Hłasko Marek

Położenie grobu: B - 2 - 2
Marek Hłasko (ur. 14 stycznia 1934 w Warszawie, zm. 14 czerwca 1969 w Wiesbaden) – polski pisarz i scenarzysta filmowy. Podczas wojny uczęszczał m.in. do szkoły prowadzonej przy Zakładzie św. Kazimierza na Tamce. W czasie Powstania Warszawskiego przebywał wraz z matką w stolicy.
W wieku szesnastu lat ukończył kurs prawa jazdy i zaczął pracować jako kierowca. Szansą na wyrwanie się z monotonnego zajęcia było pisanie. W 1951 roku napisał swoje pierwsze opowiadanie Bazę Sokołowską. W czasie pracy w Metrobudowie został korespondentem terenowym Trybuny Ludu. Pod koniec 1952 zdecydował się przedstawić fragmenty swojej powieści Bohdanowi Czeszce. Ten odpowiedział listem datowanym na 3 grudnia tego samego roku, w którym krytycznie omówił nadesłane próby literackie, zwracając jednak uwagę na talent młodego autora. W 1952 roku nawiązał kontakt ze Związkiem Literatów Polskich.
W kwietniu 1953 otrzymał trzymiesięczne stypendium twórcze Związku Literatów Polskich i ostatecznie porzucił pracę kierowcy. Opracował ostateczną wersję Bazy Sokołowskiej i ukończył powieść zatytułowaną Sonata marymoncka. Na początku 1954 powrócił do Warszawy, w kwietniu tego roku w „Sztandarze Młodych” zaczęło się ukazywać w odcinkach debiutanckie opowiadania Hłaski – Baza Sokołowska.
W warszawskim środowisku literackim zrobiło się głośno o młodym zdolnym pisarzu. Od lipca do września 1954 Hłasko opublikował trzy opowiadania: Złotą jesień, Szkołę i Noc nad piękną rzeką. We wrześniu tego samego roku debiutował w tygodniku „Po prostu” jako felietonista.
Zdobył rozgłos i popularność dzięki nietypowemu stylowi twórczości, a także niekonwencjonalnemu zachowaniu i szczególnie ubiorowi. Był legendarną postacią młodego pokolenia, symbolem nonkonformizmu.
W 1958 wyjechał do Paryża. Prasa nazywała go wschodnioeuropejskim Jamesem Deanem (był do niego uderzająco podobny). Zyskał wtedy światowy rozgłos. Następnie wyjechał do Niemiec i Włoch. Wydanie antykomunistycznych Cmentarzy w paryskiej „Kulturze” wywołało nagonkę prasową w kraju.
Gdy nie chciano przedłużyć mu paszportu, poprosił o azyl polityczny w Berlinie Zachodnim. Po trzech miesiącach rozmyślił się i próbował wrócić do kraju, ale zanim doczekał się odpowiedzi, wyjechał w 1959 do Izraela. Wiódł życie tułacze, chwytając się pracy robotniczej w celu zapewnienia sobie podstawowych warunków bytowych.
W 1966 wyjechał do Los Angeles, ściągnięty przez Romana Polańskiego. Miał pisać scenariusz, według którego Polański chciał nakręcić film, jednakże reżyser wycofał się z przedsięwzięcia. Podczas swojego pobytu w Ameryce Marek spełnił swoje marzenie i uzyskał licencję pilota.
Hłasko był także współscenarzystą filmów Koniec nocy (1957), Pętla (1957), Spotkania (1957), Ósmy dzień tygodnia (1958) i Baza ludzi umarłych (1958).
W czerwcu 1969 Hłasko pojechał do Niemiec. Zmarł w nocy z 13 na 14 czerwca 1969 w Wiesbaden, w domu przy Hauberisserstrasse 26, w mieszkaniu redaktora niemieckiej telewizji i scenarzysty filmowego Hansa-Jürgena Bobermina. Autor powieści: Ósmy dzień tygodnia (1957), Następny do raju (1958), Cmentarze (1958), Wszyscy byli odwróceni (1964), Brudne czyny (1964), Drugie zabicie psa (1965), Nawrócony w Jaffie (1966), Sowa córka piekarza (1967), Sonata marymoncka (wyd. pośmiertnie 1982), Palcie ryż każdego dnia (wyd. pośmiertnie 1985), Wilk (wyd. pośmiertne 2015).
W 1975 prochy Hłaski sprowadzono do Polski, inicjatorką była matka pisarza Maria Hłasko, Na nagrobku został wykuty napis, który zasugerowała matka Hłaski: Żył krótko, a wszyscy byli odwróceni.

Źródło