SZLAK PAMIĘCI NA POWĄZKACH WOJSKOWYCH
PUNKT 10
Groby wybitnych wojskowych
A - Jerzy Kirchmayer
B - Wiktor Thommée
Punkt 10 Kwatera A30
C - Tadeusz Kutrzeba
Jerzy Maria Józef Kirchmayer
Położenie grobu: Aleja Zasłużonych, kwatera A29 półkole, rząd 1, miejsce 8
Jerzy Maria Józef Kirchmayer, ps. "Andrzej", "Adam" (ur. 29 sierpnia 1895 w Krakowie, zm. 11 kwietnia 1959 w Otwocku) – oficer dyplomowany Wojska Polskiego w II RP. Współautor planu akcji zbrojnej AK "Burza".
Awansowany do stopnia generała brygady 22 lipca 1947 roku.
W 1948 roku został usunięty z wojska. W 1950 roku aresztowany przez funkcjonariuszy Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego pod fałszywymi zarzutami, rok później skazany na karę dożywotniego więzienia. W 1951 roku wszystkie jego utwory zostały wycofane z polskich bibliotek oraz objęte cenzurą.
W październiku 1955 roku zwolniony, w kwietniu 1956 roku zrehabilitowany.
Historyk wojskowości, pisarz i publicysta, wykładowca w Akademii SG WP.
Wiceprezes Zarządu Głównego, Rady Naczelnej i Komisji Odznaczeń ZBoWiD.
Szczegóły
Tadeusz Kutrzeba
Położenie grobu: Aleja Zasłużonych, kwatera A30, półkole, miejsce 8
Tadeusz Kutrzeba (ur. 15 kwietnia 1886 w Krakowie, zm. 8 stycznia 1947 w Londynie) – generał dywizji Wojska Polskiego, komendant Wyższej Szkoły Wojennej, dowódca Armii "Poznań" podczas kampanii wrześniowej.
Podczas wojny z Niemcami przeszedł cały szlak wojenny jako dowódca Armii "Poznań".
Po zakończeniu kampanii wrześniowej przebywał do końca wojny w niemieckich obozach jenieckich.
W lipcu 1945 roku został wezwany do Londynu, gdzie otrzymał propozycję objęcia stanowiska ministra obrony narodowej, której nie przyjął.
Powrót do kraju uniemożliwił mu jesienią 1946 roku nieuleczalny nowotwór.
W 1957 roku jego prochy – zgodnie z ostatnią wolą – przewieziono do Polski i pochowano na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.
Szczegóły
Wiktor Thommée
Położenie grobu: Aleja Zasłużonych, kwatera A 29, półkole1, miejsce 11
Wiktor Thommée (ur. 30 grudnia 1881 w Święcianach, zm. 13 listopada 1962 w Warszawie) – generał brygady Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
1 września 1939 objął dowództwo Grupy Operacyjnej "Piotrków", wchodzącej w skład Armii "Łódź" (6 września przemianowana na Grupę Operacyjną gen. Thommée). 7 września objął dowództwo nad Armią "Łódź" i skierował się ku Warszawie.
Do 29 września 1939 roku dowodził obroną twierdzy Modlin.
Podczas wojny przebywał w niemieckich obozach jenieckich.
Po wyzwoleniu przedostał się do Wielkiej Brytanii.
Od kwietnia 1945 roku służył w Polskich Siłach Zbrojnych, lecz bez przydziału.
W styczniu 1947 roku powrócił do Polski, gdzie zamieszkał u rodziny w Toruniu. Formalnie został przyjęty do wojska i przeniesiony w stan spoczynku, lecz bez zaopatrzenia emerytalnego. Żył w nędzy w Gdyni, czasowo pracując jako dozorca domu. Dopiero po osobistym wstawiennictwie marszałka Konstantego Rokossowskiego uzyskał należytą emeryturę i przedwojenne mieszkanie w Warszawie.
Szczegóły
Pomnik - zbiorowa mogiła poległych w walce z hitlerowskim okupantem w obronie elektrowni na Powiślu
Elektrownia została uruchomiona w 1904 roku.
Po zajęciu Warszawy Niemcy zbudowali na jej terenie bunkry, umocnili portiernie, teren poprzedzielali zasiekami z drutu kolczastego. Polskiej dyrekcji i polskiej załogi elektrowni pilnowali żołnierze Wehrmachtu, żandarmi i ukraińscy wartownicy - w sumie blisko 200 ludzi skoszarowanych w jednym z budynków od strony Wisły, uzbrojonych w cekaemy, erkaemy, pistolety maszynowe, miotacze ognia i granaty.
Dyrektorem elektrowni od 1942 roku, a wcześniej od 1937 roku dyrektorem technicznym, a następnie do rozpoczęcia wojny - zastępcą dyrektora naczelnego Elektrowni Warszawskiej na Powiślu był kpt. Stanisław Skibniewski, ps. "Cubryna", "Nelson".
Na terenie elektrowni, wśród polskiej załogi aktywnie rozwijał się ruch konspiracyjny. Pracownicy elektrowni szykowali się do walki zbrojnej, tworząc początkowo Służbę Ochrony Powstania - SOP, od 1943 roku WSOP czyli Wojskową Służbę Ochrony Powstania, zorganizowani następnie w zgrupowanie "Elektrownia", którym dowodził "Cubryna". 1 sierpnia 1944 roku powstańcy niemal całkowicie opanowali elektrownię - Niemców zaatakowało ok. 120 akowców, z których większość była pracownikami zakładu.
Po zdobyciu elektrowni zorganizowano oddział powstańczy w składzie: sześć plutonów, bojowa grupa wypadowa oraz pluton techniczny. Dowódcą oddziału był "Cubryna".
Elektrownia dostarczała zasilanie do dzielnic: Śródmieście, Powiśle i Mokotów - do końca sierpnia.
Po zdobyciu elektrowni Niemcy nie dawali za wygraną i regularnie ją ostrzeliwali, używając granatników, artylerii, pociągu pancernego, a nawet pływającej po Wiśle kanonierki wyposażonej w działko pokładowe.
Na terenie elektrowni na bazie ciężarówki Chevrolet model 157 o ładowności 3 ton, został zbudowany samochód opancerzony "Kubuś", był uzbrojony w sowiecki rkm DP wz. 28 kaliber 7,62 mm, miotacz ognia oraz granaty. "Kubuś" brał udział w atakach na Uniwersytet Warszawski. Oddział kpt. "Cubryny" został wyparty z ruin elektrowni 5 września. Po przejściu do Śródmieścia pracownicy elektrowni montowali jeszcze prowizoryczne siłownie spalinowe. Jedna z grup, przy ul. Kruczej 9, zasilała powstańczą radiostację Błyskawica i kilka szpitali, inna działała w zakładach mleczarskich przy ul. Hożej 51.
Około 30 pracowników poległo w walce na terenie samej elektrowni. Wielu zostało rannych i zabitych w różnych dzielnicach Warszawy, 280 zginęło w obozach koncentracyjnych i egzekucjach publicznych.
Trumny z ekshumowanymi powstańcami zgrupowania "Elektrownia"
https://srodmiescie.warszawa.pl/uploads/pub/pages/page_562/text_images/41-%20lata%202017-/specjalny-09-2017.pdf
Szczegóły 1
Szczegóły 2
Stanisław Skibniewski
Położenie grobu: kwatera A29, rząd 2, miejsce 14
Stanisław Skibniewski, ps. „Cubryna”, „Nelson” (ur. 5 sierpnia 1901 we Lwowie, zm. 3 maja 1958 w Warszawie) – inżynier elektryk, absolwent Politechniki Gdańskiej, kapitan artylerii Wojska Polskiego, dowódca oddziału szturmowego w powstaniu warszawskim w Zgrupowaniu „Krybar”, który w pierwszych dniach powstania zdobył elektrownię na Powiślu i bronił jej przed Niemcami aż do czasu przejścia kanałami oddziałów AK do Śródmieścia.
W kampanii wrześniowej 1939 roku, w stopniu porucznika, był oficerem ogniowym 6. baterii 28 pułku artylerii lekkiej.
Po kapitulacji powstania trafił do jenieckiego obozu dla oficerów. Od maja 1945 roku przebywał w Brukseli. W styczniu 1946 roku powrócił do kraju.
Mąż znanej tłumaczki literatury angielskiej Marii ze Skibińskich, we wrześniu 1948 postawiono jej zarzuty szpiegostwa na rzecz USA i w związku z tym była przez pewien czas więziona.
W 1948 roku był krótko więziony, zapewne w związku z aresztowaniem żony.
Szczegóły
Aleja Profesorska
W kwaterze A29 kończy się półkolem Aleja Zasłużonych. Znajduje się tu Aleja Profesorska, gdzie pochowani są profesorowie, aktorzy, reżyserzy, sportowcy, działacze polityczni, wojskowi i dziennikarze, m. in. (podani w kolejności usytuowania grobów).
Rząd Tuje
A - Waldemar Milewicz A29-Tuje-1 B - Marek Karp A29-Tuje-2 C - Stanisław Skalski A29-Tuje-3 D - Elwira Seroczyńska A29-Tuje-6 E - Kazimierz Górski A29-Tuje-8 F - Tadeusz Ulatowski A29-Tuje-12 G - Marian Zieliński A29-Tuje-13 H - Sławomir Jan Petelicki A29-Tuje-14 I - Jerzy Ficowski A29-Tuje-15 J - Jerzy Janicki A29-Tuje-16 K - Ryszard Kapuściński A29-Tuje-18 L - Jerzy Kawalerowicz A29-Tuje-19 M - Jerzy Ofierski A29-Tuje-20 N - Zbigniew Eugeniusz Religa A29-Tuje-23 O - Henryk Czarnik A29-3-19 ??? P - Aleksander Bożydar Żabczyński A29-4-23
Położenie grobu: kwatera A29 Tuje, miejsce 1
Waldemar Milewicz (ur. 20 sierpnia 1956 roku w Dobrym Mieście, zm. 7 maja 2004 roku w Al-Latifijji) – polski dziennikarz telewizyjny, reporter i korespondent wojenny.
Jako korespondent wojenny, relacjonował wydarzenia z terenów konfliktów zbrojnych oraz wielkich katastrof. Prowadził reportaże m.in. z Bośni, Czeczenii, Kosowa, Abchazji, Rwandy, Kambodży, Somalii, Etiopii, Rumunii, Turcji i Hiszpanii. W 2003 roku relacjonował II wojnę w Zatoce Perskiej. Znany m.in. dzięki serii reportaży pod tytułem Dziwny jest ten świat.
Szczegóły
Położenie grobu: kwatera A29 Tuje, miejsce 2
Marek Karp (ur. 2 lipca 1952 roku w Zamościu, zm. 12 września 2004 roku w Warszawie) – polski historyk, sowietolog, założyciel i wieloletni dyrektor Ośrodka Studiów Wschodnich, pionier dialogu polsko-litewskiego i polsko-białoruskiego.
Pod koniec lat 80. i na początku lat 90. aktywnie wspierał litewski ruch niepodległościowy Sajudis. W kluczowych momentach ówczesnych wydarzeń na Litwie pośredniczył między rządem Tadeusza Mazowieckiego a Vytautasem Landsbergisem i innymi przywódcami Sajudisu.
Po szturmie omonowców na wieże telewizyjną w Wilnie w styczniu 1990 roku wspierał w Warszawie formowanie litewskiego rządu na uchodźstwie.
W 1990 roku wraz z grupą współpracowników zorganizował Ośrodek Studiów Wschodnich przy Ministerstwie Współpracy Gospodarczej z Zagranicą.
Do kwietnia 2003 roku był dyrektorem OSW, a następnie do swej śmierci jego pracownikiem.
Szczegóły
Położenie grobu: kwatera A29 Tuje, miejsce 3
Stanisław Skalski (ur. 27 listopada 1915 roku w Kodymie, zm. 12 listopada 2004 roku w Warszawie) – podporucznik pilot lotnictwa wojskowego II RP, major pilot Polskich Sił Powietrznych na Zachodzie, podpułkownik (ang. wing commander) Królewskich Sił Powietrznych, generał brygady pilot ludowego Wojska Polskiego, as myśliwski okresu II wojny światowej o najwyższej liczbie zestrzeleń wśród polskich pilotów, zaliczono mu 18 zestrzelonych samolotów niemieckich, 2 zestrzelone zespołowo (zaliczone jako 11/12) i 2 prawdopodobnie oraz 4 i 1/3 uszkodzone.
Odznaczony m.in. Krzyżem Złotym i Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari.
4 czerwca 1948 roku został aresztowany przy ul. Filtrowej w Warszawie przez funkcjonariuszy Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego pod fałszywym zarzutem szpiegostwa na rzecz Wielkiej Brytanii. Od października 1948 do lipca 1949 roku podczas śledztwa był brutalnie torturowany przez oficerów MBP. 7 kwietnia 1950 roku, po błyskawicznie krótkiej rozprawie, został skazany na karę śmierci. 24 stycznia 1951 roku prezydent Bolesław Bierut podpisał ułaskawienie Stanisława Skalskiego, o co starała się matka skazanego, w wyniku czego kara śmierci została zamieniona na dożywocie (Stanisław Skalski został powiadomiony o tym 7 kwietnia 1951 roku, co oznacza, że przez równo rok przebywał w celi oczekując na wykonanie kary śmierci). Był więziony w Zakładzie Karnym w Rawiczu, a od grudnia 1953 roku w Zakładzie Karnym we Wronkach. Skalski został zwolniony z więzienia w dniu 20 kwietnia 1956 roku.
Po 1989 polityk, współtwórca partii politycznej Przymierze Samoobrona, wcześniej m.in. działacz Związku Bojowników o Wolność i Demokrację, a także Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, sygnatariusz Listu 59.
Szczegóły
Położenie grobu: kwatera A29 Tuje, miejsce 6
Elwira Seroczyńska, z d. Potapowicz (ur. 1 maja 1931 roku w Wilnie, zm. 24 grudnia 2004 roku w Londynie) – polska łyżwiarka szybka, olimpijka, wielokrotna mistrzyni Polski, zdobywczyni srebrnego medalu na igrzyskach w Squaw Valley w 1960 roku i zdobywczyni tzw. małego mistrzostwa świata z Imatry 1962 roku. Zawodniczka Stali Elbląg, Stali FSO Warszawa i Sarmaty Warszawa, później trenerka.
W latach 1971–1976 trenowała żeńską kadrę narodową, jako pierwsza kobieta w tej roli. Jej podopieczne (wśród nich Erwina Ryś-Ferens, Stanisława Pietruszczak, Janina Korowicka, Ewa Malewicka i Wanda Król) zmniejszyły dystans dzielący je od czołówki światowej, ale na igrzyskach w 1976 roku nie odniosły sukcesów.
Szczegóły
Położenie grobu: kwatera A29 Tuje, miejsce 8
Kazimierz Klaudiusz Górski (ur. 2 marca 1921 roku we Lwowie, zm. 23 maja 2006 roku w Warszawie) – polski piłkarz grający na pozycji napastnika, reprezentant kraju, trener i działacz piłkarski.
Jako piłkarz dysponował świetnym dryblingiem. Ze względu na drobną figurę i wdzięczne ruchy uzyskał przydomek "Sarenka". Jego styl gry porównywano do stylu gry napastnika Ruchu Chorzów i reprezentacji Polski – Ernesta Wilimowskiego, którego Górski uważał za swój wzór do naśladowania w tamtych czasach.
W latach 1966 i 1970–1976 był selekcjonerem reprezentacji Polski, którą doprowadził do triumfu na igrzyskach olimpijskich w 1972 roku w Monachium oraz finału igrzysk olimpijskich w 1976 roku w Montrealu, a także zajęcia 3. miejsca na mistrzostwach świata w 1974 roku w Niemczech Zachodnich.
Następnie prowadził kluby w Grecji, m.in. Panathinaikos AO i Olympiakos SFP – z obydwoma wywalczył mistrzostwo kraju.
Od 1986 roku zasiadał we władzach PZPN, w latach 1991–1995 był jego prezesem.
Ze względu na duże osiągnięcia z reprezentacją Polski nazywany jest "trenerem tysiąclecia". W plebiscycie Piłki Nożnej został uznany za najlepszego polskiego trenera XX wieku.
Uhonorowany najwyższym odznaczeniem przyznawanym przez UEFA – Rubinowym Orderem Zasługi (Order of Merit in Ruby).
Szczegóły
Położenie grobu: kwatera A29 Tuje, miejsce 12
Tadeusz Ulatowski (ur. 28 marca 1923 roku w Łodzi, zm. 29 stycznia 2012 roku w Warszawie) – polski trener i działacz sportowy, profesor nauk o kulturze fizycznej (1980), w młodości reprezentant i mistrz Polski w koszykówce.
Od 1954 roku działacz Polskiego Komitetu Olimpijskiego, m.in. przewodniczący komisji sportowej (1964–1984), wiceprezes PKOL (1980–1988). Członek Głównego Komitetu Kultury Fizycznej i Sportu oraz Polskiej Federacji Sportu. Członek założyciel Polskiego Towarzystwa Naukowego Kultury Fizycznej i jego prezes w latach 1997-2007. Pracownik naukowy Instytutu Naukowego Kultury Fizycznej w Warszawie oraz Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie. Redaktor czasopisma "Sport Wyczynowy", autor i redaktor wielu publikacji.
Szczegóły
Położenie grobu: kwatera A29 Tuje, miejsce 13
Marian Zieliński (ur. 23 grudnia 1929 roku w Chełmie, zm. 13 października 2005 roku w Warszawie) − polski sztangista, zdobył brązowy medal na igrzyskach olimpijskich w Melbourne w 1956 roku, w Tokio w 1964 roku i Meksyku w 1968 roku.
Wielokrotny medalista mistrzostw świata, m. in. złoty medal w Warszawie w 1959 roku.
Łącznie zdobył dziewięć medali mistrzostw Europy: złote w latach w 1959, 1960 i 1963.
Jeden z najbardziej utytułowanych polskich ciężarowców.
Szczegóły
Położenie grobu: kwatera A29 Tuje, miejsce 14
Sławomir Jan Petelicki (ur. 13 września 1946 roku w Warszawie, zm. 16 czerwca 2012 tamże) – oficer wywiadu Departamentu I Ministerstwa Spraw Wewnętrznych Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i III Rzeczypospolitej – generał brygady Wojska Polskiego, pomysłodawca i pierwszy dowódca Jednostki Wojskowej 2305 (GROM).
Był honorowym członkiem 5th i 10th Special Forces Groups (US Army Special Forces) "zielonych beretów" Armii Stanów Zjednoczonych, wszechstronnie przeszkolonym na żołnierza działań specjalnych, także w tych oddziałach. Posiadał złotą odznakę GROM z wieńcem. Uzyskał m.in. uprawnienia skoczka spadochronowego wojsk powietrznodesantowych, strzelca wyborowego, płetwonurka, 5 dan w karate fudokan i uprawnienia kierowcy pojazdów wojskowych.
Szczegóły
Położenie grobu: kwatera A29 Tuje, miejsce 15
Jerzy Tadeusz Ficowski (ur. 4 września 1924 roku w Warszawie, zm. 9 maja 2006 tamże) – polski poeta, eseista, autor tekstów piosenek, prozaik, tłumacz (z hiszpańskiego, romskiego, rosyjskiego, niemieckiego, włoskiego, francuskiego, rumuńskiego i jidysz), żołnierz Armii Krajowej (ps. "Wrak"), uczestnik powstania warszawskiego, znawca folkloru żydowskiego i cygańskiego.
Od 1960 roku pisał też teksty piosenek, które zyskały popularność. Śpiewali je m.in. tacy artyści, jak: Katarzyna Bovery, Michaj Burano, Dżamble, Anna German, Kalina Jędrusik, Stanisław Jopek, Herbert Renn, Waldemar Kocoń, Stenia Kozłowska, Jolanta Kubicka, Halina Kunicka, Kwartet Warszawski, Masio Sylwester Kwiek, Maryla Lerch, Aneta Łastik, Halina Łukomska, Państwowy Zespół Ludowy Pieśni i Tańca „Mazowsze”, Jerzy Michotek, Regina Pisarek, Ewa Podleś, Jerzy Połomski, Jadwiga Prolińska, Sława Przybylska, Randia, Maryla Rodowicz, Rena Rolska, Hanna Rumowska, Irena Santor, Jarema Stępowski, Mieczysław Wojnicki.
Szczegóły
Położenie grobu: kwatera A29 Tuje, miejsce 16
Jerzy Kazimierz Janicki (ur. 10 sierpnia 1928 roku w Czortkowie, zm. 15 kwietnia 2007 roku w Warszawie) – polski pisarz, dramaturg, dziennikarz, scenarzysta radiowy i filmowy, związany ze Lwowem i Bieszczadami.
Jerzy Janicki uważany jest za prekursora nowego gatunku w radiu europejskim: sagi rodzinnej, był jednym z pomysłodawców, animatorem i współtwórcą powieści radiowej Matysiakowie (wraz ze Stanisławem Stampf’lem i Władysławem Żesławskim), emitowanej nieprzerwanie co tydzień przez 50 lat.
Był jednym z najwybitniejszych polskich scenarzystów. Był autorem scenariuszy do 18 filmów fabularnych, m.in. Milion za Laurę (1971) z Tadeuszem Rossem.
Był też autorem scenariuszy seriali telewizyjnych, m.in. Polskie drogi z Karolem Strasburgerem w roli głównej i muzyką Andrzeja Kurylewicza oraz Dom – scenariusz napisany wspólnie z Andrzejem Mularczykiem, z Wacławem Kowalskim i muzyką Waldemara Kazaneckiego.
Szczegóły
Położenie grobu: kwatera A29 Tuje, miejsce 18
Ryszard Kapuściński (ur. 4 marca 1932 roku w Pińsku, zm. 23 stycznia 2007 roku w Warszawie) – polski reportażysta, publicysta, poeta i fotograf, zwany "cesarzem reportażu".
Należy do czołówki najczęściej tłumaczonych autorów polskich.
Dokumentował upadek cesarstwa w Etiopii i Iranie. Od 1974 roku w tygodniku "Kultura". Przełożył na język polski Dziennik z Boliwii Che Guevary. Przyjaźnił się z Salvadorem Allende.
W 1987 roku Royal Court Theatre w Londynie wystawił sceniczną adaptację jego książki Cesarz, opisującej upadek reżimu Hajle Syllasje I w Etiopii (wystawiany potem także w kraju).
Szczegóły
Położenie grobu: kwatera A29 Tuje, miejsce 19
Jerzy Franciszek Kawalerowicz (ur. 19 stycznia 1922 roku w Gwoźdźcu, zm. 27 grudnia 2007 roku w Warszawie) – polski reżyser i scenarzysta filmowy, współzałożyciel i pierwszy przewodniczący Stowarzyszenia Filmowców Polskich (1966–1978), wykładowca Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi.
Jako reżyser filmowy zadebiutował w 1951 roku socrealistycznym filmem Gromada, po okresie realizacji propagandowych filmów fabularnych (m.in. Celulozy z 1953) stał się jednym z czołowych reprezentantów polskiej szkoły filmowej. Sławę zdobył jako reżyser nagradzanych za granicą filmów Pociąg (1959), Matka Joanna od Aniołów (1960) oraz Śmierć prezydenta (1977). Podjął się również adaptacji prozy Bolesława Prusa (Faraon, 1966) i Henryka Sienkiewicza (Quo vadis, 2001). Za reżyserię Faraona otrzymał nominację do Oscara dla najlepszego filmu nieanglojęzycznego, jego inna adaptacja – Austeria (1983) na podstawie powieści Juliana Stryjkowskiego – zapewniła mu Złote Lwy na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych.
Szczegóły
Położenie grobu: kwatera A29 Tuje, miejsce 20
Jerzy Ofierski, ps. "Kmicic", "Wąsowski" (ur. 11 stycznia 1926 roku w Ostrowie Wielkopolskim, zm. 24 listopada 2007 roku w Warszawie) – polski aktor, pisarz i dziennikarz, żołnierz Narodowych Sił Zbrojnych i Batalionów Chłopskich.
Twórca postaci sołtysa Kierdziołka z Chlapkowic – wiejskiego filozofa i komentatora bieżących wydarzeń, zaczynającego swoje monologi od sformułowania "Cie choroba!". Honorowy sołtys III RP. Szczególną popularność zdobył jako wykonawca monologów w Podwieczorku przy Mikrofonie, gdzie występował obok takich gwiazd, jak: Hanka Bielicka, Kazimierz Brusikiewicz, Adolf Dymsza czy Ludwik Sempoliński.
Przez ponad 55 lat działał na polskiej estradzie. Występował w Teatrze Satyryków w Poznaniu oraz w warszawskich teatrach: Syrena, Komedia, Buffo i w Estradzie Na Skarpie. Prowadził kabaret "U Kierdziołka" w Domu Chłopa w Warszawie.
Szczegóły
Położenie grobu: kwatera A29 Tuje, miejsce 23
Zbigniew Eugeniusz Religa (ur. 16 grudnia 1938 roku w Miedniewicach, zm. 8 marca 2009 roku w Warszawie) – polski kardiochirurg i polityk, profesor nauk medycznych.
Senator III (1993–1997) i V kadencji (2001–2005). W latach 2005–2007 minister zdrowia w rządzie Kazimierza Marcinkiewicza, a następnie w rządzie Jarosława Kaczyńskiego. Od 2007 do 2009 roku poseł na Sejm VI kadencji. Członek Międzynarodowej Kapituły Orderu Uśmiechu. Kawaler i członek Kapituły Orderu Orła Białego, patron podstawowego programu Fundacji Dzieciom "Zdążyć z Pomocą" (od 1998).
W Klinice Kardiochirurgii Wojewódzkiego Ośrodka Kardiologii 15 sierpnia 1985 roku przeprowadził pierwszą operację na sercu. 5 listopada tego samego roku zespół lekarzy pod jego kierownictwem przeprowadził tam pierwszy udany zabieg przeszczepienia serca w Polsce. Dawcą serca był człowiek w stanie śpiączki. Po orzeczeniu śmierci mózgu zabrano mężczyznę karetką do Zabrza, gdzie dopiero bezpośrednio przed operacją pobrano serce. Biorcą był 62-letni rolnik z Krzepic, który zmarł kilka dni po operacji.
Dalszymi osiągnięciami były prace nad wykorzystaniem wszczepialnych urządzeń wspomagających pracę serca oraz nad wyprodukowaniem tzw. sztucznego serca. Zajęła się tym utworzona z inicjatywy Zbigniewa Religi Pracownia Sztucznego Serca Śląskiej Akademii Medycznej w Zabrzu.
Szczegóły
Położenie grobu: kwatera A29, rząd 3, miejsce 19
Henryk Czarnik (ur. 17 grudnia 1908 roku w Krakowie, zm. 29 lutego 1956 roku w Warszawie) – podpułkownik Wojska Polskiego, piłkarz, wieloletni zawodnik Legii Warszawa, hokeista - reprezentant Polski, odtwórca sekcji hokeja na lodzie Legii. Sprawował funkcję prezesa Legii w okresie sierpień 1950 – 9 listopada 1951 roku jako jedyny ligowy piłkarz na tym stanowisku.
Ze Stanisławem Zakrzewskim wydał książkę Gramy w hokeja na lodzie, która stanowiła poradnik dla organizatorów drużyn hokejowych w szkołach podstawowych.
Szczegóły
Położenie grobu: kwatera A29, rząd 4, miejsce 23
Aleksander Żabczyński, właśc. Bożydar Aleksander Żabczyński (ur. 24 lipca 1900 roku w Warszawie, zm. 31 maja 1958 tamże) – polski aktor teatralny, estradowy, kabaretowy i filmowy. Jeden z najpopularniejszych polskich aktorów dwudziestolecia międzywojennego, amant filmowy. Kapitan rezerwy artylerii Wojska Polskiego i Polskich Sił Zbrojnych.
Od 1927 roku zaczął występować w warszawskich teatrzykach rewiowych: "Morskim Oku", "Perskim Oku", "Cyruliku Warszawskim", "Wesołym Oku", "Kameleonie". Aż do wybuchu wojny występował w rewii, operetce, dorywczo w teatrach dramatycznych oraz w filmie. Właśnie filmowi zawdzięcza Żabczyński największą popularność. Debiutował w nim już w 1926 roku (Czerwony błazen w reżyserii Henryka Szaro). Później były role w filmach dźwiękowych, głównie w komediach muzycznych: Manewry miłosne, Ada! To nie wypada!, Jadzia, Pani minister tańczy, Zapomniana melodia, Sportowiec mimo woli.
Wziął udział w kampanii wrześniowej, kampanii francuskiej oraz kampanii włoskiej (był ranny w bitwie o Monte Cassino).
Odznaczony m.in. Krzyżem Walecznych, Krzyżem Pamiątkowym Monte Cassino, brytyjskimi Gwiazdą Wojny 1939–1945 i Gwiazdą Włoch, Medalem Wojska (2 Korpusu), Srebrnym Krzyżem Zasługi.
W 1947 roku wrócił do Polski. Występował początkowo gościnnie w Teatrze Małym (1947), następnie w Teatrze Klasycznym (1948–1949), a potem do śmierci był aktorem Teatru Polskiego.
Szczegóły
Położenie grobu: D29-Tuje-06
Stefan Marian Kuryłowicz (ur. 26 marca 1949 roku w Warszawie, zm. 6 czerwca 2011 roku w Asturii – polski architekt, doktor habilitowany inż. architektury i urbanistyki o specjalności architektura budynków użyteczności publicznej, wykładowca Politechniki Warszawskiej.
Uważany był za jednego z najbardziej wpływowych architektów polskich lat 90. XX wieku i początku XXI wieku. Był członkiem Rady Architektury i Rozwoju doradzającej prezydent Warszawy Hannie Gronkiewicz-Waltz.
W 2010 roku został wybrany na jednego z architektów mających doradzać w kwestii renowacji budynków kwatery głównej ONZ w Nowym Jorku.
Szczegóły
Położenie grobu: D31- Tuje-05
Michał Jan Sumiński (ur. 13 grudnia 1915 roku w Warszawie, zm. 24 grudnia 2011 tamże – polski podróżnik, zoolog, jachtowy kapitan żeglugi wielkiej i dziennikarz, autor książek o tematyce żeglarskiej.
Od dziesiątego roku życia był zapalonym myśliwym.
W czasie II wojny światowej działał w ruchu oporu. W 1943 był uwięziony na Pawiaku. Od kwietnia 1943 do stycznia 1945 roku był więźniem w obozie w Oświęcimiu, następnie do maja 1945 roku więźniem obozu w Mauthausen-Gusen.
Od 1947 roku przez kilka lat był kapitanem jachtu Ligi Morskiej "Generał Zaruski".
Był autorem popularnego w latach 70. i 80. programu telewizyjnego dla młodzieży "Zwierzyniec". Jako gospodarz, w stroju leśniczego, opowiadał o życiu i tajemnicach leśnych, popularyzując zagadnienia przyrodnicze.
Szczegóły
Położenie grobu: FIV-Tuje-02
Teresa Sławomira Torańska (ur. 1 stycznia 1944 roku w Wołkowysku, zm. 2 stycznia 2013 roku w Warszawie) – polska dziennikarka i pisarka. Autorka książki pt. Oni, zawierającej wywiady-rozmowy z byłymi komunistycznymi decydentami i dygnitarzami na temat ich oceny dokonań socjalizmu w Polsce, wydanej w 1985 roku w tzw. drugim obiegu oraz przez wydawnictwo emigracyjne. Wywiady te rozpoczęła przeprowadzać w okresie istnienia tzw. pierwszej Solidarności, a następnie kontynuowała w czasie stanu wojennego.
Była autorką talk-show Teraz Wy w TVP2 i cyklu wywiadów telewizyjnych z działaczami komunistycznymi, m.in. z prezesem Radiokomitetu w latach 1972–1980, Maciejem Szczepańskim, jednym z twórców gierkowskiej propagandy sukcesu.
W rocznicę katastrofy smoleńskiej przeprowadziła wywiad z parą prezydencką, Anną i Bronisławem Komorowskimi.
Szczegóły
A - Waldemar Milewicz A29-Tuje-1 B - Marek Karp A29-Tuje-2 C - Stanisław Skalski A29-Tuje-3 D - Elwira Seroczyńska A29-Tuje-6 E - Kazimierz Górski A29-Tuje-8 F - Tadeusz Ulatowski A29-Tuje-12 G - Marian Zieliński A29-Tuje-13 H - Sławomir Jan Petelicki A29-Tuje-14 I - Jerzy Ficowski A29-Tuje-15 J - Jerzy Janicki A29-Tuje-16 K - Ryszard Kapuściński A29-Tuje-18 L - Jerzy Kawalerowicz A29-Tuje-19 M - Jerzy Ofierski A29-Tuje-20 N - Zbigniew Eugeniusz Religa A29-Tuje-23 O - Henryk Czarnik A29-3-19 ??? P - Aleksander Bożydar Żabczyński A29-4-23
Waldemar Milewicz
Położenie grobu: kwatera A29 Tuje, miejsce 1
Waldemar Milewicz (ur. 20 sierpnia 1956 roku w Dobrym Mieście, zm. 7 maja 2004 roku w Al-Latifijji) – polski dziennikarz telewizyjny, reporter i korespondent wojenny.
Jako korespondent wojenny, relacjonował wydarzenia z terenów konfliktów zbrojnych oraz wielkich katastrof. Prowadził reportaże m.in. z Bośni, Czeczenii, Kosowa, Abchazji, Rwandy, Kambodży, Somalii, Etiopii, Rumunii, Turcji i Hiszpanii. W 2003 roku relacjonował II wojnę w Zatoce Perskiej. Znany m.in. dzięki serii reportaży pod tytułem Dziwny jest ten świat.
Szczegóły
Marek Karp
Położenie grobu: kwatera A29 Tuje, miejsce 2
Marek Karp (ur. 2 lipca 1952 roku w Zamościu, zm. 12 września 2004 roku w Warszawie) – polski historyk, sowietolog, założyciel i wieloletni dyrektor Ośrodka Studiów Wschodnich, pionier dialogu polsko-litewskiego i polsko-białoruskiego.
Pod koniec lat 80. i na początku lat 90. aktywnie wspierał litewski ruch niepodległościowy Sajudis. W kluczowych momentach ówczesnych wydarzeń na Litwie pośredniczył między rządem Tadeusza Mazowieckiego a Vytautasem Landsbergisem i innymi przywódcami Sajudisu.
Po szturmie omonowców na wieże telewizyjną w Wilnie w styczniu 1990 roku wspierał w Warszawie formowanie litewskiego rządu na uchodźstwie.
W 1990 roku wraz z grupą współpracowników zorganizował Ośrodek Studiów Wschodnich przy Ministerstwie Współpracy Gospodarczej z Zagranicą.
Do kwietnia 2003 roku był dyrektorem OSW, a następnie do swej śmierci jego pracownikiem.
Szczegóły
Stanisław Skalski
Położenie grobu: kwatera A29 Tuje, miejsce 3
Stanisław Skalski (ur. 27 listopada 1915 roku w Kodymie, zm. 12 listopada 2004 roku w Warszawie) – podporucznik pilot lotnictwa wojskowego II RP, major pilot Polskich Sił Powietrznych na Zachodzie, podpułkownik (ang. wing commander) Królewskich Sił Powietrznych, generał brygady pilot ludowego Wojska Polskiego, as myśliwski okresu II wojny światowej o najwyższej liczbie zestrzeleń wśród polskich pilotów, zaliczono mu 18 zestrzelonych samolotów niemieckich, 2 zestrzelone zespołowo (zaliczone jako 11/12) i 2 prawdopodobnie oraz 4 i 1/3 uszkodzone.
Odznaczony m.in. Krzyżem Złotym i Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari.
4 czerwca 1948 roku został aresztowany przy ul. Filtrowej w Warszawie przez funkcjonariuszy Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego pod fałszywym zarzutem szpiegostwa na rzecz Wielkiej Brytanii. Od października 1948 do lipca 1949 roku podczas śledztwa był brutalnie torturowany przez oficerów MBP. 7 kwietnia 1950 roku, po błyskawicznie krótkiej rozprawie, został skazany na karę śmierci. 24 stycznia 1951 roku prezydent Bolesław Bierut podpisał ułaskawienie Stanisława Skalskiego, o co starała się matka skazanego, w wyniku czego kara śmierci została zamieniona na dożywocie (Stanisław Skalski został powiadomiony o tym 7 kwietnia 1951 roku, co oznacza, że przez równo rok przebywał w celi oczekując na wykonanie kary śmierci). Był więziony w Zakładzie Karnym w Rawiczu, a od grudnia 1953 roku w Zakładzie Karnym we Wronkach. Skalski został zwolniony z więzienia w dniu 20 kwietnia 1956 roku.
Po 1989 polityk, współtwórca partii politycznej Przymierze Samoobrona, wcześniej m.in. działacz Związku Bojowników o Wolność i Demokrację, a także Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, sygnatariusz Listu 59.
Szczegóły
Elwira Seroczyńska
Położenie grobu: kwatera A29 Tuje, miejsce 6
Elwira Seroczyńska, z d. Potapowicz (ur. 1 maja 1931 roku w Wilnie, zm. 24 grudnia 2004 roku w Londynie) – polska łyżwiarka szybka, olimpijka, wielokrotna mistrzyni Polski, zdobywczyni srebrnego medalu na igrzyskach w Squaw Valley w 1960 roku i zdobywczyni tzw. małego mistrzostwa świata z Imatry 1962 roku. Zawodniczka Stali Elbląg, Stali FSO Warszawa i Sarmaty Warszawa, później trenerka.
W latach 1971–1976 trenowała żeńską kadrę narodową, jako pierwsza kobieta w tej roli. Jej podopieczne (wśród nich Erwina Ryś-Ferens, Stanisława Pietruszczak, Janina Korowicka, Ewa Malewicka i Wanda Król) zmniejszyły dystans dzielący je od czołówki światowej, ale na igrzyskach w 1976 roku nie odniosły sukcesów.
Szczegóły
Kazimierz Górski
Położenie grobu: kwatera A29 Tuje, miejsce 8
Kazimierz Klaudiusz Górski (ur. 2 marca 1921 roku we Lwowie, zm. 23 maja 2006 roku w Warszawie) – polski piłkarz grający na pozycji napastnika, reprezentant kraju, trener i działacz piłkarski.
Jako piłkarz dysponował świetnym dryblingiem. Ze względu na drobną figurę i wdzięczne ruchy uzyskał przydomek "Sarenka". Jego styl gry porównywano do stylu gry napastnika Ruchu Chorzów i reprezentacji Polski – Ernesta Wilimowskiego, którego Górski uważał za swój wzór do naśladowania w tamtych czasach.
W latach 1966 i 1970–1976 był selekcjonerem reprezentacji Polski, którą doprowadził do triumfu na igrzyskach olimpijskich w 1972 roku w Monachium oraz finału igrzysk olimpijskich w 1976 roku w Montrealu, a także zajęcia 3. miejsca na mistrzostwach świata w 1974 roku w Niemczech Zachodnich.
Następnie prowadził kluby w Grecji, m.in. Panathinaikos AO i Olympiakos SFP – z obydwoma wywalczył mistrzostwo kraju.
Od 1986 roku zasiadał we władzach PZPN, w latach 1991–1995 był jego prezesem.
Ze względu na duże osiągnięcia z reprezentacją Polski nazywany jest "trenerem tysiąclecia". W plebiscycie Piłki Nożnej został uznany za najlepszego polskiego trenera XX wieku.
Uhonorowany najwyższym odznaczeniem przyznawanym przez UEFA – Rubinowym Orderem Zasługi (Order of Merit in Ruby).
Szczegóły
Tadeusz Ulatowski
Położenie grobu: kwatera A29 Tuje, miejsce 12
Tadeusz Ulatowski (ur. 28 marca 1923 roku w Łodzi, zm. 29 stycznia 2012 roku w Warszawie) – polski trener i działacz sportowy, profesor nauk o kulturze fizycznej (1980), w młodości reprezentant i mistrz Polski w koszykówce.
Od 1954 roku działacz Polskiego Komitetu Olimpijskiego, m.in. przewodniczący komisji sportowej (1964–1984), wiceprezes PKOL (1980–1988). Członek Głównego Komitetu Kultury Fizycznej i Sportu oraz Polskiej Federacji Sportu. Członek założyciel Polskiego Towarzystwa Naukowego Kultury Fizycznej i jego prezes w latach 1997-2007. Pracownik naukowy Instytutu Naukowego Kultury Fizycznej w Warszawie oraz Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie. Redaktor czasopisma "Sport Wyczynowy", autor i redaktor wielu publikacji.
Szczegóły
Marian Zieliński
Położenie grobu: kwatera A29 Tuje, miejsce 13
Marian Zieliński (ur. 23 grudnia 1929 roku w Chełmie, zm. 13 października 2005 roku w Warszawie) − polski sztangista, zdobył brązowy medal na igrzyskach olimpijskich w Melbourne w 1956 roku, w Tokio w 1964 roku i Meksyku w 1968 roku.
Wielokrotny medalista mistrzostw świata, m. in. złoty medal w Warszawie w 1959 roku.
Łącznie zdobył dziewięć medali mistrzostw Europy: złote w latach w 1959, 1960 i 1963.
Jeden z najbardziej utytułowanych polskich ciężarowców.
Szczegóły
Sławomir Jan Petelicki
Położenie grobu: kwatera A29 Tuje, miejsce 14
Sławomir Jan Petelicki (ur. 13 września 1946 roku w Warszawie, zm. 16 czerwca 2012 tamże) – oficer wywiadu Departamentu I Ministerstwa Spraw Wewnętrznych Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i III Rzeczypospolitej – generał brygady Wojska Polskiego, pomysłodawca i pierwszy dowódca Jednostki Wojskowej 2305 (GROM).
Był honorowym członkiem 5th i 10th Special Forces Groups (US Army Special Forces) "zielonych beretów" Armii Stanów Zjednoczonych, wszechstronnie przeszkolonym na żołnierza działań specjalnych, także w tych oddziałach. Posiadał złotą odznakę GROM z wieńcem. Uzyskał m.in. uprawnienia skoczka spadochronowego wojsk powietrznodesantowych, strzelca wyborowego, płetwonurka, 5 dan w karate fudokan i uprawnienia kierowcy pojazdów wojskowych.
Szczegóły
Jerzy Ficowski
Położenie grobu: kwatera A29 Tuje, miejsce 15
Jerzy Tadeusz Ficowski (ur. 4 września 1924 roku w Warszawie, zm. 9 maja 2006 tamże) – polski poeta, eseista, autor tekstów piosenek, prozaik, tłumacz (z hiszpańskiego, romskiego, rosyjskiego, niemieckiego, włoskiego, francuskiego, rumuńskiego i jidysz), żołnierz Armii Krajowej (ps. "Wrak"), uczestnik powstania warszawskiego, znawca folkloru żydowskiego i cygańskiego.
Od 1960 roku pisał też teksty piosenek, które zyskały popularność. Śpiewali je m.in. tacy artyści, jak: Katarzyna Bovery, Michaj Burano, Dżamble, Anna German, Kalina Jędrusik, Stanisław Jopek, Herbert Renn, Waldemar Kocoń, Stenia Kozłowska, Jolanta Kubicka, Halina Kunicka, Kwartet Warszawski, Masio Sylwester Kwiek, Maryla Lerch, Aneta Łastik, Halina Łukomska, Państwowy Zespół Ludowy Pieśni i Tańca „Mazowsze”, Jerzy Michotek, Regina Pisarek, Ewa Podleś, Jerzy Połomski, Jadwiga Prolińska, Sława Przybylska, Randia, Maryla Rodowicz, Rena Rolska, Hanna Rumowska, Irena Santor, Jarema Stępowski, Mieczysław Wojnicki.
Szczegóły
Jerzy Janicki
Położenie grobu: kwatera A29 Tuje, miejsce 16
Jerzy Kazimierz Janicki (ur. 10 sierpnia 1928 roku w Czortkowie, zm. 15 kwietnia 2007 roku w Warszawie) – polski pisarz, dramaturg, dziennikarz, scenarzysta radiowy i filmowy, związany ze Lwowem i Bieszczadami.
Jerzy Janicki uważany jest za prekursora nowego gatunku w radiu europejskim: sagi rodzinnej, był jednym z pomysłodawców, animatorem i współtwórcą powieści radiowej Matysiakowie (wraz ze Stanisławem Stampf’lem i Władysławem Żesławskim), emitowanej nieprzerwanie co tydzień przez 50 lat.
Był jednym z najwybitniejszych polskich scenarzystów. Był autorem scenariuszy do 18 filmów fabularnych, m.in. Milion za Laurę (1971) z Tadeuszem Rossem.
Był też autorem scenariuszy seriali telewizyjnych, m.in. Polskie drogi z Karolem Strasburgerem w roli głównej i muzyką Andrzeja Kurylewicza oraz Dom – scenariusz napisany wspólnie z Andrzejem Mularczykiem, z Wacławem Kowalskim i muzyką Waldemara Kazaneckiego.
Szczegóły
Ryszard Kapuściński
Położenie grobu: kwatera A29 Tuje, miejsce 18
Ryszard Kapuściński (ur. 4 marca 1932 roku w Pińsku, zm. 23 stycznia 2007 roku w Warszawie) – polski reportażysta, publicysta, poeta i fotograf, zwany "cesarzem reportażu".
Należy do czołówki najczęściej tłumaczonych autorów polskich.
Dokumentował upadek cesarstwa w Etiopii i Iranie. Od 1974 roku w tygodniku "Kultura". Przełożył na język polski Dziennik z Boliwii Che Guevary. Przyjaźnił się z Salvadorem Allende.
W 1987 roku Royal Court Theatre w Londynie wystawił sceniczną adaptację jego książki Cesarz, opisującej upadek reżimu Hajle Syllasje I w Etiopii (wystawiany potem także w kraju).
Szczegóły
Jerzy Kawalerowicz
Położenie grobu: kwatera A29 Tuje, miejsce 19
Jerzy Franciszek Kawalerowicz (ur. 19 stycznia 1922 roku w Gwoźdźcu, zm. 27 grudnia 2007 roku w Warszawie) – polski reżyser i scenarzysta filmowy, współzałożyciel i pierwszy przewodniczący Stowarzyszenia Filmowców Polskich (1966–1978), wykładowca Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi.
Jako reżyser filmowy zadebiutował w 1951 roku socrealistycznym filmem Gromada, po okresie realizacji propagandowych filmów fabularnych (m.in. Celulozy z 1953) stał się jednym z czołowych reprezentantów polskiej szkoły filmowej. Sławę zdobył jako reżyser nagradzanych za granicą filmów Pociąg (1959), Matka Joanna od Aniołów (1960) oraz Śmierć prezydenta (1977). Podjął się również adaptacji prozy Bolesława Prusa (Faraon, 1966) i Henryka Sienkiewicza (Quo vadis, 2001). Za reżyserię Faraona otrzymał nominację do Oscara dla najlepszego filmu nieanglojęzycznego, jego inna adaptacja – Austeria (1983) na podstawie powieści Juliana Stryjkowskiego – zapewniła mu Złote Lwy na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych.
Szczegóły
Jerzy Ofierski
Położenie grobu: kwatera A29 Tuje, miejsce 20
Jerzy Ofierski, ps. "Kmicic", "Wąsowski" (ur. 11 stycznia 1926 roku w Ostrowie Wielkopolskim, zm. 24 listopada 2007 roku w Warszawie) – polski aktor, pisarz i dziennikarz, żołnierz Narodowych Sił Zbrojnych i Batalionów Chłopskich.
Twórca postaci sołtysa Kierdziołka z Chlapkowic – wiejskiego filozofa i komentatora bieżących wydarzeń, zaczynającego swoje monologi od sformułowania "Cie choroba!". Honorowy sołtys III RP. Szczególną popularność zdobył jako wykonawca monologów w Podwieczorku przy Mikrofonie, gdzie występował obok takich gwiazd, jak: Hanka Bielicka, Kazimierz Brusikiewicz, Adolf Dymsza czy Ludwik Sempoliński.
Przez ponad 55 lat działał na polskiej estradzie. Występował w Teatrze Satyryków w Poznaniu oraz w warszawskich teatrach: Syrena, Komedia, Buffo i w Estradzie Na Skarpie. Prowadził kabaret "U Kierdziołka" w Domu Chłopa w Warszawie.
Szczegóły
Zbigniew Eugeniusz Religa
Położenie grobu: kwatera A29 Tuje, miejsce 23
Zbigniew Eugeniusz Religa (ur. 16 grudnia 1938 roku w Miedniewicach, zm. 8 marca 2009 roku w Warszawie) – polski kardiochirurg i polityk, profesor nauk medycznych.
Senator III (1993–1997) i V kadencji (2001–2005). W latach 2005–2007 minister zdrowia w rządzie Kazimierza Marcinkiewicza, a następnie w rządzie Jarosława Kaczyńskiego. Od 2007 do 2009 roku poseł na Sejm VI kadencji. Członek Międzynarodowej Kapituły Orderu Uśmiechu. Kawaler i członek Kapituły Orderu Orła Białego, patron podstawowego programu Fundacji Dzieciom "Zdążyć z Pomocą" (od 1998).
W Klinice Kardiochirurgii Wojewódzkiego Ośrodka Kardiologii 15 sierpnia 1985 roku przeprowadził pierwszą operację na sercu. 5 listopada tego samego roku zespół lekarzy pod jego kierownictwem przeprowadził tam pierwszy udany zabieg przeszczepienia serca w Polsce. Dawcą serca był człowiek w stanie śpiączki. Po orzeczeniu śmierci mózgu zabrano mężczyznę karetką do Zabrza, gdzie dopiero bezpośrednio przed operacją pobrano serce. Biorcą był 62-letni rolnik z Krzepic, który zmarł kilka dni po operacji.
Dalszymi osiągnięciami były prace nad wykorzystaniem wszczepialnych urządzeń wspomagających pracę serca oraz nad wyprodukowaniem tzw. sztucznego serca. Zajęła się tym utworzona z inicjatywy Zbigniewa Religi Pracownia Sztucznego Serca Śląskiej Akademii Medycznej w Zabrzu.
Szczegóły
Henryk Czarnik
Położenie grobu: kwatera A29, rząd 3, miejsce 19
Henryk Czarnik (ur. 17 grudnia 1908 roku w Krakowie, zm. 29 lutego 1956 roku w Warszawie) – podpułkownik Wojska Polskiego, piłkarz, wieloletni zawodnik Legii Warszawa, hokeista - reprezentant Polski, odtwórca sekcji hokeja na lodzie Legii. Sprawował funkcję prezesa Legii w okresie sierpień 1950 – 9 listopada 1951 roku jako jedyny ligowy piłkarz na tym stanowisku.
Ze Stanisławem Zakrzewskim wydał książkę Gramy w hokeja na lodzie, która stanowiła poradnik dla organizatorów drużyn hokejowych w szkołach podstawowych.
Szczegóły
Aleksander Bożydar Żabczyński
Położenie grobu: kwatera A29, rząd 4, miejsce 23
Aleksander Żabczyński, właśc. Bożydar Aleksander Żabczyński (ur. 24 lipca 1900 roku w Warszawie, zm. 31 maja 1958 tamże) – polski aktor teatralny, estradowy, kabaretowy i filmowy. Jeden z najpopularniejszych polskich aktorów dwudziestolecia międzywojennego, amant filmowy. Kapitan rezerwy artylerii Wojska Polskiego i Polskich Sił Zbrojnych.
Od 1927 roku zaczął występować w warszawskich teatrzykach rewiowych: "Morskim Oku", "Perskim Oku", "Cyruliku Warszawskim", "Wesołym Oku", "Kameleonie". Aż do wybuchu wojny występował w rewii, operetce, dorywczo w teatrach dramatycznych oraz w filmie. Właśnie filmowi zawdzięcza Żabczyński największą popularność. Debiutował w nim już w 1926 roku (Czerwony błazen w reżyserii Henryka Szaro). Później były role w filmach dźwiękowych, głównie w komediach muzycznych: Manewry miłosne, Ada! To nie wypada!, Jadzia, Pani minister tańczy, Zapomniana melodia, Sportowiec mimo woli.
Wziął udział w kampanii wrześniowej, kampanii francuskiej oraz kampanii włoskiej (był ranny w bitwie o Monte Cassino).
Odznaczony m.in. Krzyżem Walecznych, Krzyżem Pamiątkowym Monte Cassino, brytyjskimi Gwiazdą Wojny 1939–1945 i Gwiazdą Włoch, Medalem Wojska (2 Korpusu), Srebrnym Krzyżem Zasługi.
W 1947 roku wrócił do Polski. Występował początkowo gościnnie w Teatrze Małym (1947), następnie w Teatrze Klasycznym (1948–1949), a potem do śmierci był aktorem Teatru Polskiego.
Szczegóły
Stefan Kuryłowicz
Położenie grobu: D29-Tuje-06
Stefan Marian Kuryłowicz (ur. 26 marca 1949 roku w Warszawie, zm. 6 czerwca 2011 roku w Asturii – polski architekt, doktor habilitowany inż. architektury i urbanistyki o specjalności architektura budynków użyteczności publicznej, wykładowca Politechniki Warszawskiej.
Uważany był za jednego z najbardziej wpływowych architektów polskich lat 90. XX wieku i początku XXI wieku. Był członkiem Rady Architektury i Rozwoju doradzającej prezydent Warszawy Hannie Gronkiewicz-Waltz.
W 2010 roku został wybrany na jednego z architektów mających doradzać w kwestii renowacji budynków kwatery głównej ONZ w Nowym Jorku.
Szczegóły
Michał Sumiński
Położenie grobu: D31- Tuje-05
Michał Jan Sumiński (ur. 13 grudnia 1915 roku w Warszawie, zm. 24 grudnia 2011 tamże – polski podróżnik, zoolog, jachtowy kapitan żeglugi wielkiej i dziennikarz, autor książek o tematyce żeglarskiej.
Od dziesiątego roku życia był zapalonym myśliwym.
W czasie II wojny światowej działał w ruchu oporu. W 1943 był uwięziony na Pawiaku. Od kwietnia 1943 do stycznia 1945 roku był więźniem w obozie w Oświęcimiu, następnie do maja 1945 roku więźniem obozu w Mauthausen-Gusen.
Od 1947 roku przez kilka lat był kapitanem jachtu Ligi Morskiej "Generał Zaruski".
Był autorem popularnego w latach 70. i 80. programu telewizyjnego dla młodzieży "Zwierzyniec". Jako gospodarz, w stroju leśniczego, opowiadał o życiu i tajemnicach leśnych, popularyzując zagadnienia przyrodnicze.
Szczegóły
Teresa Torańska
Położenie grobu: FIV-Tuje-02
Teresa Sławomira Torańska (ur. 1 stycznia 1944 roku w Wołkowysku, zm. 2 stycznia 2013 roku w Warszawie) – polska dziennikarka i pisarka. Autorka książki pt. Oni, zawierającej wywiady-rozmowy z byłymi komunistycznymi decydentami i dygnitarzami na temat ich oceny dokonań socjalizmu w Polsce, wydanej w 1985 roku w tzw. drugim obiegu oraz przez wydawnictwo emigracyjne. Wywiady te rozpoczęła przeprowadzać w okresie istnienia tzw. pierwszej Solidarności, a następnie kontynuowała w czasie stanu wojennego.
Była autorką talk-show Teraz Wy w TVP2 i cyklu wywiadów telewizyjnych z działaczami komunistycznymi, m.in. z prezesem Radiokomitetu w latach 1972–1980, Maciejem Szczepańskim, jednym z twórców gierkowskiej propagandy sukcesu.
W rocznicę katastrofy smoleńskiej przeprowadziła wywiad z parą prezydencką, Anną i Bronisławem Komorowskimi.
Szczegóły