Lokajski Eugeniusz

Położenie grobu: 149-1-22
Eugeniusz Zenon Lokajski (ur. 14 grudnia 1908 w Warszawie, zm. 25 września 1944 tamże) – polski lekkoatleta, olimpijczyk, fotograf amator, podporucznik rezerwy piechoty Wojska Polskiego II RP, porucznik Armii Krajowej, uczestnik powstania warszawskiego.
W 1934 został Mistrzem Polski w rzucie oszczepem. W 1935 zdobył wicemistrzostwo świata w pięcioboju w Budapeszcie. Startował na Igrzyskach Olimpijskich w Berlinie w 1936 roku, gdzie zajął 7. miejsce w rzucie oszczepem. Jego rekord Polski z 1936 roku – 73,27 m – przetrwał 17 lat.
Po wybuchu II wojny światowej w kampanii wrześniowej dowodził plutonem 35 pułku piechoty. Po agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez Sowietów w okolicach Brześcia, po czym zbiegł z niewoli i w październiku 1939 powrócił do Warszawy.
W powstaniu warszawskim służył w kompanii sztabowej „Koszta”. Zajmował się dokumentacją fotograficzną przebiegu walk oraz zbrodni dokonywanych przez wojska niemieckie, a jego zdjęcia spotkały się z powszechnym uznaniem i stanowią nieocenione świadectwo oporu walczącej stolicy. Wykonał ponad 1000 zdjęć dokumentujących powstanie warszawskie.
Zginął 25 września pod gruzami zbombardowanej przez Niemców kamienicy przy ulicy Marszałkowskiej 129, gdzie udał się do mieszczącego się tam zakładu fotograficznego, mając zamiar zaopatrzyć się w filmy do aparatu. Jego ciało zostało wydobyte spod gruzów 15 maja 1945.
2 sierpnia 2009 Prezydent RP Lech Kaczyński odznaczył pośmiertnie Eugeniusza Lokajskiego Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski za wybitne zasługi dla niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej.

Żródło