszego prezydenta II Rzeczypospolitej Polskiej. Pełnomocnikiem poszkodowanego był adwokat Leon Śliwiński, w czasie wojny polsko-bolszewickiej w 1920 r. był oficerem łącznikowym Sztabu Generalnego z Ochotniczą Sprzymierzoną Armią generała Stanisława Bułak-Bałachowicza, w czasie II wojny światowej służył w stopniu kapitana marynarki rezerwy w Kierownictwie Marynarki Wojennej w Londynie, a po wojnie został adwokatem Trybunału Międzynarodowego w Tangerze.
W niedzielę, wczesnym rankiem, 13 marca 1932 roku w Domu Akademickim przy ul. Akademickiej 5 w pokoju nr 655 postrzelił się w brzuch z rewolweru, kula przeszła na wylot. Po nałożeniu opatrunku, desperata w stanie bardzo ciężkim przewieziono do szpitala Dzieciątka Jezus, gdzie wkrótce zmarł.
Można spotkać informację, że Jadwiga Smosarska ufundowała nagrobek Halika. Podobno też odwiedziła jego grób, gdy wiele lat po wojnie powróciła z emigracji w USA.

Sala rozpraw w wojskowym sądzie okręgowym. 1931-02-19 lutego 1931.
Widoczni m.in. przewodniczący składu sędziowskiego płk Rumiński (pierwszy z lewej, na tle drzwi), oskarżony major Henryk Sobolewski (stoi z prawej przy stole sędziowskim), poszkodowany Halik-Abdul-Usmi-Bej (przy stole sędziowskim z lewej), podprokurator major Teodor Rzewuski (drugi z lewej, za stołem sędziowskim), pełnomocnik poszkodowanego adwokat Leon Śliwiński (pierwszy z lewej, za stołem), oraz adwokat Franciszek Paschalski, obrońca oskarżonego (pierwszy z prawej, za stołem sędziowskim).
https://audiovis.nac.gov.pl/obraz/60920/
Źródła

Samobójstwo Halika Ahmed Usmi Beja, Kurier Poranny nr 74 z 14.03. 1932
https://ciekawostkihistoryczne.pl/2012/02/09/serce-zaklete-w-kamieniu-historia-pewnej-smierci-i-pewnego-grobowca/
https://bibliotekatatarska.pl/wp-content/uploads/2015/07/pt23_srodek.pdf
https://histmag.org/Wladyslawa-Kostakowna-pierwsza-Miss-Polonia-i-zapomniana-bohaterka-ruchu-oporu-14283
https://staremelodie.pl/piosenkarze/88/Jadwiga_Smosarska

Niech co chce dzieje się
Jadwiga Smosarska
Źródło: https://www.youtube.com/watch?v=08fkHO_gnBo