Salamucha Jan

Położenie grobu: 107–5,6–23,30
Mogiła zbiorowa księży emerytów Warszawskiej Kapituły Metropolitalnej
Salamucha Jan (ur. 10 czerwca 1903 w Warszawie, zm. 11 sierpnia 1944 w Warszawie) – filozof chrześcijański związany z tzw. kołem krakowskim, logik, ksiądz katolicki, członek ONR. Znana jest jego analiza i próba formalizacji dowodu „z ruchu” na istnienie Boga, podanego przez Tomasza z Akwinu.
Jako sanitariusz brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Wstąpił do seminarium duchownego i w roku 1925 otrzymał święcenia kapłańskie. Kontynuował naukę na wydziale teologicznym Uniwersytetu Warszawskiego, studiował również logikę matematyczną. Doktorat na podstawie pracy Zdania modalne u Arystotelesa uzyskał w roku 1927, po czym wyjechał do Rzymu kontynuować studia. 17 listopada 1937 roku otrzymał habilitację na Uniwersytecie Jagiellońskim. 6 grudnia 1938 został profesorem nadzwyczajnym teologii chrześcijańskiej na Wydziale Teologicznym UJ, obejmując tam katedrę filozofii chrześcijańskiej.
6 listopada 1939 został wraz z innymi profesorami Uniwersytetu aresztowany w ramach Sonderaktion Krakau i wywieziony do obozu koncentracyjnego Sachsenhausen, a stamtąd w grudniu 1940 do Dachau. Wyszedł na wolność 4 stycznia 1941 i przedostał się do Warszawy. Działał w konspiracji pełniąc obowiązki kapelana NSZ i starając się doprowadzić do porozumienia między NSZ a Armią Krajową.
W czasie powstania warszawskiego oficjalnie pełnił funkcję kapelana oddziałów Obwodu Ochota, zorganizował służbę kapłańską spośród miejscowych księży. Był jednym z obrońców „Reduty Wawelskiej” zlokalizowanej na Ochocie pod adresem Wawelska 69. Po wycofaniu się powstańców pozostał z rannymi.
Zginął 11 sierpnia 1944 r. na Ochocie rozstrzelany przez żołnierzy z oddziałów RONA. Odznaczony Krzyżem Walecznych.

Żródło