Jan Wagiński urodził się w Warszawie 24 stycznia 1900 r. (w latach 30-tych zmienił nazwisko z Kurek na Wagiński). Rodzicami byli Józef i Maria Kurek z domu Grabowska, są pochowani na Cmentarzu Bródnowskim w Warszawie.
Ojcem Józefa Kurka był Józef Kurek, który był zaufanym księżnej Marii Radziwiłłowej.
Jan Wagiński miał starszego brata Józefa oraz młodszego Piotra.
Brat Józef Kurek miał dziesięcioro dzieci, córki: Annę, Elżbietę, Irminę, Jadwige i Krystynę oraz synów: Henryka, Stanisława, Romana, Wojciecha i Zdzisława.
Jan Wagiński ukończył Gimnazjum Towarzystwa Szkoły Maurycego hr. Zamoyskiego w Warszawie.
Był kawalerzystą, brał udział w walkach o Wilno w 1919 r. Posiadał stopień podporucznika.
Przez II wojną światową był prokurentem Banku Międzynarodowego, mieszczącego się przy ul. Świętokrzyskiej 25 i ul. Krakowskie Przedmieście 30.
W czasie wojny do Powstania Warszawskiego pracował w Banku Amerykańskim mieszczącym się przy ul. Królewskiej.
Był żołnierzem Armii Krajowej.
Po wojnie wspólnie ze swoim znajomym założył firmę „Sowa” – nazwa pochodziła od początkowych liter od nazwisk współwłaścicieli: Sobieraj i Wagiński. Firma mieściła się w Warszawie i produkowała bieliznę. Po kilku latach firma została przekształcona w spółkę pracowniczą, a Jan Wagiński był jej kierownikiem. Po roku 1950 zmieniono nazwę firmy na "17 stycznia".
W okresie 16 III 1959 - 31 I 1966 pracował w Chemicznej Spółdzielni Pracy "Technochemia" na stanowisku Zastępcy Prezesa d/s Administracyjno-Finansowych, a w okresie 1 II 1966 - 31 VIII 1979 był Prezesem Spółdzielni.
W tym czasie "Technochemia" w ramach produkcji ubocznej wytwarzała gumki do ścierania o nazwie "Myszka". Wytwarzane były dwa rodzaje gumek: zwykła (szkolna) i ekstra (kreślarska). Pierwotnie gumki pakowane były w pudełeczka tekturowe, a w latach późniejszych w zrobione z tworzywa sztucznego. Autorem znaku graficznego gumki "Myszki" był Konstanty Maria Sopoćko (1903-1992) znany ilustrator, grafik i twórca ekslibrisów. Znak powstał w 1927, został zarejestrowany w Urzędzie Patentowym w 1968 r. pod nr 47853 - zgłoszenie Chemiczna Spółdzielnia Pracy "Technochemia".

Włodzimierz Wagiński

Włodzimierz Janusz Leszek Wagiński (ur. 5.05.1922 r. w Warszawie, zm. 2.09.1944), ps. "Konrad", nazwisko konspiracyjne Lech Podosowski, żołnierz Armii Krajowej, kpr. pchor.

Hej chłopcy bagnet na broń (słowa i muzyka Krystyna Irena Krahelska, 1942 rok)
Był synem Jana i Barbary Wagińskich. Miał siostrę Hannę, której mąż też był żołnierzem AK.
Studiował prawo na konspiracyjnym Uniwersytecie Warszawskim.
Uzyskał stopień kaprala podchorążego w Armii Krajowej, walczył w oddziale partyzanckim AK w okolicach Kraśnika.
9 lipca 1944 r. zawarł związek małżeński z Aleksandrą Buchalczyk w Katedrze w Warszawie. Jej rodzice byli żołnierzami AK.

W czasie Powstania Warszawskiego walczył na Starym Mieście w kompanii "Wkra" batalionu "Łukasiński" Armii Krajowej, pełniąc funkcję adiutanta dowódcy kompanii por. Stanisława Poteralskiego ps. "Szczepański".
Zgłosił się do tego oddziału, ponieważ nie mógł dotrzeć do swojego miejsca zgrupowania na Pradze po drugiej stronie Wisły, a mieszkał na Starym Mieście. Decydującym argumentem przy przyjęciu do kompanii Wkra było posiadanie pistoletu Vis. Pistolet ten, wspólnie z żoną dostarczył do miejsca zamieszkania furmanką z Magadalenki. Broń była ukryta pod przewożonymi jarzynami, w czasie podróży szczęśliwie przeszli przez kilka kontroli napotkanych patroli niemieckich.

20 sierpnia z kolegami wrócił ze służby na barykadzie. Gdy czyścili broń, nadleciał niemiecki samolot i ostrzelał ich z broni pokładowej, „Konrad” został trafiony w plecy, miał wiele ran. Od śmierci uratował go gruby skórzany portfel, który nosił w tylnej kieszeni spodni. Osłabił on siłę rażenia pocisku, który nie dotarł do kości miednicy.
Został umieszczony w pobliskim szptaliku powstańczym, a po kilku dniach przeniesiony do Centralnego Szpitalu Chirurgicznego nr 1 przy ul. Długiej 7.

Ciężki stan zdrowia umiemożliwił przetransportowanie kanałami do Śródmieścia, został w szpitalu razem z wieloma innymi rannymi.
Rano 2 września 1944 roku do szpitala weszli żołnierze niemieccy i ukraiński, zabronili wyniesienia go na noszach.
Po niedługim czasie wymordowani zostali wszyscy ciężko ranni, a wśród nich Włodzimierz Wagiński.

Od lewej: Józef Kurek, syn Jan, wnuczka Hanna, synowa Barbara z d. Markuszewska, wnuczek Włodzimierz, Halina Markuszewska - żona brata Barbary


Jan Wagiński

Józef - starszy brat Jana

Gumka "Myszka"
Wymiary pudełeczka w cm: 5,5 x 4 x 1,5

Włodzimierz Wagiński


Włodzimierz Wagiński z ojcem Janem



Włodzimierz Wagiński z bratem matki Jerzym Markuszewskim



Zdjęcie ślubne



Świadectwo ślubu
Aleksandra Buchalczyk ma podany zaniżony wiek i zmienione imię z obawy przed wywiezieniem na roboty do Niemiec

Kolejne sześć zdjęć przedstawia przestrzelony portfel i jego zawartość:














Informacja na Murze Pamięci w Muzeum Powstania Warszawskiego, kolumna 142 pozycja 59 - 3 wiersz od góry


Tablica na ścianie dawnego Centralnego Szpitala Chirurgicznego - obecnie Archiwum Główne Akt Nowych


Pośmiertnie nadane (5 maja 1995 r.) cztery odznaczenia: Warszawski Krzyż Powstańczy, Krzyż Partyzancki, Krzyż Armii Krajowej i Medal za Warszawę 1939-1945.