Starzyński Stefan

Powazki Stare
Powazki Stare
Położenie grobu: Aleja Zasłużonych 77, 78 Grób symboliczny

Stefan Bronisław Starzyński ps. „Lew” (ur. 19 sierpnia 1893 w Warszawie, zm. prawdopodobnie pomiędzy 21 a 23 grudnia 1939 w Warszawie lub okolicach) – polski polityk, ekonomista, publicysta, major rezerwy Wojska Polskiego, prezydent Warszawy (1934–1939), przewodniczący Komitetu Obywatelskiego w czasie obrony Warszawy w 1939 roku.
Studiował ekonomię na Wyższych Kursach Handlowych Augusta Zielińskiego (obecnie Szkoła Główna Handlowa w Warszawie), uzyskując w 1914 r. dyplom ich ukończenia.
W pierwszych dniach I wojny światowej, chcąc uniknąć służby w armii carskiej opuścił Warszawę i udał się do Łodzi, gdzie mieszkała jego matka.
22 października 1914 r. wstąpił do Legionów Polskich. 15 lipca 1915 zameldował się w 5 pułku piechoty Legionów. Jako dowódca plutonu II batalionu 5 pp brał udział w całym szlaku bojowym I Brygady.
1 listopada 1918 Starzyński został wcielony do 1 kompanii oficerskiej Wojska Polskiego w Dęblinie. We wrześniu 1920 Starzyński brał udział w walkach z 1 Armią Konną Siemiona Budionnego.
Na rozkaz Marszałka Polski J. Piłsudskiego w latach 1922–1924 pełnił obowiązki sekretarza generalnego Polskiej Komisji Reewakuacyjnej i Specjalnej, powołanej do realizacji polsko-rosyjskiego traktatu ryskiego.
W latach 1931–1939 prowadził wykłady w Wyższej Szkole Handlowej. W 1934 został prezesem Związku Miast Polskich. W wyborach 1938 roku zyskał mandat senatora RP.
2 sierpnia 1934 roku zastąpił Mariana Zyndrama-Kościałkowskiego na stanowisku komisarycznego prezydenta m.st. Warszawy. W 1939 roku został powołany na tą funkcję przez premiera.
Został aresztowany przez Niemców 27 października 1939 w ratuszu. Był przesłuchiwany w siedzibie Gestapo w alei Szucha i osadzony w Areszcie Centralnym. Stamtąd został przewieziony do więzienia przy ul. Rakowieckiej, skąd trafił na Pawiak, gdzie był więziony w izolacji na jego oddziale kobiecym, tzw. Serbii.
Odznaczenia m.in. Order Orła Białego (pośmiertnie, 28 marca 2010), Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari (24 września 1939), Krzyż Walecznych (trzykrotnie, 1921).

Źródło