Bukowski Jerzy

Położenie grobu: 242 – 3 - 4
Jerzy Bukowski (ur. 23 listopada 1902 w Bugaju, zm. 1 czerwca 1982 w Warszawie) – polski aeromechanik, profesor i dwukrotnie rektor Politechniki Warszawskiej, konstruktor śmigieł, specjalista w zakresie budowy samolotów i teorii śmigła, poseł na Sejm PRL II, III, IV, VI, VII i VIII kadencji.
Od 1913 udzielał się jako harcerz, był zastępowym I Michałowickiej Drużyny Skautowej. W Kielcach zaś pełnił rolę łącznika między członkami Polskiej Organizacji Wojskowej. Jako ochotnik służył w szkolnym oddziale wartowniczym 56 pułku piechoty. W 1920 razem z drużyną harcerską, wziął udział w obronie praw ludności polskiej na Śląsku Cieszyńskim. Od lipca do listopada 1920, brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej na frontach północnym i południowym.
Ukończył Sekcję Lotniczą Wydziału Mechanicznego PW. W latach 1925–1935 był asystentem w Katedrze Aerodynamiki, a później konstruktorem w Instytucie Aerodynamicznym. W 1938 został habilitowany w zakresie aerodynamiki stosowanej na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej, w 1948 uzyskał nominację na profesora nadzwyczajnego, w 1958 na profesora zwyczajnego.
Zaprojektował ponad 40 udanych prototypów śmigieł, skonstruował modele śmigieł do samolotów myśliwskich PZL P-7 i PZL P-11.
Działał w Związku Polskich Inżynierów Lotniczych – w latach 1937–1938 został wiceprezesem, a prezesem w 1939. Podczas oblężenia Warszawy uczestniczył w ratowaniu budynku Instytutu Aerodynamicznego przed pożarem. W listopadzie 1939 został zatrzymany i uwięziony na dwa tygodnie na Pawiaku.
Podczas wojny kierował fabryką założoną w latach dwudziestych przez Włodzimierza Szomańskiego. Za zgodą Jerzego Bukowskiego w fabryce funkcjonowały jednostki AK, Narodowych Sił Zbrojnych i Polskiej Partii Robotniczej. Po wojnie pracowała na Politechnice Łódzkiej i Politechnice Warszawskiej, kierował Katedrą Hydrauliki i Aerodynamiki na Wydziale Mechanicznym. W latach 1952–1953 i 1959-1965 był rektorem Politechniki Warszawskiej.
Oprócz pracy na Politechnice Warszawskiej uczestniczył w organizacji szkolnictwa wyższego technicznego w Polsce, w latach 1953–1969 w Radzie Głównej Szkolnictwa Wyższego. Brał udział w organizacji Muzeum Techniki w Pałacu Kultury i Nauki w Warszawie (1955) oraz w pracach Komitetu Historii Nauki i Techniki PAN (jako jego przewodniczący) i Międzynarodowej Unii Historii i Filozofii Nauki.
W latach 1964–1971 był przewodniczącym Rady Głównej Naczelnej Organizacji Technicznej, a od 1971 przewodniczącym jej Zarządu Głównego.
Autor wielokrotnie wznawianego podręcznika Mechanika płynów.
Odznaczony licznymi odznaczeniami, m.in. odznaką Zasłużonego dla m.st. Warszawy, Srebrnym Medalem Światowej Rady Pokoju i wieloma innymi.

Źródło