• Wola i Muranów - 5 sierpnia batalion przeprowadził nieudany atak w rejonie ul. Płockiej. Następnie walczył w rejonie ul. Karolkowej i Żytniej. 11 sierpnia przeszedł w rejon ruin Muranowa.
• Stare Miasto - 17 sierpnia batalion wycofał się na Stare Miasto w rejon ul. Franciszkańskiej i Mławskiej. Następnie walczył w obronie szpitala św. Jana Bożego, w nieudanym ataku na Dworzec Gdański i w obronie PWPW. W celu umożliwienia przebicia się do Śródmieścia innym oddziałom pod dowództwem Zbigniewa Ścibora-Rylskiego ps. "Motyl" 120 żołnierzy batalionu przeszło kanałami z pl. Krasińskich i wzięło udział w nieudanym ataku na pl. Bankowy, spod którego następnie powstańcy przeszli do Śródmieścia.
• Solec (Powiśle) - batalion bronił ul. Rozbrat i Górnośląskiej, a od 13 września linii obronnej wzdłuż ul. Zagórnej i Czerniakowskiej. Z Solca resztki batalionu ewakuowały się kanałami na Mokotów.
• Mokotów - krótko walczył w rejonie Królikarni, skąd 26 września żołnierze przeszli kanałami do Śródmieścia.

Henryk Krajewski

Kwatera H III, rząd 3, miejsce 23
Henryk Krajewski[a] ps. „Wicher”, „Eryk”, „Bąk”, „Trzaska”, „Leśny” vel Henryk Turowski, Henryk Jezierski, Henryk Rogowski, Wasyl Biszko (ur. 7 lipca 1898 w Waśniewie, zm. 16 grudnia 1989 w Wołominie) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, cichociemny, oficer Armii Krajowej.
Od 11 grudnia 1919 dowódca kompanii Batalionu Zapasowego 31 pułku Strzelców Kaniowskich, od 23 kwietnia 1920 dowódca 4. kompanii marszowej. Uczestniczył w walkach z bolszewikami.
29 sierpnia 1939 mianowany dowódcą formowanego Ośrodka Zapasowego 4 Dywizji Piechoty w Rzeszowie, 20 września 1939 z Ośrodkiem przekroczył granicę polsko-węgierską i został internowany w obozie pod Wyszehradem.
W lutym 1940 uciekł z internowania i przez Jugosławię i Włochy przedostał się do Francji, gdzie wstąpił do formowanego tam Wojska Polskiego.
Zrzucony do okupowanej Polski w nocy z 6 na 7 stycznia 1942.
Od lutego 1942 przydzielony jako zastępca szefa Związku Odwetu Komendy Głównej AK płk. Franciszka Niepokólczyckiego.
Od sierpnia 1943 do maja 1944 kierował Centralą Zaopatrzenia Terenu ("Zegar", "Stadion", "Czata"), zaopatrującą jednostki Armii Krajowej w broń, sprzęt, lekarstwa itp. Zorganizował szkołę dywersji o kryptonimie „Zagajnik”. Szkoła ta funkcjonowała do lipca 1944, przeszkolono w niej ok. 1200 żołnierzy Armii Krajowej.
Na przełomie kwietnia i maja 1944 mianowany komendantem Okręgu Polesie AK.
11 grudnia 1944 został aresztowany przez funkcjonariuszy MBP za przynależność do AK, 23 kwietnia 1945 skazany na 10 lat więzienia.
28 lipca 1945 w rejonie stacji kolejowej Bąkowiec został uwolniony z transportu do więzienia we Wronkach, przez żołnierzy Delegatury Sił Zbrojnych na Kraj, z oddziału por. Zygmunta Kęski ps. Świt.
W lutym 1946 zamieszkał we Wrocławiu, gdzie pracował jako kierownik ekspozytury Zjednoczenia Energetycznego Okręgu Dolnośląskiego. Od 1 marca 1946 kierownik zaopatrzenia Rejonowego Centrum Aprowizacji ZAOD. W styczniu 1970 przeszedł na emeryturę.
Szczegóły

Położenie grobu - oznaczone strzałką

Tadeusz Runge

Kwatera II C28, rząd 19, miejsce 2
Tadeusz Maciej Runge, ps. Witold, Paprocki, Papa, Mirecki, Osa (ur. 22 października 1898 w Brodach, zm. 21 grudnia 1975 w Warszawie) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, cichociemny.
Dowodził kompanią kombinowanego batalionu POW, walcząc w obronie Lwowa przed siłami ukraińskimi, podczas której dowodził odcinkiem Bednarówka.
Od stycznia 1919 był dowódca kompanii 24 pułku piechoty. W sierpniu tego roku uczestniczył w I powstaniu śląskim dowodząc odcinkiem Jaworzna. Od listopada 1919 dowódca kompanii 32 pp, a od lipca 1920 dowódca kompanii ciężkich karabinów maszynowych 42 pp podczas wojny polsko-bolszewickiej. Do okupowanej Polski zrzucony w nocy z 9 na 10 kwietnia 1944. Po krótkiej aklimatyzacji przejął kierownictwo Centrali Zaopatrzenia Terenu, pod koniec lipca 1944 przystąpił do formowania batalionu liniowego z podległych mu komórek Centrali i innych przekazanych jednostek. W okresie powstania warszawskiego dowódca batalionu Czata 49 wchodzącego w skład Zgrupowania „Radosław”. Do lipca 1945 prowadził działalność antykomunistyczną w organizacji NIE. Zagrożony aresztowaniem przez UB przedostał się do Czechosłowacji i 5 września dotarł do stacjonującej w Bersenbrück 1 Samodzielnej Brygady Spadochronowej, 17 września 1945 został przydzielony do Oddziału VI Sztabu Naczelnego Wodza. Od 13 marca 1946 do 13 lutego 1947 przebywał w Ośrodku Szkoleniowym Piechoty I Korpusu Polskiego, następnie do września 1948 służył w Polskim Korpusie Przysposobienia i Rozmieszczenia. Po demobilizacji na stałe osiedlił się w Londynie, gdzie podjął pracę portiera w jednej z restauracji. W 1973 powrócił na stałe do Polski i zamieszkał w Warszawie.
Odznaczony m.in.: Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (1944)
Szczegóły

Położenie grobu - oznaczone strzałką

Kwatera przebudowana w 1983 według projektu Barbary Żelaźnickiej. W górnej części pomnika są znaki krzyża, niżej zaś umieszczono szereg tablic z nazwiskami poległych, projektantem był Marian Wieszczak (1970).

• Zgrupowanie IX pod dowództwem rtm. Henryka Roycewicza "Leliwy" - składało się z 1., 2., 3., 6. kompanii, oraz podporządkowanych 41. i 42. kompanii WSOP.
  Oddziały zgrupowania uczestniczyły w zdobyciu wieżowca Prudentialu i opanowaniu pl. Napoleona (dziś Powstańców Warszawy) (1 sierpnia), gmachu Poczty Głównej (2 sierpnia), gmachu PAST-y (20 sierpnia). Od 5 sierpnia samodzielnie prowadziły walki o ten budynek. Żołnierze batalionu "Kiliński" zajęli także pomieszczenia "Café Clubu" (25 sierpnia), biorąc do niewoli 12 jeńców, oraz zdobywając broń i amunicję. Po wykonaniu zadań wyjściowych, dowódca obwodu skierował 2 oraz 3 kompanię do utrzymania linii obrony wzdłuż ul. Świętokrzyskiej, Nowego Światu, Wareckiej, Al. Jerozolimskich, Brackiej, Marszałkowskiej oraz Złotej. Kompanie 1, 6 i 9 obsadziły rejon ul. Bagno, Królewskiej, Marszałkowskiej, Granicznej, Grzybowskiej i Dzielnej. Po zdobyciu PAST-y, oddziały brały udział we wsparciu przebicia się oddziałów ze Starego Miasta. Po 31 sierpnia oddziały przeszły do odwodu. W pierwszych tygodniach września batalion przeszedł na odcinek Powiśla w rejonie ul. Nowego Światu.
• Zgrupowanie X pod dowództwem por. Leona Gajdowskiego "Ostoi", w skład którego wchodziły 4., 5. i 7. kompania oraz podporządkowane mu 43. i 44. kompanie WSOP.
  Zgrupowanie walczyło 1 sierpnia o zdobycie szkoły przy ul. Żelaznej 88 i szpital św. Zofii. Po niemieckim ataku na Wolę 5 sierpnia, oddziały cofnęły się na linie obrony wzdłuż ul. Wroniej, Towarowej, Ogrodowej i Chłodnej, gdzie zgrupowanie się rozpadło. Od 12 sierpnia, 7 kompania, 41 kompania WSOP oraz pluton z 4 kompanii weszły w skład nowego batalionu szturmowego "Rum".
  Część 4 kompanii "Watra" (plutony 169 i 170) – 6 sierpnia wycofała się na Stare Miasto, gdzie wzięła udział w walkach jako kompania "Osa", a po przejściu do Śródmieścia weszła w skład batalionu "Stefan".

Henryk Roycewicz

Kwatera B24, rząd 3, miejsce 10a
Henryk Leliwa-Roycewicz (ur. 30 lipca 1898 w Janopolu, zm. 18 czerwca 1990 w Warszawie) – major kawalerii Wojska Polskiego, medalista olimpijski w jeździectwie, dowódca batalionu „Kiliński“ podczas powstania warszawskiego, pułkownik Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.
Na Igrzyskach Olimpijskich w Berlinie 1936 w drużynowym WKKW zdobył srebrny medal, w konkursie indywidualnym Leliwa zajął 15. miejsce.
W kampanii wrześniowej 1939 r., w stopniu rotmistrza, dowodził 2 szwadronem 25 pułku Ułanów Wielkopolskich. Został ranny podczas walk z Armią Czerwoną.
Od listopada 1943 do końca powstania warszawskiego dowódca batalionu „Kiliński”. Największym sukcesem batalionu było zdobycie budynku PAST-y przy ul. Zielnej.
W styczniu 1949 został aresztowany przez UB pod zarzutem nielegalnej działalności w AK i skazany przez sąd na sześć lat więzienia. W kwietniu 1954 wyszedł z więzienia, a 20 lipca 1957 został oczyszczony od ciążących na nim zarzutów.
Do 1960 był trenerem w warszawskim klubie jeździeckim, do 1968 rzeczoznawcą koni w „Polcargo”, do 1972 trenerem jeździeckim w Legii.
W 1990 został mianowany pułkownikiem Wojska Polskiego.
Odznaczony m.in.: Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (dwukrotnie: za kampanię wrześniową 1939 i 2 października 1944), Krzyż Walecznych (trzykrotnie).
Szczegóły

Położenie grobu - oznaczone strzałką