Stanisław Wolski

Kwatera 35 Rząd front 44d Grób 41
Położenie grobu jest przybliżone
Stanisław Wacław Wolski (ur. 12 czerwca 1898 w Łodzi, zm. 3 stycznia 1920 w Mozuļi).
W 1912 r. jako uczeń Polskiej Szkoły Handlowej w Łodzi został przyjęty do konspiracyjnego skautingu do I Drużyny Skautowej im. Tadeusza Kościuszki, w której doszedł do funkcji drużynowego.
W sierpniu 1915 r. wymaszerował na front z Warszawy w tak zwanym Batalionie Warszawskim. W Legionach Polskich służył w 5 pp do 1917. Powrócił do rodzinnego miasta, gdzie podjął pracę w sierocińcu „Sieniewiczówka”, działając jednocześnie w Polskiej Organizacji Wojskowej i harcerstwie.
10 listopada 1918 r. mianowany komendantem Oddziału Bojowego łódzkich harcerzy. Od grudnia 1918 r. w Wojsku Polskim, pierwotnie w Batalionie Harcerskim, a od maja 1919 r. w 5. pułku piechoty Legionów. Był dowódcą plutonu karabinów maszynowych. Poległ 3 stycznia 1920 r. na Łotwie, pod Dyneburgiem (Dźwińskiem), w miejscowości Mazul w czasie wyzwalania Łotwy spod okupacji bolszewickiej przez oddziały wojsk polskich i łotewskich.
Odznaczony czterokrotnie Krzyżem Walecznych oraz pośmiertnie Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari.

Piśmiennictwo

https://pl.wikipedia.org/wiki/Stanis%C5%82aw_Wolski_(podchor%C4%85%C5%BCy)
https://lsi.lodz.pl/aktualnosci/artykul/lodz-niepodlegla-11listopada-1918r-id37545/2020/11/9/