Wersja demonstracyjna automatycznego odczytywania.
Działa na komputerze i smartfonie z Androidem w przeglądarce Chrome i smartfonie z iOS-em.
Janowski Aleksander
Położenie grobu: Aleja Zasłużonych 52, 53
Aleksander Janowski (ur. 20 października 1866 w Warszawie, zm. 9 października 1944 w Komorowie) – polski podróżnik, pionier krajoznawstwa, autor przewodnika Wycieczki po kraju (1900–1903), pedagog, współzałożyciel Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego (1906), urzędnik ministerialny w II RP.
Absolwent Szkoły Technicznej Kolejowej Towarzystwa Drogi Żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej przy ul. Chmielnej 88/90 w Warszawie. Od 1885 urzędnik Wydziału Mechanicznego Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej w Sosnowcu, a od 1890 w Warszawie.
Wykorzystując przysługujący mu bezpłatny bilet kolejowy, zwiedzał kraj, interesując się zwłaszcza zabytkami oraz zwyczajami i obrzędami ludu wiejskiego. Wynikiem tych wycieczek były liczne pogadanki i odczyty z przeźroczami oraz cykl przewodników krajoznawczych, które wydawał własnym nakładem.
W latach 1900–1903 opublikował czterotomowy ilustrowany przewodnik po Królestwie Polskim zatytułowany Wycieczki po Kraju.
W latach 1913–4 odbył podróż dookoła świata przez Stany Zjednoczone Ameryki Północnej, wygłosił tam 70 odczytów w jęz. polskim i angielskim. Z Ameryki wracał do kraju przez Hawaje, Japonię i Syberię.
Prowadził badania polskiej emigracji w Stanach Zjednoczonych, Ameryce Południowej i na Syberii.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został urzędnikiem Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego na stanowisku kierownika referatu oświaty pozaszkolnej, a później naczelnika Wydziału Oświaty Pozaszkolnej.
Był jednym ze współzałożycieli Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego i prezesem towarzystwa w latach 1922–1929, po rezygnacji zjazd Towarzystwa przyznał Mu tytuł dożywotniego prezesa honorowego PTK. W dalszym ciągu wygłaszał odczyty i prowadził wycieczki po Warszawie.
W czasie okupacji ciężko chorował. Po upadku powstania został umieszczony w szpitalu na ul. Nowowiejskej, skąd wraz z innymi chorymi został ewakuowany do Pruszkowa, a następnie do Komorowa k. Warszawy gdzie zmarł.
Odznaczony m.in.: Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923) oraz Złotym Wawrzynem Akademickim (5 listopada 1938).
Źródło 1Absolwent Szkoły Technicznej Kolejowej Towarzystwa Drogi Żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej przy ul. Chmielnej 88/90 w Warszawie. Od 1885 urzędnik Wydziału Mechanicznego Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej w Sosnowcu, a od 1890 w Warszawie.
Wykorzystując przysługujący mu bezpłatny bilet kolejowy, zwiedzał kraj, interesując się zwłaszcza zabytkami oraz zwyczajami i obrzędami ludu wiejskiego. Wynikiem tych wycieczek były liczne pogadanki i odczyty z przeźroczami oraz cykl przewodników krajoznawczych, które wydawał własnym nakładem.
W latach 1900–1903 opublikował czterotomowy ilustrowany przewodnik po Królestwie Polskim zatytułowany Wycieczki po Kraju.
W latach 1913–4 odbył podróż dookoła świata przez Stany Zjednoczone Ameryki Północnej, wygłosił tam 70 odczytów w jęz. polskim i angielskim. Z Ameryki wracał do kraju przez Hawaje, Japonię i Syberię.
Prowadził badania polskiej emigracji w Stanach Zjednoczonych, Ameryce Południowej i na Syberii.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został urzędnikiem Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego na stanowisku kierownika referatu oświaty pozaszkolnej, a później naczelnika Wydziału Oświaty Pozaszkolnej.
Był jednym ze współzałożycieli Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego i prezesem towarzystwa w latach 1922–1929, po rezygnacji zjazd Towarzystwa przyznał Mu tytuł dożywotniego prezesa honorowego PTK. W dalszym ciągu wygłaszał odczyty i prowadził wycieczki po Warszawie.
W czasie okupacji ciężko chorował. Po upadku powstania został umieszczony w szpitalu na ul. Nowowiejskej, skąd wraz z innymi chorymi został ewakuowany do Pruszkowa, a następnie do Komorowa k. Warszawy gdzie zmarł.
Odznaczony m.in.: Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923) oraz Złotym Wawrzynem Akademickim (5 listopada 1938).
Źródło 2