Walter Stefan

Położenie grobu: 68 – 3 -26 (grób symboliczny)
Stefan Walter (ur. 5 października 1891 w Sorokach, zm. 4 października 1920 w Warszawie) – major piechoty Wojska Polskiego, dowódca pułku podczas wojny z bolszewikami.
W czasie I wojny światowej był oficerem armii rosyjskiej. W 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego na Kubaniu i objął dowództwo 14 pułku strzelców polskich w 4 Dywizji gen. Lucjana Żeligowskiego.
W czerwcu 1919 roku powrócił wraz z dywizją przez Rumunię do Polski. 1 lipca 1919 roku objął dowództwo 29 pułku Strzelców Kaniowskich. Na jego czele walczył z powodzeniem z bolszewikami na całym szlaku odwrotu pod Warszawę. Wsławił się wieloma brawurowymi akcjami.
5 lutego 1920 roku wyróżnił się podczas wypadu na stację Borkowicze. Wsławił się także w boju pod Jaznem nad Autą 18 czerwca 1920 oraz w trakcie odwrotu wojsk polskich znad Auty i Berezyny. Na stanowisku dowódcy dał się poznać jako świetny, wymagający dowódca i osoba o ogromnej odwadze osobistej.
W czasie Bitwy Warszawskiej, 14 sierpnia, pułk został przewieziony autobusami z Jabłonny do Nieporętu, gdzie wkroczył bezpośrednio do ciężkiej walki, atakując wroga wzdłuż szosy do Wólki Radzymińskiej.
O świcie 15 sierpnia zajął fort w Beniaminowie i stąd ruszył do natarcia na Dąbkowiznę i Wólkę, współdziałając z 28. Pułkiem, który nacierał od południa. Atak zakończył się pełnym sukcesem. W południe 15 sierpnia jego pułk rozpoczął przygotowania do ataku na wieś Mokre. Mjr Walter na jego czele poszedł do ataku ze swoimi żołnierzami. Zwyczajem jego było bowiem osobiście prowadzić działania bojowe i na polu walki kierować batalionami. W czasie silnych kontrataków sowieckich Stefan Walter usiłował własnym przykładem poderwać kompanię szturmową do ataku. Gdy biegł wzdłuż linii kompanii, padł ciężko ugodzony kulą w pierś. Tam wydał swój ostatni rozkaz: Utrzymać zajęte stanowiska.
Według późniejszych relacji, zranienie dowódcy wyzwoliło w jego podkomendnych pragnienie zemsty i przyśpieszyło natarcie. Przez kilka tygodni zmagał się ze śmiercią. W następstwie odniesionych ran zmarł 4 października 1920 roku, w szpitalu w Warszawie, w chwale bohatera walk pod Radzyminem i obrony Warszawy.
Został odznaczony przez gen. Józefa Hallera Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari podczas pobytu w szpitalu. Spoczął, po śmierci w dniu 6 października 1920 roku, na warszawskich Powązkach. W roku 1936 został ekshumowany i pochowany ponownie w Kaliszu, tam stacjonował wtedy jego 29. pułk strzelców kaniowskich.


Źródło