Boryczka Adam

Położenie grobu: 4-6-11
Adam Boryczka (Boryczko), ps. „Adam”, „Albin”, „Tońko”, „Brona” (ur. 18 września 1913 w Wierzchosławicach, zm. 30 kwietnia 1988 w Warszawie) – oficer WP w stopniu kapitana, cichociemny, oficer Armii Krajowej. Kurier Delegatury Zagranicznej Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość w latach 1947–1954. Długoletni więzień polityczny w okresie PRL (1954–1967). W 2013 pośmiertnie awansowany do stopnia pułkownika.
Walczył w kampanii wrześniowej 1939 roku. Ze swym oddziałem przekroczył granicę polsko-rumuńską w Śniatyniu, następnie wziął udział w kampanii francuskiej. Po ewakuacji zgłosił się do działalności konspiracyjnej w kraju i po odpowiednim przeszkoleniu 13 stycznia 1942 został zaprzysiężony jako oficer ZWZ.
W nocy z 8 na 9 kwietnia 1942 został zrzucony do Polski. W maju 1942 otrzymał przydział na V Odcinek Wachlarza, gdzie objął dowodzenie patrolem, a następnie ośrodkiem dywersyjnym, którym dowodził w czasie od maja 1942 stycznia 1943. Przez cały czas prowadził prace organizacyjne i szkolenie patroli dywersyjnych. W marcu 1943 wyznaczony został na stanowisko dowódcy oddziałów dywersyjnych, stanowiących odwód Komendy Okręgu Wileńskiego AK, następnie został dowódcą Kedywu Okręgu Wilno AK.
Od 25 sierpnia 1943 do 19 marca 1944 był dowódcą Oddziału Partyzanckiego „Brony” w dyspozycji dowódcy Okręgu AK Wilno.
7 lipca 1944 dowodził akcją ataku na niemiecką kolumnę, która konwojowała jeńców różnych narodowości. Uwolniono kilkaset osób, głównie Rosjan.
Po zajęciu Wilna przez Armię Czerwoną przejął dowództwo brygady i wycofał się do Puszczy Rudnickiej, gdzie niedługo ją rozformował, a sam udał się do Wilna.
Od lutego 1945 pełnił funkcję szefa III Oddziału Operacyjnego Komendy Okręgu Wileńskiego AK i uczestniczył w pracach likwidacyjnych Okręgu AK Wilno.
W połowie 1945 zaangażował się w działalność konspiracyjną w ramach Delegatury Sił Zbrojnych na Kraj i Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość. Od końca 1947 jako kurier Delegatury Zagranicznej WiN, wielokrotnie przekraczał granicę. Aresztowany na granicy NRD/PRL w czerwcu 1954 podczas próby przedostania się do kraju na własną rękę. Przeszedł następnie brutalne śledztwo MBP. 21 maja 1955 Wojskowy Sąd Garnizonowy w Warszawie skazał go na karę śmierci. 14 października 1955 Rada Państwa skorzystała z prawa łaski i zamieniła orzeczoną karę śmierci na karę dożywotniego więzienia, łagodząc karę dodatkową utraty praw publicznych i obywatelskich praw honorowych na okres 5 lat.
29 listopada 1967 opuścił więzienie jako ostatni żołnierz AK więziony w PRL z przyczyn politycznych. Podjął pracę jako magazynier w jednym z przedsiębiorstw Ministerstwa Handlu Wewnętrznego i Usług.
Sąd Warszawskiego Okręgu Wojskowego w Warszawie postanowieniem z dnia 10 grudnia 1991 roku, uznał wyrok Wojskowego Sądu Garnizonowego w Warszawie z 21 maja 1955 roku za nieważny, jako wydany za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego.
Odznaczony m.in.: Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari, Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (pośmiertnie, 2011), Krzyżem Walecznych – trzykrotnie.

Źródło