Płużański Tadeusz

Położenie grobu: 299b – 1 - 10
Tadeusz Ludwik Płużański ps. Tadeusz Radwan (ur. 15 sierpnia 1920 w Miechowie, zm. 16 sierpnia 2002 w Warszawie) – uczestnik kampanii wrześniowej, członek PLAN następnie TAP, więzień stalinowski, historyk filozofii, pisarz, pedagog.
Dzieciństwo spędził w Wilnie, gdzie m.in. wstąpił do harcerstwa. W maju 1939 roku ukończył liceum im. T. Czackiego w Warszawie. We wrześniu zgłosił się na ochotnika do 77. Pułku Piechoty. 20 września został ciężko ranny w bitwie pod Janowem Lubelskim. Po zakończeniu działań wojennych od grudnia 1939 roku działał w konspiracji, najpierw w lewicowej organizacji – Polskiej Ludowej Akcji Niepodległościowej, następnie w Tajnej Armii Polskiej.
11 listopada 1940 roku został aresztowany przez Gestapo, a następnie został skazany i trafił do obozu w Stutthof. Przeżył m.in. dlatego, że przez dłuższy czas pracował w stolarni, a potem w kuchni. Wielu współwięźniów zawdzięcza mu życie, gdyż on nielegalnie dostarczał im dodatkowe porcje żywności. Wyszedł z obozu dopiero z chwilą zakończenia wojny, 9 maja 1945 roku. Był jednym z najdłużej przebywających w obozie.
Po uwolnieniu z obozu koncentracyjnego Stutthof przeniósł się z Wybrzeża do Warszawy, by rozpocząć studia. Nawiązał współpracę z rotmistrzem Witoldem Pileckim ps. Witold”. Między innymi był zagranicznym kurierem.
Został aresztowany dnia 6 maja 1947 roku. Podczas śledztwa był bity, torturowany fizycznie i psychicznie przez Józefa Różańskiego. W pokazowym procesie tzw. grupy Witolda (Witold Pilecki, Maria Szelągowska, Ryszard Jamontt-Krzywicki, Maksymilian Kaucki, Witold Różycki, Makary Sieradzki, Jerzy Nowakowski) został skazany 15 marca 1948 r. na podwójną karę śmierci.
W celi śmierci spędził dwa miesiące. Kara śmierci została zamieniona na więzienie dożywotnie. W więzieniu we Wronkach przebywał ponad osiem lat. Wolność odzyskał 10 czerwca 1956 roku.
Eksternistycznie studiował ekonomię polityczną w Wyższej Szkole Handlowej w Poznaniu. Tytuł magistra uzyskał w 1961 roku Wydziale Filozofii Uniwersytetu Warszawskiego, wkrótce potem (1964) zrobił doktorat, a pięć lat później habilitował się. Tytuł profesora otrzymał w roku 1979. Pracował w Instytucie Filozofii i Socjologii PAN, w latach 80. wykładał gościnnie w Instytucie Religioznawstwa UJ, a od 1995 był kierownikiem katedry filozofii na Uczelni Łazarskiego d. Wyższa Szkoła Handlu i Prawa w Warszawie.
1 października 1990 rok Wojskowy Sąd Najwyższy uwolnił skazanych w procesie tzw. grupy Witolda od stawianych im ongiś zarzutów, podkreślając niesprawiedliwy charakter wydanych wyroków.
10 listopada 1994 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski za wybitne zasługi na rzecz niepodległości i suwerenności Polski oraz działalność społeczną w organizacjach kombatanckich.

Źródło