Edmund Soja

Wolyn
Zdjęcie z zasobów Centrum Szkolenia Sił Powietrznych - udostępnił kpt. Jarosław Barczewski
Wolyn
Położenie grobu: C11 – 1 - 4

Położenie grobu - oznaczone strzałką
Szlak Pamięci

Edmund Soja (ur. 15 października 1921 w Chełmie, zm. 6 czerwca 1977 w Aszułuku) – polski dowódca wojskowy, generał brygady Wojska Polskiego.
W czasie okupacji – od 17 października 1943 żołnierz 27 Wołyńskiej Dywizji Piechoty AK, najpierw jako szeregowiec, potem kapral w zwiadzie konnym. Następnie od kwietnia 1944 – w oddziale partyzanckim „Jeszcze Polska nie zginęła”, zorganizowanym przez Roberta Satanowskiego na przełomie lat 1942–1943 na Wołyniu. Organizacyjnie oddział podlegał dowództwu partyzantki sowieckiej i był jednym z najsilniejszych sowieckich jednostek partyzanckich, złożonych z Polaków, na tym obszarze.
Po zdobyciu Chełma 11 sierpnia 1944 roku, wstąpił do Szkoły Podchorążych Artylerii.
Od czerwca 1954 do 6 czerwca 1957 kierował Oficerską Szkołą Artylerii Przeciwlotniczej jako jej komendant. Po rocznym Wyższym Kursie Akademickim w Wojskowej Dowódczej Akademii Artyleryjskiej w Leningradzie ponownie był komendantem Oficerskiej Szkoły Artylerii Przeciwlotniczej w Koszalinie.
1 września 1963 odszedł na studia do Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR, po ukończeniu których od 11 lipca 1965 kierował Szefostwem Obrony Przeciwlotniczej Warszawskiego Okręgu Wojskowego.
Z początkiem 1968 przeszedł do służby w Wojskach Obrony Powietrznej Kraju. Od 25 stycznia 1968 pełnił obowiązki dowódcy, a z dniem 7 czerwca 1968 został zatwierdzony na stanowisku dowódcy 1 Korpusu Obrony Powietrznej Kraju.
Zmarł nagle 6 czerwca 1977 roku, w czasie wykonywania obowiązków służbowych na poligonie w okolicach Astrachania.
Odznaczony m.in.: Krzyż Walecznych – dwukrotnie (1944, 1968).
Wolyn
Komendant Oficerskiej Szkoły Artylerii Przeciwlotniczej ppłk Edmund Soja (w środku) w otoczeniu podchorążych, 1959


Piśmiennictwo:
  1. https://pl.wikipedia.org/wiki/Edmund_Soja
  2. http://www.polskaniezwykla.pl/web/place/people,6396.html