Mazurkiewicz Jan

Położenie grobu: 240 – 6 - 18
Jan Mazurkiewicz (ur. 30 czerwca?/12 lipca 1871 w Czerwonym Dworze, zm. 31 października 1947 w Tworkach) – polski lekarz, psychiatra, psycholog, profesor psychiatrii i rektor Uniwersytetu Warszawskiego. Twórca warszawskiej szkoły psychiatrycznej, pionier kierunku psychofizjologicznego w polskiej psychiatrii. Prezes Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego w latach 1923–1947. Mason, wielki mistrz Wielkiej Loży Narodowej Polskiej.
Ukończył IV Gimnazjum w Warszawie, maturę zdał w 1890 roku. Następnie studiował medycynę na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego. Został wydalony z uniwersytetu za udział w obchodach rocznicy uchwalenia Konstytucji 3 Maja. Od 1895/96 kontynuował studia na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie w czerwcu 1896 otrzymał dyplom lekarski, który w maju 1897 roku nostryfikował na Uniwersytecie Jurjewskim. 5 grudnia 1897 rozpoczął staż w Klinice Neurologiczno-Psychiatrycznej Uniwersytetu w Grazu u Gabriela Antona; w Grazu przebywał do lipca 1899. W roku akademickim 1899/1900 przebywał w Paryżu w klinice Asile Sainte-Anne, uczęszczał wtedy na wykłady Joffroya i Dejerine′a.
Po powrocie do Warszawy w 1900 roku podjął pracę w Szpitalu Jana Bożego, jako asystent na oddziale Karola Rychlińskiego. W 1902 roku został pierwszym dyrektorem szpitala psychiatrycznego w Kochanówce. W 1907 roku zakładał szpital psychiatryczny w Kobierzynie i był jego pierwszym dyrektorem (od 1907). Habilitował się na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie w 1909 roku.
W 1919 został powołany jako profesor organizującej się Katedry i Kliniki Psychiatrii Uniwersytetu Warszawskiego. Zajmował stanowiska rektora (1921–1922), prorektora (1922–1923) i dziekana Wydziału Lekarskiego (1919–1920) Uniwersytetu Warszawskiego.
Pod jego redakcją wyszły trzy tomy „Bulletin International de l’Académie des Sciences Médicales à Varsovie” (1921–1923).
Podczas okupacji Warszawy w latach 1943–1944 brał udział w tajnym nauczaniu.
Po upadku powstania warszawskiego wykładał psychopatologię na tajnych kursach w Częstochowie[ W latach 1945–1947 kierował Kliniką Psychiatrii w Tworkach. Od 1923 aż do śmierci był prezesem Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego. Należał do Polskiej Akademii Umiejętności (od 1930), Akademii Nauk Lekarskich (od 1920), Société Française de Psychologie, był prezesem Słowiańskiego Towarzystwa Neurologiczno-Psychiatrycznego (1933–1939), członkiem honorowym Łódzkiego Towarzystwa Lekarskiego, członkiem korespondentem Société Médico-Psychologique. W 1933 roku z okazji 35-lecia pracy zawodowej ukazał się poświęcony mu zeszyt „Rocznika Psychiatrycznego”.
Był wielkim mistrzem wolnomularskiej Wielkiej Loży Narodowej Polskiej (1928–1931), przybrał pseudonim zakonny „Jan Wyrwa”.
Odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Polonia Restituta (2 maja 1923) i Krzyżem Oficerskim Legii Honorowej (1937).

Źródło