Janusz Ludwik Przedborski (ur. 24 grudnia 1917 w Warszawie, zm. 15 sierpnia 1984 tamże) – harcmistrz, podporucznik Armii Krajowej. Absolwent Wydziału Prawa na Uniwersytecie Warszawskim.
Członek 8 Warszawskiej Drużyny Harcerskiej, Koła Instruktorów im. Mieczysława Bema (KIMB) oraz powstałego w 1936 roku kręgu instruktorskiego „Złota Strzała”.
Brał udział w kampanii wrześniowej jako dowódca kompanii w Warszawskim Batalionie Harcerskim.
Od jesieni 1939 w konspiracji, początkowo w „Szarych Szeregach”, następnie w Armii Krajowej.
W roku 1941 pełnił funkcję komendanta Okręgu Północnego Chorągwi Warszawskiej Szarych Szeregów.
Od wiosny 1943 roku był wizytatorem wschodnich chorągwi z ramienia Głównej Kwatery Szarych Szeregów. Między innymi odwiedził hufiec Chorągwi Wołyńskiej w Lucku.
Uczestnik powstania warszawskiego. Służył w plutonie osłonowym 300 dowództwa Obwodu Wola („Waligóra”) AK, a po zranieniu jego dowódcy, będąc w stopniu plutonowego podchorążego, przejął dowodzenie nad tym plutonem. Następnie dowodził I plutonem w 3 kompanii „Wolskiej” Zgrupowania „Leśnik” i drużyną w batalionie „Czata”. Walczył między innymi na Powązkach i Muranowie.
Po upadku powstania jeniec oflagu VII A Murnau.
Po wyzwoleniu powrócił do Polski. W 1949 roku wyrzucono go z ZHP i pozbawiono stopnia harcmistrza.
20 września 1957 roku został mianowany kierownikiem Samodzielnego Wydziału Zagranicznego Głównej Kwatery ZHP.
W latach 1959 – 1961 członek Naczelnej Rady Harcerskiej i Głównej Kwatery ZHP.
Został mianowany kierownikiem międzynarodowej akcji letniej „Malta” na wakacje 1958, obejmującej międzynarodowy obóz w Polsce, udział w międzynarodowych obozach pionierskich zagranicznych, wymianę z Jugosławią, wycieczki turystyczne do wschodnich Niemiec i Czechosłowacji.
Odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari (rozkaz dowódcy Armii Krajowej z 9 września 1944).