Stefan Duchliński

Położenie grobu: kwatera B2, rząd 3, miejsce 1
Stefan Duchliński pseud. Chudy, Klemens, Feliks, Jan Rymarski (ur. 15 kwietnia 1897 w Szczurzynie w powiecie ciechanowskim, zm. 24 lutego 1968 w Warszawie) – polski działacz komunistyczny, uczestnik wojny domowej w Hiszpanii.
W 1916–1917 służył w rosyjskiej armii. W 1919 powołany do WP, służył w 4 pp Leg. w Kielcach.
W 1936 wyjechał do Hiszpanii, gdzie został dowódcą polskiej kompanii w batalionie im. E. Thälmanna i dowódcą sekcji słowiańskiej Szkoły Oficerskiej Brygad Międzynarodowych w Pozo-Rubio. Później dowódca Bazy Polskiej w Casas-Ibáñez. Członek PCE. Był 2 razy ranny w walkach.
Podczas II wojny światowej walczył w armii polskiej na Zachodzie.
Wiosną 1947 wrócił do kraju i wstąpił do PPR. Do grudnia 1949 instruktor wydziału organizacyjnego Komitetu Warszawskiego PPR/PZPR, potem majster budowlany w Zjednoczeniu Budownictwa Miejskiego nr 1. Od 1956 na rencie dla zasłużonych. Działacz ZBoWiD i członek Komisji Dąbrowszczaków.
Szczegóły

Mieczysław Edgar Szleyen

Położenie grobu: kwatera C13, rząd 1, miejsce 14
Mieczysław Edgar Szleyen (Schleyen) (ur. 24 sierpnia 1905 we Lwowie, zm. 29 kwietnia 1955 w Warszawie) – polski chemik, działacz komunistyczny, dziennikarz.
Studiował na wydziale filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie a następnie tamże uzyskał doktorat. Po ukończeniu studiów związał się z Komunistyczną Partią Polski (KPP). Zamieszkał w Łodzi i tu z polecenia partii redagował i wydawał przez kilka tygodni (od 1 marca do 18 maja 1933) polityczno-społeczno-gospodarczy dwutygodnik informacyjny „Kronika”.
Za swoją działalność polityczną został skazany na 3 lata więzienia, lecz przed wykonaniem kary uchronił się wyjeżdżając w roku 1935 do Czechosłowacji. W roku 1937 wyjechał do Hiszpanii. Tam w wojnie domowej (1936–1939) walczył przeciwko wojskom gen. Franco w Międzynarodowych Brygadach w XIII Brygadzie Międzynarodowej im. Jarosława Dąbrowskiego (polska; potocznie: Dąbroszczacy) w polskiej kompanii im. A. Mickiewicza. Redagował wówczas gazety frontowe „Dąbrowszczak” i „Ochotnik Wolności”.
Po wojnie w obozach przejściowych we Francji i w Algierii francuskiej. Po zajęciu tej ostatniej przez Aliantów przedostał się do ZSRR w 1943 r. wstąpił do Ludowego Wojska Polskiego.
W szeregach I Dywizji Piechoty Wojska Polskiego im. Tadeusza Kościuszki przeszedł cały szlak bojowy od Lenino do Berlina.
Po wojnie do dziennikarstwa już nie powrócił. Współautor książki O generale Świerczewskim, wielkim Polaku, żołnierzu, rewolucjoniście, Wydawnictwo MON 1951.
Szczegóły 1
Szczegóły 2

A43

• 32 groby ziemne w których spoczywają (i będą spoczywać) byli żołnierze zgrupowań oraz byli uczestnicy walki w szeregach francuskiego ruchu oporu i ich najbliżsi,
• kolumbarium A i B z niszami na urny z prochami byłych żołnierzy zgrupowań i dla byłych partyzantów polonijnych i ich rodzin,
• mur pamięci A z nazwiskami poległych we Francji byłych uczestników francuskiego ruchu oporu,
• mur pamięci B z nazwiskami zmarłych po wojnie byłych żołnierzy 19 i 29 ZPP i uczestników francuskiego ruchu oporu,
• ściana centralna z godłem państwowym i Krzyżem Lotaryńskim oraz napisami w języku polskim i francuskim: Kwatera Pierwszej Armii Francuskiej "Ren i Dunaj", medalami 19 i 29 ZPP z dewizą "Za Wolność Waszą i Naszą" oraz płaskorzeźbą lewego profilu twarzy marszałka Jean de Lattre de Tassigny,
• w miejscu centralnym, przed główną płytą symboliczny grób marszałka Jean de Lattre de Tassigny, w którym umieszczono: akt erekcyjny oraz urnę z ziemią z miejscowości Mouilleron-en-Pareds we Francji, gdzie urodził się i spoczywa marszałek,

Rudolf Larysz

Położenie grobu: kwatera D6, rząd 3, miejsce 26
Rudolf Larysz (ur. 27 sierpnia 1901, zm. 24 stycznia 1968) – polski wojskowy, dyplomata.
W szeregach 10 pułku piechoty brał udział w wojnie polsko-czechosłowackiej.
Podczas II wojny światowej przed końcem kampanii francuskiej (od 10 maja 1940 do 22 czerwca 1940) w czerwcu 1940 w mieście Lens współorganizował polską organizację konspiracyjną w ramach francuskiego ruchu oporu, która kolportowała pismo „Nasza Walka”.
Pod koniec czerwca 1940 roku w miejscowości Lens, w departamencie Pas-de-Calais był w składzie pierwszej polskiej trójki konspiracyjnej, której dziełem było wydanie już w pierwszych tygodniach okupacji ręcznie, kaligraficznie pisanych ulotek nawołujących do oporu i walki przeciwko okupantom.
W 1941 był organizatorem strajków górniczych w departamencie Pas-de-Calais; w czasie aresztowań nie został zatrzymany i przedostał się do wschodniej Francji; został skazany zaocznie na karę śmierci.
Po zakończeniu wojny od listopada 1945 sprawował stanowisko Konsula Generalnego RP w Lille, następnie do maja 1946 tymczasowo pełnił stanowisko Konsula RP w Lyonie.
Szczegóły 1
Szczegóły 2

Jan Gerhard

Położenie grobu: kwatera B2, Tuje, miejsce 11
Jan Gerhard, właśc. Wiktor Lew Bardach, ps. „Gerard” (ur. 17 stycznia 1921 we Lwowie, zm. 20 sierpnia 1971 w Warszawie) – polski żołnierz, pisarz i publicysta; w latach 1939–1940 żołnierz Wojska Polskiego we Francji, w latach 1941–1944 uczestnik francuskiego ruchu oporu, w latach 1945–1952 żołnierz ludowego Wojska Polskiego; poseł na Sejm PRL V kadencji z ramienia PZPR; prozaik i publicysta, w latach 1965–1971 redaktor naczelny tygodnika „Forum”.
We wrześniu 1939 r. przedostał się do Francji, gdzie wstąpił do armii polskiej. W trakcie kampanii francuskiej dostał się do niewoli, skąd w 1941 r. wydostał się podstępem jako Francuz. W 1942 r. związał się we Francji z komunistycznym podziemiem, aktywnie uczestnicząc w działalności zbrojnej. To właśnie wtedy zaczął używać przybranego nazwiska Jan Gerhard. Dowódca FTP-MOI na region departamentów Nord i Pas-de-Calais od 1943r. W styczniu 1945 r. znalazł się w szeregach Zgrupowania Piechoty Polskiej przy I Armii Francuskiej. W jej szeregach wrócił jesienią 1945 r. do Polski.
W latach 1945–1952 był żołnierzem ludowego Wojska Polskiego. Był m.in. zastępcą dowódcy[3] oraz dowódcą 34 Pułku Piechoty. W tej funkcji 28 marca 1947 uczestniczył w inspekcji wojskowej w Bieszczadach, podczas której śmierć poniósł generał Karol Świerczewski. Następnie brał udział w akcji „Wisła” w Bieszczadach.
29 września 1952 aresztowany przez Główny Zarząd Informacji pod fałszywym zarzutem udziału, z inspiracji wywiadu francuskiego, w spisku na życie Karola Świerczewskiego. Został zwolniony w 1954.
W 1960 był korespondentem Polskiej Agencji Prasowej w Paryżu. W latach 1965–1968 kierownikiem literackim zespołu filmowego „Rytm”.
20 sierpnia 1971 został zasztyletowany w swoim warszawskim mieszkaniu przez narzeczonego córki oraz jego kolegę.
Jan Gerhard napisał m.in. powieść dokumentalną Łuny w Bieszczadach, na motywach której został zrealizowany film Ogniomistrz Kaleń.
Szczegóły

Teofila Bobko-Jankowska

Położenie grobu: kwatera A43, rząd 1, miejsce 6
Teofila Bobko-Jankowska 1920 - 13 listopada 2009 ).
Długoletni nauczyciel języka francuskiego i angielskiego w L.O. K.E.N w Biskupcu.
Poetka w języku francuskim i polskim.
Członek Towarzystwa Poetów Francuskich.
Członek Stowarzyszenia Kombatantów "Ren i Dunaj", członek Inwalidów Wojennych RP Olsztyn.
Gorąca patriotka Polski oraz miłośniczka i znawca kultury francuskiej.
Odznaczona: Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Partyzanckim, Medalem Zwycięstwa i Wolności, Croix DE La Lorraine, Odznaką Honorową "Zasłużonym dla Warmii i Mazur".
Szczegóły
Szczegóły
Szczegóły
Szczegóły tu jest email do autora

A-43

• Stalag 307 (Dęblin) – w skład kompleksu obozowego wchodziły cztery podobozy zlokalizowane w rejonie Dęblina, w tym na terenie tamtejszej twierdzy. W latach 1941–1944 przez obóz przeszło ok. 180 tys. wziętych do niewoli czerwonoarmistów. Blisko 80 tys. jeńców zmarło na skutek głodu, zimna, chorób i okrucieństwa strażników.
• Stalag 319 (Chełm) – w skład kompleksu obozowego wchodziło kilka podobozów zlokalizowanych na terenie Chełma. W latach 1941–1944 przez obóz przeszło blisko 180 tys. wziętych do niewoli czerwonoarmistów. Po wojnie na obozowym cmentarzu odnaleziono zwłoki 60 tys. zmarłych i zamordowanych jeńców. Ponadto według zeznań świadków kolejnych 30 tys. zwłok miało zostać spalonych przez Niemców jeszcze przed zakończeniem okupacji.
• Stalag 324 (Ostrów Mazowiecka) – obóz został zorganizowany w pobliżu wsi Grądy jeszcze przed wybuchem wojny niemiecko-sowieckiej. Był on pozbawiony baraków i stanowił go otoczone drutem kolczastym pole. Obóz został zlikwidowany zimą 1942 roku. Do tego momentu przeszło przezeń ok. 80 tys. jeńców. Na obozowym cmentarzu odnaleziono po wojnie zwłoki 41 tys. zmarłych i zamordowanych jeńców.
• Stalag 325 (Zamość) – w skład kompleksu obozowego wchodziły trzy podobozy zlokalizowane w rejonie Zamościa. Na skutek głodu, zimna, chorób i okrucieństwa strażników poniosło tam śmierć 28 tys. radzieckich jeńców.
• Stalag 366 (Siedlce) – obóz został zorganizowany na terenie koszar wojskowych w Siedlcach. W latach 1941–1944 zginęło tam 23 tys. radzieckich jeńców.