Jan Stasierski

Położenie grobu: B2 – 9 - 7.
Jan Stasierski (ur. 24 stycznia 1930 roku w Odolanowie, zm. zmarł 3 kwietnia 1992 roku w War-szawie) – pułkownik Wojska Polskiego, prof. dr inż., zastępca komendanta WAT ds. szkolenia oraz zastępca komendanta WAT ds. naukowych.
W 1950 roku ukończył Państwowe Liceum Ogólnokształcące w Ostrowie Wielkopolskim. W latach 1950-1954 odbył studia na Wydziale Łączności Politechniki Wrocławskiej, specjalizując się w zakresie radiotechniki nadawczei Tam też uzyskał tytuł inżyniera łączności.
Do pełnienia służby wojskowej został powołany 22 lutego 1954 roku. Od marca 1954 do stycznia 1955 roku uczestniczył w kursie doskonalenia inżynierów radiolokacji w Artyleryjsko-Radiotechnicznej Akademii Wojskowej Armii Radzieckiej w Charkowie. Następnie w latach 1956-1959 studiował w Fakultecie Radiolokacji i Łączności WAT, gdzie uzyskał tytuł magistra inżyniera radiolokacji.
W latach 1956-1970 pełnił kolejno obowiązki starszego laboranta, kierownika laboratorium, zastępcy szefa katedry oraz starszego wykładowcy. Jednocześnie w 1965 roku ukończył dwuletnie Podyplomowe Studium Badań Operacyjnych w Instytucie Matematycznym Polskiej Akademii Nauk.
W 1968 roku obronił dysertację doktorską.
W latach 1970 – 1983 był komendantem Wydziału Cybernetyki WAT. W latach 1983-1989 pełnił obowiązki zastępcy komendanta Wojskowej Akademii Technicznej ds. szkolenia, a od kwietnia 1989 do kwietnia 1992 roku był zastępcą komendanta WAT ds. naukowych.
Przywiązywał dużą wagę do eksperymentalne weryfikacji wyników prac o charakterze koncepcyjno-projektowym. Z tego względu był inicjatorem i kierownikiem budowy unikalnego w skali kraju laboratorium systemów komputerowych przetwarzania informacji z silnymi warunkami cza-sowymi. Kierowany przez niego zespół uruchomił laboratoryjną wersję systemu automatycznego zbierania, przetwarzania w czasie rzeczywistym i zobrazowania informacji o bieżącym ruchu lot-niczym w dużych obszarach powietrznych. Praca ta w 1976 roku została wyróżniona Nagrodą Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki.
Od 1970 roku był członkiem Polskiego Komitetu Pomiarów i Automatyki NOT. W latach 1972-1974 był członkiem Rady Naukowej Instytutu Cybernetyki Stosowanej PAN, a w 1975 roku został powołany na członka Komitetu Automatyki i Cybernetyki Technicznej PAN. 2 czerwca 1978 roku Rada Państwa nadała mu tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego nauk technicznych.
Był promotorem ponad 20 dysertacji doktorskich.
Jest autorem i współautorem 31 prac, w tym 4 opracowań o charakterze badawczo-projektowym, 9 podręczników i skryptów, wielu artykułów i komunikatów naukowych.
Mapka z położeniem grobu:

Źródło

1. https://promocja.wat.edu.pl/wp-content/uploads/2023/03/ga180.pdf