Szylling Arnold

Położenie grobu: I – 6 - 9
Arnold Szylling baron (ur. 7 września 1884, zm. 17 września 1920 pod Kobryniem) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego.
Zdał maturę w gimnazjum imienia ks. Suwałowa w Moskwie. W 1906 wstąpił do szkoły wojskowej w Odessie. 6 września 1909 roku został mianowany podporucznikiem. Służył w 5 Syberyjskim Pułku Strzelców, w którym był najpierw dowódcą plutonu, a po kolejnych awansach został 15 października 1912 adiutantem pułku. Następnie został przydzielony do rosyjskiej Misji Wojskowej w Pekinie. Przed wybuchem I wojny światowej powrócił do macierzystego pułku. W czasie walk z Niemcami początkowo dowodził oddziałem konnych wywiadowców, a następnie objął dowództwo II batalionu. Od 17 maja 1917 pełni służbę w 4 pułku strzelców polskich na stanowisku dowódcy II batalionu. Równocześnie pełnił funkcję zastępcy dowódcy pułku. W marcu 1918 został wyznaczony na stanowisko komendanta miasta Mohylewa, w którym pozostawał do 2 czerwca tego roku.
6 listopada 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego w stopniu majora. 14 lutego 1919 został mianowany dowódcą 3 pułku Strzelców Wielkopolskich, późniejszego 57 pułku piechoty wielkopolskiej. Tego samego dnia w obozie ćwiczebnym w Biedrusku przystąpił do formowania oddziału. 29 lipca na czele pułku wyjechał na front.
Zmarł 17 września 1920 z ran odniesionych pod Kobryniem.
14 października 1920, pośmiertnie mianowany pułkownikiem piechoty.
Odznaczony m.in. Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (pośmiertnie 13 kwietnia 1921 roku) oraz Krzyżem Walecznych.

Źródło