Iłłakowiczówna Kazimiera

Położenie grobu: 81 – 3 - 24
Kazimiera „Iłła” Iłłakowiczówna (ur. 6 sierpnia 1892 w Wilnie, zm. 16 lutego 1983 w Poznaniu) – polska poetka, prozaiczka, dramaturg i tłumaczka.
Maturę uzyskała w petersburskim gimnazjum (1889), naukę kontynuowała na pensji w Warszawie, później w latach 1908–1909 studiowała w Oksfordzie, a od 1910 do 1914 na Uniwersytecie Jagiellońskim (brała wówczas udział w strajku studenckim).
W latach 1915–1917 służyła jako sanitariuszka w armii rosyjskiej. Od 15 listopada 1918 pracowała w MSZ, w latach 1926–1935 była sekretarką Józefa Piłsudskiego. W latach 1936–1938 odbyła tournée po Europie z wykładem o marszałku Piłsudskim.
W okresie międzywojennym jej utwory publikowała prasa literacka w tym między innymi wydawana w Poznaniu Tęcza. W 1939 ewakuowała się do Rumunii, gdzie spędziła wojnę. W 1947 wróciła do Polski i zamieszkała w Poznaniu.
Należała do najwybitniejszych postaci życia literackiego Warszawy w dwudziestoleciu międzywojennym. Wyrazista osobowość, żywa inteligencja, siła woli, elegancja, także pewna kapryśność i nieprzewidywalność w kontaktach z ludźmi czyniły z niej osobę fascynującą towarzysko, chociaż trudną]. We wczesnej młodości fascynował ją ruch feministyczny, żywy już w okresie modernizmu. Zawsze jednak, głęboko wierząca, czuła silną więź z duchowością chrześcijańską.
Po wojnie, pozbawiona pracy etatowej, osiadła w Poznaniu, zajmując się przekładami literatury europejskiej i nauczaniem języka angielskiego oraz śledząc bacznie życie polityczne (po wypadkach poznańskich w czerwcu 1956, kiedy w krwawych starciach ginęli demonstrujący robotnicy, napisała wiersz Rozstrzelano moje serce w Poznaniu.
W ostatnich latach życia, po nieudanej operacji jaskry, była ociemniała.

Źródło