Kazimierz Skorupski, ps. Andre (ur. 15 stycznia 1904 w Łucku, zm. 1 lutego 1972 r. w Warszawie) prawnik, harcmistrz, uczestnik francuskiego ruchu oporu.
Syn Franciszka, notariusza i Wandy z Rzewuskich.
Jako uczeń gimnazjalny służył ochotniczo od sierpnia do listopada 1920 w 4. pułku ułanów.
W czerwcu 1922 zdał egzamin dojrzałości w Państwowym Gimnazjum im. Tadeusza Kościuszki w Lucku. Od czasów szkolnych działał w harcerstwie. Był instruktorem Chorągwi Wołyńskiej, a następnie członkiem Kręgu Starszoharcerskiego „Stanica”.
W 1927 roku uzyskał dyplom magistra praw na Uniwersytecie Warszawskim. Po studiach pracował jako podprokurator Sądu Okręgowego w Łucku do r. 1932. tj. do chwili przejścia do adwokatury. Kancelarię adwokacką prowadził we Włodzimierzu.
W r. 1928/9 odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim, a później trzykrotnie ćwiczenia wojskowe z bardzo dobrą opinią zwierzchników; awansowany do stopnia podporucznika rezerwy artylerii i przydział do 13 pułku artylerii lekkiej (Równe).
W sierpniu 1939 S. został zmobilizowany do 27. pal w Łucku. Po wybuchu wojny z Niemcami jako oficer obserwacyjny III dywizjonu został ranny w rękę 2 IX w rejonie Świecia na Pomorzu. Szpitalnymi etapami zdołał dotrzeć do Włodzimierza. Jesienią 1939 przedostał się na Węgry, a stamtąd do Francji, gdzie w stopniu porucznika był oficerem łącznikowym III dywizjonu1. pal im. gen. Józefa Bema w składzie 1. dyw. grenadierów. Ranny w bitwie pod Dieuze 16 VI 1940. dostał się do niewoli niemieckiej. We wrześniu tego roku uciekł ze szpitala jenieckiego w St.Die na obszar Francji nieokupowanej.
Przejął tam od harcmistrza Wacława Śledziewskiego Komendę Główną Związku Harcerstwa Polskiego (ZHP) we Francji, działającego za nieformalnym przyzwoleniem władz francuskich.
Od października 1941 r. działał w Polskiej Organizacji Walki o Niepodległość „Monika”; która prowadziła akcje wywiadowcze oraz sabotażowe w górnictwie i na kolei, a także prowadziła szkolenie wojskowe młodzieży.
Wiosną 1944 r. w rejonie miasta Ales (dep. Gard), w ramach Forces Françaises de l’Interieur (FFI), zorganizował mały oddział partyzancki, którym dowodził w lipcu i sierpniu w walcach z Niemcami. Władze FFI nadały mu we wrześniu 1944 stopień kapitana.
Od września do grudnia 1944 r. służył w II Korpusie we Włoszech jako oficer 17. pal. w końcu zaś tego roku otrzymał przydział do Polskiej Misji Wojskowej. W maju 1945 został komendantem głównym ZHP we Francji.
Zdemobilizowany 15 XII 1945, wyemigrował w styczniu 1947 do Brazylii. Do kraju powrócił w lipcu 1959.
W okresie od I X 1962 do 31 XII 1971 był zatrudniony był w Centralnym Instytucie Pracy jako zastępca kierownika Działu Dokumentacji i Informacji Naukowo-Technicznej.
Odznaczenia:

• Krzyż Walecznych (dwukrotnie)
• Croix de Guerre (dwukrotnie)
• Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1920