Piskorski Tomasz

Położenie grobu: 18 - 1 - 1
Tomasz Henryk Piskorski (ur. 21 grudnia 1898 w Warszawie, zm. w kwietniu 1940 w Charkowie) – polski prawnik, działacz Związku Harcerstwa Polskiego, uczestnik walk o niepodległość Polski, ofiara zbrodni katyńskiej. Uczył się w Gimnazjum gen. Pawła Chrzanowskiego (późniejsze Gimnazjum im. Jana Zamoyskiego), a następnie w Gimnazjum im. Rocha Kowalskiego w Warszawie.
W 1911 roku był członkiem drużyny skautowej, która później przyjęła nazwę 2 Warszawska Drużyna im. Tadeusza Rejtana. Jako instruktor harcerski brał udział w zjeździe połączeniowym 1 listopada 1916 roku w Warszawie czterech organizacji skautowych w Związek Harcerstwa Polskiego.
W roku 1916 roku wspólnie z legionistą sierżantem Antonim Mańkowskim założył pierwszą drużynę harcerską na terenie Wołomina Jesienią 1918 roku pełnił funkcję komendanta Polskiej Organizacji Wojskowej w VI dzielnicy w Warszawie. W kwietniu 1919 tego roku w szeregach 1 pułku szwoleżerów Józefa Piłsudskiego uczestniczył w wyprawie wileńskiej, Brał udział w III powstaniu śląskim.
Zdał maturę eksternistycznie zimą 1919 roku (w czasie urlopu z wojska). Po studiach w latach 1920–1925 (po demobilizacji) Po demobilizacji ukończył Wydział Nauk Politycznych i Społecznych Wolnej Wszechnicy Polskiej (WWP).
Był twórcą i następnie kierownikiem kręgu starszo-harcerskiego im. Zygmunta Jeża-Miłkowskiego (tzw. Jeżów). W listopadzie 1925 roku został mianowany komendantem Chorągwi Warszawskiej Męskiej. Pełnił tę funkcję do marca 1929 roku. Organizował i kierował 4 zjazdami starszego harcerstwa.
W latach 1926–1938 pracował w seminarium prawa konstytucyjnego WWP prof. Władysława Maliniaka.
W latach 20. i 30. aktywnie działał w ramach Związku Polskiej Młodzieży Demokratycznej i Związku Seniorów Organizacji Młodzieży Narodowej.
W 1933 roku został powołany na kierownika Wydziału Starszego Harcerstwa w Głównej Kwaterze Harcerzy.
W końcu 1936 roku został pełniącym obowiązki Naczelnika Harcerzy. Był nim do początku 1937 roku.
Od 1938 roku organizował Wydział Rzemiosła w Ministerstwie Przemysłu i Handlu. 1 września 1939 miał objąć urząd wojewody poznańskiego, jednak uniemożliwił to wybuch II wojny światowej.
We wrześniu 1939 roku zgłosił się ochotniczo do wojska. Walczył m.in. pod Krasnobrodem. Został internowany przez Armię Czerwoną. Trafił do obozu w Starobielsku, został rozstrzelany w kwietniu 1940 roku w Charkowie.
Jego córka Katarzyna (1937–2010), warszawska rzeźbiarka; zginęła 10 kwietnia 2010 roku w katastrofie polskiego samolotu Tu-154M w Smoleńsku.

Źródło: