Bogusław Maria Aleksander Szul-Skjöldkrona (ur. 13 listopada 1895 w Lipinkach, zm. 27 maja 1920 w Czetwertynówce) – polski poeta i kolekcjoner tekstów piosenek, major Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Uchodził za najwybitniejszego twórcę tekstów piosenek II Brygady Legionów. Był też zbieraczem tekstów piosenek i przyśpiewek wojskowych. Opublikował je w 1919 w tomiku Piosenki leguna-tułacza. W wierszu Odwiedziny w Mołotkowie opisał jedną z najkrwawszych bitew, jakie stoczyły Legiony Polskie.
Szczegóły

Władysław Gniady ps. „Trzecieski” (ur. 30 maja 1888 w Tłumaczu, zm. 15 maja 1918 w Warszawie) – major piechoty Legionów Polskich, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Szczególnie odznaczył się 7 listopada 1915 podczas bitwy pod Bielgowem.
Był jednym z inspiratorów i organizatorów przejścia II Brygady pod Rarańczą - jednostki polskie po otrzymaniu informacji o traktacie brzeskim wypowiedziały posłuszeństwo dowództwu austro-węgierskiemu i przebiły się przez front austriacki, dążąc do połączenia z jednostkami polskimi w Rosji.
Szczegóły

Rudolf Brandys (ur. 26 września 1895 w Trzebieńczycach, zm. 11 maja 1918 pod Kaniowem) – oficer Legionów Polskich i Wojska Polskiego na Wschodzie, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Zginął w bitwie pod Kaniowem, kiedy usiłował na czele swojej kompanii, walką wręcz przerwać pierścień niemieckiego okrążenia.
Szczegóły

Józef Mieczysław Mączka (ur. 2 czerwca 1888 w Zaleszanach, zm. na początku września[a] 1918 w Paszkowskiej Stanicy) – polski żołnierz, porucznik, najwybitniejszy poeta legionowy. Kawaler Orderu Virtuti Militari.
W 1917 wydał tomik poezji „Starym szlakiem”, który miał jeszcze trzy wydania w okresie międzywojennym. Znanymi wierszami jego autorstwa, nauczanymi i deklamowanymi przez uczniów gimnazjalnych były m.in. Starym szlakiem, Przysięga, Droga Legionów, Ułańskie czako, Kiedyś, Rotmistrzowej sławie.
Szczegóły

Położenie grobu: A5-5-9
Stefan Juliusz Marian Liszko (ur. 27 sierpnia 1892 w Szlasach-Łozinie, gubernia łomżyńska, zm. 24 stycznia 1991 w Warszawie) – pułkownik kawalerii Wojska Polskiego.
Od 10 sierpnia 1914 służył w Legionach Polskich, jako żołnierz 2 pułku ułanów Legionów.
Od listopada 1918 w szeregach odrodzonego Wojska Polskiego nadal w składzie 2 pułku szwoleżerów z którym brał udział w walkach na froncie wojny polsko-bolszewickiej.
28 stycznia 1931 został wyznaczony na stanowisko dowódcy 6 pułku ułanów. Na pułkownika został awansowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1937.
W czasie kampanii wrześniowej 1939 dowodził pułkiem aż do kapitulacji Warszawy. Następnie trafił do niewoli niemieckiej i został osadzony w Oflagu VIIA Murnau.
Powrócił do Polski w 1947. Pozostawał nadal w służbie czynnej bez przydziału.
Odznaczony m.in.

• Krzyż Złoty Orderu Wojskowego Virtuti Militari
• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari
• Krzyż Walecznych „za czyny męstwa i odwagi wykazane w bojach toczonych w latach 1918-1921” – trzykrotnie
• Krzyż Walecznych „za czyny męstwa i odwagi wykazane w wojnie rozpoczętej 1 września 1939 roku” – dwukrotnie

Szczegóły

Położenie grobu: A5-5-16
Janusz Żuławski herbu Szeliga (ur. 17 grudnia 1885 w Młynnem, zm. 28 listopada 1937 w Wilnie) – major kawalerii Wojska Polskiego, taternik, pracownik Polskiego Radia, pisarz. Rozwijał pasję narciarza, alpinisty i taternika na przełomie pierwszej i drugiej dekady XX wieku. Wspinał się w Tatrach i Alpach. Wraz z bratem Jerzym 28 sierpnia 1909 dokonał pierwszego letniego wejścia na Przełączkę pod Kopą Popradzką i Smoczą Grań w Tatrach Wysokich[1]. Wraz z Mariuszem Zaruskim w 1911 dokonał pierwszego zimowego wejścia na Rohacz Ostry i Rohacz Płaczliwy w Tatrach Zachodnich. W 1910 uczestniczył w wyprawie ratunkowej Klemensa Bachledy. Był jednym z pierwszych członków Tatrzańskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego. Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich 13 sierpnia 1914. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Brał udział w odbiciu Przemyśla w trakcie wojny polsko-ukraińskiej. Uczestniczył w wyprawie wileńskiej i walkach Frontu Litewsko-Białoruskiego podczas wojny polsko-bolszewickiej. Podczas Bitwy Warszawskiej był dowódcą 3 szwadronu ochotniczego w składzie 201 pułku ułanów. Później został oficerem 24 pułku ułanów w Kraśniku, w którym był dowódcą szwadronu zapasowego w 1928, kwatermistrzem w 1929. Z dniem 31 grudnia 1931 został przeniesiony w stan spoczynku. W latach 30. został pracownikiem Polskiego Radia. Przez 1,5 roku był dyrektorem Polskiego Radia Lwów. Od 1 sierpnia 1937 był dyrektorem Polskiego Radia Wilno. Odznaczony m.in.

• Krzyż Walecznych - dwukrotnie

Szczegóły

Położenie grobu: A5-5-17
Karol Antoni „Zyndram” Maszkowski, właśc. Karol Maszkowski (ur. 26 maja 1868 we Lwowie, zm. 24 lub 25 marca 1938 w Warszawie) – polski malarz i pedagog, witrażysta, projektant wnętrz, scenograf.
W składzie Legionów Polskich walczył w bitwach pod Borzechowem i Jastkowem oraz nad Stochodem, pod Kostiuchnówką, Jabłonką, Kuklami i Czartoryskiem. Pod koniec służby wojskowej był rotmistrzem Wojska Polskiego.
Od 1925 roku przez trzynaście lat był dyrektorem Państwowej Szkole Sztuk Zdobniczych i Przemysłu Artystycznego w Poznaniu.
Na podstawie jego rysunków w roku 2014 roku została wykonana rekonstrukcja sklepienia synagogi w Muzeum Historii Żydów POLIN Polskich.
Szczegóły

Położenie grobu: A5-6-1a
Michał Władysław Pakosz (ur. 15 września 1888 we Lwowie, zm. 4 kwietnia 1938 w Warszawie) – generał brygady Wojska Polskiego.
W latach 1914–1917 walczył w Legionach Polskich, był oficerem 1 pułku piechoty.
W styczniu 1923 objął dowództwo 33 pułku piechoty w Łomży.
14 września 1926 został dowódcą 1 pułku piechoty Legionów w Wilnie. 19 marca 1928 został wyznaczony na stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej 1 Dywizji Piechoty Legionów w Wilnie.
9 października 1930 zastąpił gen. bryg. Henryka Krok-Paszkowskiego na stanowisku dowódcy Obszaru Warownego „Wilno”.
12 października 1935 został dowódcą 24 Dywizji Piechoty w Jarosławiu.
Odznaczony m.in.

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1921)
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie

Szczegóły

Położenie grobu: A5-6-13
Wiktor Wielkopolanin-Nowakowski vel Wiktor Pokrywka (ur. 15 października 1882 w Poznaniu, zm. 4 kwietnia 1936) - podpułkownik piechoty Wojska Polskiego.
W czasie I wojny światowej walczył w szeregach I Brygady Legionów Polskich.
20 maja 1920 roku przejął od podpułkownika Mieczysława Ryś-Trojanowskiego dowództwo 35 pp.
Po zakończeniu wojny z bolszewikami zweryfikowany został w stopniu podpułkownika. Obowiązki dowódcy 35 pułku piechoty w Brześciu pełnił ponad pięć lat.
Odznaczony m.in.

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1921)
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie

Szczegóły 1
Szczegóły 2

Położenie grobu: A5-6-15
Jan Kanty Włodzimierz Budzianowski (ur. 17 października 1896, zm. 5 października 1936 w Warszawie – major żandarmerii Wojska Polskiego.
Przed I wojną światową był członkiem Związku Strzeleckiego, a w czasie wojny walczył w szeregach 2 pułku piechoty Legionów Polskich. W 1918 roku organizował Polską Organizację Wojskową w Tarnopolu. W listopadzie tego roku został aresztowany przez Ukraińców. Po ucieczce z obozu internowanych wstąpił do Wojska Polskiego i walczył na wojnie z Ukraińcami, a następnie na wojnie z bolszewikami. Od 15 stycznia 1930 roku do 20 grudnia 1932 roku był dowódcą Szwadronu Ochronnego, którego zadaniem była ochrona Generalnego Inspektoratu Sił Zbrojnych i Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. 11 kwietnia 1933 roku został wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy 1 dywizjonu żandarmerii w Warszawie]. Od 22 grudnia 1934 roku dowodził 8 dywizjonem żandarmerii w Toruniu.
Odznaczony m.in.

• Krzyż Walecznych – trzykrotnie

Szczegóły

Położenie grobu: A5-6-33
Juliusz August Ulrych (ur. 9 kwietnia 1888 w Kaliszu, zm. 31 października 1959 w Londynie) – polski polityk, członek Polskiej Organizacji Wojskowej, piłsudczyk, pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, minister komunikacji (1935–1939).
Po wybuchu wojny w 1914 Ulrych wstąpił do Legionów Polskich. Był oficerem 1 pułku piechoty. W listopadzie 1918 kierował z ramienia Polskiej Organizacji Wojskowej akcją rozbrajania oddziałów niemieckich w zburzonym Kaliszu.
W czasie wojny z Sowietami lat 1919–1921 zorganizował w Szczypiornie pod Kaliszem 29 pułk strzelców kaniowskich.
Z dniem 1 września 1924 został przeniesiony na stanowisko szefa sztabu Korpusu Ochrony Pogranicza w Warszawie.
18 lutego 1927 roku został mianowany dyrektorem Państwowego Urzędu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego w Warszawie. Na tym stanowisku był jednym z promotorów utworzenia AWF w Warszawie. Od marca 1929 roku dowodził 36 pułkiem piechoty Legii Akademickiej w Warszawie.
W styczniu 1931 wyznaczony został na stanowisko szefa Oddziału IV Sztabu Głównego WP. Później został mianowany zastępcą szefa Administracji Armii.
Od 13 października 1935 do 30 września 1939 Ulrych był ministrem komunikacji w rządach Mariana Zyndrama-Kościałkowskiego i Felicjana Sławoja Składkowskiego.
Od 1938 do 1939 był posłem na Sejm V kadencji. W 1939 objął funkcję Szefa Komunikacji w Sztabie Naczelnego Wodza marszałka Edwarda Śmigłego-Rydza.
Odznaczony m.in.

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1921)
• Krzyż Walecznych – trzykrotnie

Szczegóły

Położenie grobu: A5-7-6
Stanisław Tessaro ps. „Marian”, „Zosik” (ur. 24 czerwca 1891 w Białej Podlaskiej, zm. 9 marca 1933 w Przemyślu) – generał brygady Wojska Polskiego.
W czasie I wojny światowej walczył w szeregach Legionów. 6 sierpnia 1914 wyruszył z Krakowa na czele drugiej kompanii kadrowej, która następnie weszła w skład III batalionu. Do kwietnia 1917 dowodził kompanią, a do lipca tego roku batalionem 1 pułku piechoty.
Był jednym z organizatorów Chełmskiego Pułku Piechoty, który został później przemianowany na 35 pułk piechoty.
Następnie pełnił służbę na stanowisku dowódcy batalionu zapasowego 35 pułku piechoty. W maju 1919 został przeniesiony do 2 Dywizji Piechoty Legionów, w której objął dowództwo grupy operacyjnej złożonej z trzech baonów piechoty, szwadronu kawalerii i baterii artylerii. Od 19 lipca 1919 do 23 lipca 1920 dowodził 2 pułkiem piechoty Legionów.
Od 1923 do maja 1926 był dowódcą piechoty dywizyjnej 30 Dywizji Piechoty. 31 lipca 1926 został wyznaczony na stanowisko dowódcy 30 Dywizji Piechoty w Kobryniu.
16 marca 1927 Prezydent RP Ignacy Mościcki na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, Pierwszego Marszałka Polski Józefa Piłsudskiego awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 i 12. lokatą w korpusie generałów.
12 maja 1929 zwolniony został ze stanowiska dowódcy dywizji i mianowany dowódcą Korpusu Ochrony Pogranicza. 14 października 1930 został mianowany dowódcą Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu[10]. W poniedziałek 10 listopada 1930 roku przybył do Przemyśla i objął obowiązki dowódcy okręgu korpusu.
Odznaczony m.in.

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1921)
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie

Szczegóły

Położenie grobu: A5-7-11
Jerzy Kazimierz Dobrodzicki (ur. 14 grudnia 1884 w Wadowicach, zm. 15 listopada 1934 w Warszawie) – generał brygady Wojska Polskiego. W I wojnie światowej walczył na froncie rosyjskim, dowódca kompanii i batalionu. W 1915 r. czynił starania o przeniesienie do I Brygady Legionów, w której służył jako brat Adam. Dopiero w grudniu 1916 r. otrzymał przydział do 6 pułku piechoty, w Zambrowie i Ostrowi Maz. jako instruktor. W wojnie polsko-bolszewickiej dowódca 5 pułku piechoty Legionów (2 IX 1919 – 12 VI 1920) i 1 Brygady Piechoty Legionów. W październiku 1926 został mianowany dowódcą piechoty dywizyjnej 18 Dywizji Piechoty w Łomży. 24 grudnia 1929 został mianowany dowódcą Okręgu Korpusu II w Lublinie. Odznaczony m.in.

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1921)
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie

Szczegóły

Położenie grobu: A5-7-14

Ignacy August Boerner (ur. 11 sierpnia 1875 w Zduńskiej Woli, zm. 12 kwietnia 1933 w Warszawie) – inżynier mechanik, pułkownik dyplomowany Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, członek PPS, bliski współpracownik Józefa Piłsudskiego.
Był m.in. komendantem Okręgu Radomskiego Polskiej Organizacji Wojskowej, a później dowódcą 5 pułku saperów w Krakowie. W 1929 został ministrem poczt i telegrafów w rządzie Kazimierza Świtalskiego. Pozostawał nim do grudnia 1930 w kolejnych rządach: Kazimierza Bartla, Walerego Sławka i Józefa Piłsudskiego. Od 4 grudnia 1931 do 13 kwietnia 1932 był ponownie ministrem poczt i telegrafów w drugim rządzie Sławka i w rządzie Prystora, pozostawał nim do końca życia.
Odznaczony m.in.

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari
• Krzyż Walecznych – dwukrotnie

Szczegóły

Położenie grobu: A3 tuje-1-7
Bogna Sokorska, właśc. Bogumiła Julia Sokorska, de domo Kaczmarska (ur. 6 kwietnia 1927 w Warszawie, zm. 10 maja 2002 tamże) – polska śpiewaczka operowa, sopran koloraturowy.
Była laureatką Ogólnopolskiego Konkursu Śpiewaczego (1951), solistką Opery Warszawskiej (1961-1963) i teatrów operowych w Düsseldorfie (1964-1970) oraz Essen (od 1970). Odbywała występy gościnne na europejskich scenach operowych, recitale, koncerty w kraju i za granicą. Nagrała album "Słowik Warszawy" (1964).
Warszawiacy nazywali ją "Słowikiem Warszawy". Wykonała liczne nagrania z orkiestrą. W swoim repertuarze operowym posiadała około 20 partii sopranu koloraturowego (m.in. Konstancja, Blonda, Fiordiligi, Królowa Nocy, Norina, Gilda) oraz wiele pieśni kompozytorów polskich i zagranicznych.
Szczegóły

Położenie grobu: A3 tuje-1-10
Mieczysław Franciszek Rakowski (ur. 1 grudnia 1926 w Kowalewku-Folwarku, zm. 8 listopada 2008 w Warszawie) – polski polityk komunistyczny, wiceprezes Rady Ministrów w rządzie Wojciecha Jaruzelskiego, prezes Rady Ministrów w latach 1988–1989, poseł na Sejm PRL VI, VII, VIII i IX kadencji, ostatni I sekretarz Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej.
W lipcu 1989 po odejściu Wojciecha Jaruzelskiego z kierownictwa partii objął funkcję pierwszego sekretarza KC PZPR, doprowadzając do jej rozwiązania w styczniu 1990 roku.
Za jego premierostwa doszło do historycznych rozmów Okrągłego Stołu (poprzedzonych rozmowami w Magdalence, rozpoczętymi równolegle z powołaniem Mieczysława Rakowskiego na stanowisko premiera) pomiędzy rządzącą wówczas PZPR, a opozycyjną „Solidarnością”, wskutek których podpisano porozumienie obejmujące m.in. przeprowadzenie 4 czerwca 1989 pierwszych w Polsce po II wojnie światowej – częściowo – wolnych wyborów parlamentarnych do tzw. Sejmu kontraktowego – Sejmu PRL X kadencji (1989–1991). W wyniku wyborów parlamentarnych z czerwca 1989 otrzymał 8 213 671 (48,17%) głosów i nie uzyskał mandatu parlamentarnego. 2 sierpnia podał się do dymisji z funkcji premiera.
Szczegóły

Położenie grobu: A3 tuje-1-17
Szczegóły Ryszarda Hanin, także Ryszarda Hanin-Pasternak (ur. 30 sierpnia 1919 (lub 1917) we Lwowie jako Szarlota Hahn, zm. 1 stycznia 1994 w Otwocku-Świdrze) – polska aktorka, pedagog.
Po maturze w 1937 wyjechała do Paryża na studia romanistyczne, gdzie uczęszczała również na zajęcia przygotowujące do aktorstwa.
W czasie wojny ewakuowała się w głąb ZSRR, gdzie została spikerką Rozgłośni Polskiej ZPP, a następnie współzałożycielką i aktorką teatru 1 Dywizji im. Tadeusza Kościuszki, z którym wróciła do kraju. W teatrze tym w 1944 debiutowała jako Aniela w Ślubach panieńskich Aleksandra Fredry.
Grała w Teatrze Polskim (1949–1954 i 1957–1963) oraz w Teatrze Domu Wojska Polskiego (Dramatycznym) (1954–1957 i od 1963 do śmierci).
Współpracowała z Teatrem Telewizji od początku jego istnienia.
Występowała w wielu filmach.
Od 1951 aż do śmierci w 1994 była wykładowcą PWST w Warszawie, w latach 1966–1969 prodziekanem Wydziału Aktorskiego tej uczelni.
Szczegóły

Położenie grobu: A3 tuje-1-36
Eryk Lipiński (ur. 12 lipca 1908 w Krakowie, zm. 27 września 1991) – polski karykaturzysta, satyryk, dziennikarz, grafik, autor plakatów i ilustracji książkowych, tekstów kabaretowych i felietonów, książek o karykaturze i satyrze, także scenograf.
Ukończył malarstwo, grafikę użytkową i scenografię na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Jako karykaturzysta zadebiutował w tygodniku „Pobudka” w roku 1928. Wraz ze Zbigniewem Mitznerem w 1935 roku założył tygodnik satyryczny „Szpilki”, gdzie m.in. ośmieszał antysemityzm, za co został skazany na trzy miesiące więzienia w zawieszeniu na dwa lata. Był redaktorem naczelnym „Szpilek” w latach 1935-1937 i po wojnie od roku 1946 do 1953.
Dokonania i sukcesy w polskiej sztuce plakatu sprawiły, że stał się również inicjatorem, komisarzem i uczestnikiem I Międzynarodowego Biennale Plakatu w Warszawie w 1966. W 1978 założył Muzeum Karykatury w Warszawie. Był jego pierwszym dyrektorem, funkcję tę sprawował do śmierci w 1991. W 1987 założył Stowarzyszenie Polskich Artystów Karykatury (SPAK), którego był pierwszym prezesem.
W 1980 był jednym z założycieli Społecznego Komitetu Opieki nad Cmentarzami i Zabytkami Kultury Żydowskiej w Polsce. 16 kwietnia 1991 został uhonorowany tytułem Sprawiedliwy wśród Narodów Świata.
Szczegóły

Położenie grobu: A3 tuje-1-47
Jan Świderski (ur. 14 stycznia 1916 w Chmielińcu, zm. 18 października 1988 w Warszawie) – polski aktor teatralny, filmowy i telewizyjny, reżyser teatralny, pedagog.
W 1938 ukończył Wydział Sztuki Aktorskiej Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej w Warszawie, a w 1948 Wydział Reżyserski Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Łodzi. Zadebiutował w Teatrze Polskim w Poznaniu, gdzie grał jeden sezon.
W czasie II wojny światowej prowadził z Lidią Zamkow konspiracyjny teatrzyk w Krakowie.
W pierwszych latach po wojnie występował na deskach teatrów w Białymstoku (1944), Lublinie (1944–1945), Łodzi (1945–1949), a od sezonu 1949/1950 do śmierci – w teatrach warszawskich: Polskim (1949–1955), Domu Wojska Polskiego, Dramatycznym (1955–1966) i Ateneum (1966–1988). W latach 1961–1966 był dyrektorem i kierownikiem artystycznym Teatru Dramatycznego w Warszawie.
Od 1948 był wykładowcą łódzkiej, a następnie warszawskiej szkoły teatralnej. W latach 1952–1963 był prorektorem Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie.
W 1950 był współzałożycielem, następnie wieloletnim członkiem Prezydium Zarządu Głównego i wiceprezesem Stowarzyszenia Polskich Artystów Teatru i Filmu (SPATiF). 23 sierpnia 1980 roku dołączył do apelu 64 uczonych, pisarzy i publicystów do władz komunistycznych o podjęcie dialogu ze strajkującymi robotnikami.
Występwał w wielu filmach, m.in. w:

• Zakazane piosenki (1946) – Ryszard, ukochany Haliny
• Popioły (1965) – generał Michał Sokolnicki
• Kochankowie z Marony (1966) – Horn, kierownik szkoły
• Jak rozpętałem drugą wojnę światową (1969) – Letoux, kapitan Legii Cudzoziemskiej (cz. 2. Za bronią)

Szczegóły

Położenie grobu: A3 tuje-2-9
Henryk Jan Jabłoński (ur. 27 grudnia 1909 w Starym Waliszewie, zm. 27 stycznia 2003 w Warszawie) – polski historyk oraz polityk okresu PRL. Profesor nauk historycznych, profesor Uniwersytetu Warszawskiego, członek Polskiej Akademii Nauk, generał brygady Wojska Polskiego w stanie spoczynku (1988), członek Biura Politycznego KC PZPR (1971–1981), członek Komitetu Centralnego PZPR (1948–1981, 1986–1990), poseł do Krajowej Rady Narodowej (1946–1947), a od 1947 do 1989 poseł na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL I, II, III, IV, V, VI, VII, VIII i IX kadencji. Minister szkolnictwa wyższego (1965–1966), minister oświaty i szkolnictwa wyższego (1966–1972) oraz przewodniczący Rady Państwa (1972–1985). Prezes Rady Naczelnej Związku Bojowników o Wolność i Demokrację (1983–1990). Budowniczy Polski Ludowej.
Brał udział w kampanii wrześniowej w 1939. Po klęsce przedostał się do Francji. Podczas kampanii norweskiej jako podchorąży rezerwy Samodzielnej Brygady Strzelców Podhalańskich walczył w bitwie o Narwik. Później był członkiem ruchu oporu na terenie południowej Francji. W 1945 powrócił do kraju.
Szczegóły

Położenie grobu: A3 tuje-2-13
Andrzej Bączkowski (ur. 8 października 1955 w Łukowie, zm. 7 listopada 1996 w Warszawie) – polski prawnik, urzędnik państwowy, minister pracy i polityki socjalnej w rządzie Włodzimierza Cimoszewicza.
Ukończył studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Od 1978 był pracownikiem na tej uczelni na stanowisku asystenta. Od 1980 działał w Niezależnym Samorządnym Związku Zawodowym „Solidarność”. Po wprowadzeniu stanu wojennego brał udział w strajku w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Świdniku. Po pacyfikacji uciekł, działał w niejawnym Regionalnym Komitecie Strajkowym, po zatrzymaniu został internowany na okres od maja do października 1982.
W 1989 uzyskał uprawnienia radcy prawnego. Zajął się też pracą w administracji rządowej, od 1991 do 1996 był wiceministrem pracy, należał do inicjatorów powołania komisji trójstronnej. 7 lutego 1996 objął urząd ministra pracy i polityki socjalnej.
Źródło

Położenie grobu: A3 tuje-2-15

• Czesław Jacek Centkiewicz (ur. 18 października 1904 w Warszawie, zm. 10 lipca 1996 tamże) – polski pisarz, reportażysta, podróżnik. W 1920 jako żołnierz Armii Ochotniczej brał udział w wojnie przeciw bolszewikom. Z zawodu inżynier elektryk. W 1925 roku zdobył srebrny medal mistrzostw Polski seniorów w biegu przełajowym na dystansie ok. 10 kilometrów. Brał udział w powstaniu warszawskim. Był autorem prac naukowych z zakresu radiometeorologii i elektrotechniki. W latach 1932–1933 kierował pierwszą polską wyprawą polarną na Wyspę Niedźwiedzią. Był członkiem Związku Literatów Polskich, pełnił m.in. funkcję jego wiceprezesa. Samodzieknie napisał wiele książek, m.in.:
  • Czeluskin (1934)
  • Wyspa mgieł i wichrów (1934)
  • Anaruk, chłopiec z Grenlandii (1937)
• Alina Centkiewicz (ur. 5 grudnia 1907 w Hłuszkach na Ukrainie, zm. 11 marca 1993 w Warszawie) – literat, autorka (wraz z mężem Czesławem Centkiewiczem) książek podróżniczych, głównie o tematyce polarnej. Brała udział w powstaniu warszawskim. W 1958 roku była pierwszą Polką (szóstą kobietą na świecie), która stanęła na Antarktydzie.

Czesław i Alina Centkiewiczowie wspólnie napisali wiele książek, m.in.:

• Odarpi, syn Egigwy (1949)
• Fridtjof, co z ciebie wyrośnie? (1962)

Szczegóły 1
Szczegóły 2

Położenie grobu: A3 tuje-2-38
Kazimierz Wichniarz (ur. 18 stycznia 1915 w Poznaniu, zm. 26 czerwca 1995 w Warszawie) – polski aktor teatralny i filmowy.
Wybrane role filmowe:

• 1954: Pokolenie w reż. Andrzeja Wajdy – oficer niemiecki
• 1970: Szatan z siódmej klasy w reż. Marii Kaniewskiej – Iwo Gąsowski, konserwator zabytków, ojciec Wandy
• 1973: Chłopi w reż. Jana Rybkowskiego - młynarz
• 1973: Hubal w reż. Bohdana Poręby – ksiądz Edward Ptaszyński
• 1974: Potop w reż. Jerzego Hoffmana – Jan Onufry Zagłoba
• 1981: Zamach stanu w reż. Ryszarda Filipskiego – Kazimierz Stamirowski, wiceminister spraw wewnętrznych, świadek oskarżenia w procesie brzeskim

Szczegóły

Położenie grobu: A3 tuje-2-50
Zdzisław Ludwik Krzyszkowiak (ur. 3 sierpnia 1929 w Wielichowie, zm. 24 marca 2003 w Warszawie) – lekkoatleta polski, biegacz długodystansowy.
Na Mistrzostwach Europy w Sztokholmie w 1958 triumfował na dwóch dystansach – 5 i 10 kilometrów. W tym roku został wybrany najlepszym sportowcem oraz najlepszym sportowcem Polski.
W 1960 podczas meczu Polska – ZSRR w Tule ustanowił rekord świata w biegu na 3000 m z przeszkodami (8:31,4).
Podczas igrzysk olimpijskich w Rzymie w 1960 zdobył złoty medal na 3000 m z przeszkodami, wyprzedzając na ostatniej przeszkodzie Rosjanina Nikołaja Sokołowa.
W 1961 w Wałczu ponownie poprawił rekord świata na 3000 m z przeszkodami, osiągając czas 8:30,4.
Zdzisław Krzyszkowiak był także trzynastokrotnym mistrzem Polski na 5000 m, 10 000 m, 3000 m z przeszkodami i w biegach przełajowych na 3 i 6 km (1953–1962).
Do nagrobka był przytwierdzony metalowy but, ale ktoś go ukradł i została tylko zelówka.
Szczegóły

Położenie grobu: A3 tuje-2-52
Lech Falandysz (ur. 27 października 1942 w Warszawie, zm. 22 lutego 2003 tamże) – polski prawnik, karnista, doktor habilitowany nauk prawnych, profesor nadzwyczajny Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego.
W latach 1980–1990 był uczestnikiem prac Centrum Obywatelskich Inicjatyw Ustawodawczych Solidarności.
Do 1982 był członkiem Stronnictwa Demokratycznego. Po wprowadzeniu stanu wojennego wystąpił z partii i rozpoczął działalność w Komitecie Helsińskim. Uczestniczył w obradach "okrągłego stołu" po stronie opozycji. Na początku lat 90. działał w partii Victoria, popierającej prezydenta Lecha Wałęsę.
W latach 1990–1991 był dyrektorem Instytutu Wymiaru Sprawiedliwości przy Ministrze Sprawiedliwości, a następnie pracownikiem Kancelarii Prezydenta RP, najpierw w charakterze sekretarza stanu, później zastępcy szefa Kancelarii Prezydenta (podczas kadencji Lecha Wałęsy).
Szczegóły

Położenie grobu: A3 tuje-3-4
Andrzej Józef Drawicz (ur. 20 maja 1932 w Warszawie, zm. 15 maja 1997 tamże) – polski eseista, krytyk literacki, tłumacz literatury rosyjskiej.
W latach 1977–1978 wykładał w Instytucie Slawistyki na Uniwersytecie w Kolonii. W latach 1981–1992 pracował w Instytucie Filologii Rosyjskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Jako działacz opozycji był w 1976 r. sygnatariuszem Listu 59 – protestu ludzi nauki i kultury przeciw projektowanym zmianom w Konstytucji PRL.
23 sierpnia 1980 roku dołączył do apelu 64 uczonych, pisarzy i publicystów do władz komunistycznych o podjęcie dialogu ze strajkującymi robotnikami.
W grudniu 1981 r. został internowany. Po zwolnieniu dalej wykładał w Instytucie Filologii Rosyjskiej UJ, potem przebywał także na stypendiach na uniwersytetach zagranicznych, publikował w drugim obiegu m.in. w „Kulturze Niezależnej”, „Arce” i „Pulsie”.
W latach 1989–1991 pełnił funkcję prezesa Komitetu ds. Radia i Telewizji, a następnie kierował Zakładem Literatur Wschodniosłowiańskich w Instytucie Slawistyki Polskiej Akademii Nauk.
Był też profesorem Uniwersytetu Warszawskiego na Wydziale Polonistyki.
W okresie 1993–1995 przetłumaczył na polski powieść Bułhakowa „Mistrz i Małgorzata” (opubl. w 1995).
Od 1993 był redaktorem naczelnym dwujęzycznego (w języku polskim i rosyjskim) rocznika „Studia Litteraria Polono-Slavica” wydawanego przez Instytut Slawistyki PAN.
Szczegóły

Położenie grobu: A3 tuje-3-12
Franciszek Wawrzyniec Kamiński, ps. „Olsza”, „Kowal”, „Zenon Trawiński” (ur. 20 września 1902 w Mikułowicach, zm. 24 lutego 2000 w Warszawie) – polski działacz ruchu ludowego i wojskowy, generał dywizji Wojska Polskiego, komendant główny Batalionów Chłopskich, szef I Oddziału Sztabu Komendy Głównej Armii Krajowej. Poseł do Krajowej Rady Narodowej i na Sejm Ustawodawczy. Kawaler Orderu Orła Białego.
W sierpniu 1945 ujawnił się w stopniu podpułkownika. Był jednym z najbliższych współpracowników Stanisława Mikołajczyka. Działał w Polskim Stronnictwie Ludowym, został członkiem władz Stronnictwa, pełnił funkcję kierownika Wydziału Organizacyjnego NKW PSL. Od 29 grudnia 1945 był posłem do Krajowej Rady Narodowej z ramienia PSL (został zgłoszony na IX sesji KRN).
21 lipca 1950 został aresztowany (Sejm uchylił jego immunitet poselski dopiero 23 marca 1951). Zarzucano mu czyny z art. 5 Dekretu z dnia 13 czerwca 1946 o przestępstwach szczególnie niebezpiecznych w okresie odbudowy państwa. W grudniu 1951 wyrokiem Sądu Wojskowego Franciszek Kamiński został skazany na 12 lat więzienia, 5 lat pozbawienia praw publicznych i obywatelskich, praw honorowych oraz przepadek całego mienia na rzecz Skarbu Państwa. Przebywał w więzieniach w Warszawie przy ul. Rakowieckiej i Koszykowej, potem w Potulicach i Rawiczu. Wypuszczony został w wyniku amnestii w kwietniu 1956.
Od 1988 był członkiem Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa[8]. W lutym 1989 wszedł w skład działającej przy tej Radzie Komisji do spraw Upamiętnienia Ofiar Represji Okresu Stalinowskiego. Kierując Krajową Komisją Batalionów Chłopskich, aktywizował działalność środowiska byłych żołnierzy BCh. W sierpniu 1989 w Wilanowie wspólnie z innymi działaczami reaktywował Polskie Stronnictwo Ludowe. Na II Kongresie PSL (wilanowskiego) 11 listopada 1989 został wybrany na prezesa tego Stronnictwa.
Szczegóły

Położenie grobu: A3 tuje-3-13
Piotr Sobociński (ur. 3 lutego 1958 w Łodzi, zm. 26 marca 2001 w Vancouver) – polski operator filmowy.
Absolwent PWSFTviT. Współpracował m.in. z Krzysztofem Kieślowskim (Dekalog III, Dekalog IX, Trzy kolory. Czerwony).
Za zdjęcia do Trzy kolory. Czerwony uzyskał nominację do Oscara. Od tego czasu pracował głównie przy amerykańskich produkcjach.
Szczegóły

Położenie grobu: A3 tuje-3-14
Władysław Szpilman, ps. Al Legro (ur. 5 grudnia 1911 w Sosnowcu, zm. 6 lipca 2000 w Warszawie) – polski kompozytor, pianista i aranżer żydowskiego pochodzenia.
Po wojnie skomponował ponad 500 popularnych piosenek m.in. Trzej przyjaciele z boiska, Tych lat nie odda nikt, W małym kinie czy Nas zaczarować musiał deszcz. Był też autorem muzyki filmowej do filmu Zadzwońcie do mojej żony (1957), wielu piosenek i słuchowisk radiowych dla dzieci, musicalów Ciotka Karola i Czerwony Kapturek, kompozytorem szeregu utworów symfonicznych (obecnie wydanych w całości w wydawnictwie muzycznym Boosey & Hawkes w USA).
Szczegóły

Położenie grobu: A3 tuje-3-16
Tadeusz Konwicki (ur. 22 czerwca 1926 w Nowej Wilejce, zm. 7 stycznia 2015 w Warszawie)[1] – polski prozaik, scenarzysta i reżyser, przedstawiciel polskiej szkoły filmowej.
W latach 1944–1945 był żołnierzem podziemia niepodległościowego, jako członek VIII Oszmiańskiej Brygady Armii Krajowej brał udział w akcji „Burza”, później walczył w partyzantce antyradzieckiej w lasach podwileńskich.
Karierę literacką zaczynał jako reportażysta i rysownik, a już w 1948 roku zadebiutował zatrzymaną przez cenzurę komunistyczną powieścią Rojsty. W latach obowiązywania doktryny socrealizmu (1948–1956) należał do środowiska umownie nazywanego „pryszczatymi”.
W 1956 roku objął funkcję kierownika literackiego Zespołu Filmowego „Kadr”, w ramach którego zarówno pisał scenariusze do filmów innych reżyserów (m.in. Zimowego zmierzchu Stanisława Lenartowicza, Matki Joanny od Aniołów i Faraona Jerzego Kawalerowicza), jak i kręcił własne filmy.
Za debiut filmowy Ostatni dzień lata (1958) został nagrodzony Grand Prix Międzynarodowego Festiwalu Filmów Dokumentalnych i Krótkometrażowych w Wenecji. W kolejnych swych filmach pokroju Jak daleko stąd, jak blisko (1971), Doliny Issy (1982) według Czesława Miłosza oraz Lawy (1989) według Dziadów Adama Mickiewicza podkreślał swoją nostalgię za wielokulturowymi Kresami Wschodnimi.
Miano dysydenta zdobył także utworami literackimi krytycznymi wobec rzeczywistości Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, m.in. Kalendarzem i klepsydrą (1976), Kompleksem polskim (1977) oraz Małą apokalipsą (1979). Wraz z upływem czasu coraz bardziej eksperymentował z formą oraz treścią swoich utworów, kierując się stopniowo w stronę niezaangażowanej literatury osobnej. Wielokrotnie wyróżniany najwyższymi nagrodami branżowymi[2] i państwowymi, w tym Platynowymi Lwami na 36. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych oraz Polską Nagrodą Filmową „Orzeł” w kategorii za osiągnięcia życia (2002).
Szczegóły

Położenie grobu: A3 tuje-3-22
Teodor Kocerka (ur. 6 sierpnia 1927 w Bydgoszczy, zm. 25 września 1999 w Warszawie) – polski wioślarz, dwukrotny brązowy medalista olimpijski (1952, 1960) i pięciokrotny medalista mistrzostw Europy.
Na igrzyskach olimpijskich w Helsinkach 1952 i Rzymie 1960 sięgnął po brązowe medale, w Melbourne 1956 był czwarty. Dwukrotnie był chorążym polskiej reprezentacji olimpijskiej (w 1952 i 1960).
Mistrz Europy w 1955, wicemistrz w 1952 i 1954, brązowy medalista w 1956 i 1959.
Po zakończeniu sportowej kariery przez wiele lat wykładał na AWF w Warszawie, był trenerem kadry i kierownikiem wyszkolenia PZTW.
Szczegóły

Położenie grobu: A3 tuje-3-27

• Tadeusz Ślusarski ps. Ślusarz (ur. 19 maja 1950 w Żarach, zm. 17 sierpnia 1998 pod Przybiernowem) – polski lekkoatleta, który specjalizował się w skoku o tyczce.
  W 1976 roku na Igrzyskach Olimpijskich w Montrealu zdobył złoty medal, a na Igrzyskach Olimpijskich w 1980 w Moskwie zajął drugie miejsce. Dwukrotny halowy mistrz Europy oraz srebrny medalista uniwersjady.
  29 maja 1976 podczas zawodów ligi lekkoatletycznej wraz z Władysławem Kozakiewiczem wynikiem 5,62 ustanowił rekord Europy, a 8 lutego 1976 w Warszawie pobił halowy rekord świata wynikiem 5,56.
  Szczegóły 1
• Władysław Stefan Komar (ur. 11 kwietnia 1940 w Kownie, zm. 17 sierpnia 1998 pod Przybiernowem) – jeden z najlepszych polskich miotaczy kulą w historii tej konkurencji, rugbysta, aktor, artysta estradowy.
  Na 1972 na Igrzyskach Olimpijskich w Monachium zdobył złoty medal.
  Był 14-krotnym mistrzem i 16-krotnym rekordzistą Polski.
  Po zakończeniu kariery sportowej występował w filmie, teatrze oraz jako licencjonowany aktor na estradzie kabaretowej.
  Występował w wielu filmach i w Teatrze TV.
  Szczegóły 2

Położenie grobu: A3 tuje-3–34
Mikołaj Kozakiewicz (ur. 24 grudnia 1923 w Albertynie, zm. 22 listopada 1998 w Warszawie) – polski socjolog, polityk i publicysta, profesor nauk humanistycznych, autor kilkudziesięciu książek z zakresu seksuologii, socjologii wychowania i oświaty. Marszałek Sejmu X kadencji, poseł na Sejm PRL IX kadencji, Sejm kontraktowy i Sejm I kadencji.
Był autorem publikacji w językach polskim, angielskim, niemieckim, francuskim, kilkunastu prac naukowych, a także ponad 20 prac popularnonaukowych z zakresu socjologii wychowania i oświaty oraz filozofii wychowania, jak również cyklu felietonów Z księgi zakazów publikowanych w „Trybunie”.
Szczegóły

Położenie grobu: A3 tuje-3-39
Wanda Jakubowska (ur. 10 października 1907 w Warszawie, zm. 25 lutego 1998 tamże) – polska reżyserka filmowa, scenarzystka.
Była współzałożycielką Stowarzyszenia Miłośników Filmu Artystycznego START, działającego w latach 1930–1934. W 1935 przy jej współudziale została utworzona wytwórnia Spółdzielnia Autorów Filmowych.
Pierwszy film fabularny Wandy Jakubowskiej – zrealizowana w prawdziwych Bohatyrowiczach ekranizacja powieści Nad Niemnem (1939) – miał mieć premierę we wrześniu 1939 r., ale z powodu wojny nie wszedł na ekrany, a kopie zaginęły.
29 kwietnia 1943 trafiła do niemieckiego obozu koncentracyjnego Auschwitz. W styczniu 1945 r. brała udział w marszu śmierci z obozu Auschwitz do Wodzisławia Śląskiego[5]. Następnie przetransportowano ją koleją ze stacji kolejowej Wodzisław do obozu Ravensbrück.
Po wojnie reżyserowała wiele filmów, m.in.:

https://pl.wikipedia.org/wiki/Ostatni_etap Ostatni etap (1947) https://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%BBo%C5%82nierz_zwyci%C4%99stwa Żołnierz zwycięstwa (1953) https://pl.wikipedia.org/wiki/Opowie%C5%9B%C4%87_atlantycka Opowieść atlantycka (1954) https://pl.wikipedia.org/wiki/Kr%C3%B3l_Maciu%C5%9B_I Król Maciuś I (1957)

Szczegóły

Położenie grobu: A3 tuje-3-47
Edward Bolesław Osóbka-Morawski, właśc. Edward Bolesław Osóbka (ur. 5 października 1909 w Bliżynie, zm. 9 stycznia 1997 w Warszawie) – polski spółdzielca i polityk socjalistyczny, przewodniczący Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego, premier Rządu Tymczasowego i Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej (1944–1947). W 1944 kierownik resortu rolnictwa i reform rolnych PKWN, w latach 1944–1945 kierownik resortu spraw zagranicznych PKWN i minister spraw zagranicznych Rządu Tymczasowego, wiceprzewodniczący i zastępca prezydenta Krajowej Rady Narodowej, od 1947 do 1949 minister administracji publicznej, poseł do KRN oraz na Sejm Ustawodawczy.
Szczegóły

Położenie grobu: A3-tuje-3-50
Wojciech Żukrowski (ur. 14 kwietnia 1916 w Krakowie, zm. 26 sierpnia 2000 w Warszawie) – polski prozaik, poeta, reportażysta, eseista, krytyk literacki, scenarzysta filmowy, poseł na Sejm PRL VI, VII, VIII i IX kadencji. Budowniczy Polski Ludowej.
1936 roku zadebiutował na łamach „Kuźni Młodych” jako prozaik i publicysta.
Był uczestnikiem kampanii wrześniowej. W bitwie pod Różanem w 1939 został ranny. W czasie okupacji należał do organizacji konspiracyjnej Unia. Był oficerem AK – walczył w zgrupowaniu „Żelbet” jako dowódca.
W latach 1945–1947 jako oficer ludowego Wojska Polskiego dowodził IV Samodzielnym Batalionem Samochodowym, jednostką specjalną pozostającą do dyspozycji wojewody katowickiego, generała Aleksandra Zawadzkiego. Fabularną wersję wydarzeń tego okresu przedstawiał Żukrowski w powieści Skąpani w ogniu (1961).
W 1946 roku ukazały się dwie jego książki:

• Porwanie w Tiutiurlistanie (dla dzieci; w 1976 książka została wpisana na Listę Honorową IBBY)
• 1946 – Z kraju milczenia (opowiadania)

W latach 1953–1954 przebywał w Wietnamie i Chinach jako korespondent wojenny.
W latach 1956–1959 pracował jako radca ambasady PRL w Nowym Delhi w Indiach. Beletrystycznie przedstawił ten pobyt w powieści politycznej "Kamienne tablice" oraz opowiadaniach humorystycznych "Wędrówki z moim Guru".
Szczegóły

Położenie grobu: A3 tuje-3-52
Andrzej Wróblewski, pseudonim „Ibis” (ur. 26 lipca 1922 w Rawie Mazowieckiej, zm. 20 marca 2002 w Warszawie) – polski dziennikarz, językoznawca, publicysta, krytyk muzyczny, popularyzator wiedzy o języku polskim.
W czasie II wojny światowej działał w konspiracji, walczył w oddziałach Armii Krajowej, został ciężko ranny, odznaczony dwukrotnie Krzyżem Walecznych.
Związany głównie z „Życiem Warszawy” (w latach 1948–1987 członek redakcji „Życia Warszawy”, później współpracownik, felietonista). Był stałym współpracownikiem radia i telewizji oraz wielu czasopism kulturalno-społecznych.
W radiu od 1960 prowadził audycje z dziedziny publicystyki muzycznej Piórkiem Ibisa.
W latach 1992–1997 współpracował z ”Gazetą Wyborczą”.
Silnie angażował się w działania na rzecz kultury języka; był autorem cotygodniowych felietonów normatywnych na temat poprawności językowej: „Byki i byczki”, publikowanych przez ponad 40 lat w „Życiu Warszawy”.
Był pomysłodawcą, aktywnym inicjatorem procesu jej tworzenia i jednym z ojców założycieli Rady Języka Polskiego przy prezydium PAN.
Był pionierem nowych i nowoczesnych form komunikacji. Wraz z Markiem Przybylikiem założył w 1987 pierwszy w Polsce tygodnik lokalny („Pasmo”). W tym samym roku należał do grupy osób, która utworzyła eksperymentalne studio pierwszej w Polsce telewizji kablowej „Ursynat”.
Szczegóły