Borzobochaty Wojciech

Położenie grobu: 34-5-10
Wojciech Stanisław Borzobohaty ps. Jelita, Stanisław, Wojan (ur. 19 lipca 1908 w Wilnie, zm. 10 stycznia 1991 w Warszawie) – podporucznik artylerii Wojska Polskiego, podpułkownik Polskich Sił Zbrojnych, pierwszy prezes Zarządu Głównego Światowego Związku Żołnierzy AK.
Ukończył Szkołę Podchorążych Artylerii w Toruniu oraz Wyższą Szkołę Wojenną w Warszawie. Po ukończeniu studiów został przydzielony do dowództwa 12 Dywizji Piechoty w Tarnopolu. W sierpniu 1939 roku otrzymał przydział mobilizacyjny do dowództwa 36 Dywizji Piechoty (Rezerwowej) na stanowisko oficera operacyjnego. 7 września 1939 roku został ranny. 12 września został przydzielony do Oddziału III Sztabu Armii „Lublin”. Na tym stanowisku pełnił służbę do kapitulacji armii w dniu 20 września, po zakończonej bitwie pod Tomaszowem Lubelskim.
27 września 1939 roku przybył do Warszawy, gdzie zastała go kapitulacja stolicy. Od pierwszych dni okupacji w Służbie Zwycięstwu Polski, następnie w ZWZ–AK. Od jesieni 1943 roku był szefem sztabu - zastępcą komendanta Okręgu Radomsko-Kieleckiego AK, a od kwietnia 1945 roku szefem sztabu delegata Sił Zbrojnych na Kraj, płk. dypl. Jana Rzepeckiego. Aresztowany w czerwcu 1945 roku.
12 grudnia 1945 roku Wojskowy Sąd Okręgowy w Warszawie skazał go na karę śmierci. Prezydent RP Bolesław Bierut w akcie łaski zamienił mu karę śmierci na karę 10 lat pozbawienia wolności. Wolność odzyskał w 1953 roku, lecz dopiero 14 maja 1965 roku został zrehabilitowany przez Sąd Najwyższy.
Współtwórca Stowarzyszenia Żołnierzy AK. Wybrany w maju 1990 roku na prezesa Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej powołanego na Zjeździe zjednoczeniowym działających od marca 1989 roku krakowskiego Związku Żołnierzy AK i warszawskiego Stowarzyszenia Żołnierzy AK.
Prezydent RP Lech Wałęsa mianował go pośmiertnie generałem brygady i uhonorował Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.
Odznaczony m.in. Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari oraz dwukrotnie Krzyżem Walecznych.

Źródło