Aleksander Zawadzki, ps. Kazik, Wacek, Bronek, Jeden (ur. 16 grudnia 1899 w Ksawerze, zm. 7 sierpnia 1964 w Warszawie) – polski polityk i działacz komunistyczny, generał dywizji Wojska Polskiego, zastępca ds. polityczno-wychowawczych Naczelnego Dowódcy Wojska Polskiego (1944–1945). Dwukrotny wiceprezes Rady Ministrów (1949 i 1950–1952), przewodniczący Rady Państwa (1952–1964).
Brał udział w wojnie polsko - bolszewickiej w szeregach 24 pułku piechoty, został odznaczony Krzyżem Walecznych.
W latach międzywojennych był kierownikiem Centralnego Wydziału Wojskowego KC Komunistycznej Partii Polski. Wydział ten zajmował się działalnością wywiadowczą, agitacyjną i werbunkową w Wojsku Polskim. Za tą działalność skazany na 15 lat więzienia.
Podczas II Wojny Światowej był m.in. szefem Polskiego Sztabu Partyzanckiego, któremu podporządkowano polskie komunistyczne oddziały partyzanckie działające na wschodnich terenach dawnej II RP, podległe wcześniej Ukraińskiemu Sztabowi Ruchu Partyzanckiego, m.in. brygadę „Grunwald” i Zgrupowanie Partyzanckie „Jeszcze Polska nie zginęła”.
Za udział w II Wojnie Światowej odznaczony Krzyżem Orderu Virtuti Miltari.
Po wojnie m.in.:

• stworzył specjalną komisję, która jeździła do dowództwa Armii Czerwonej w Legnicy, by przekonać ich do zakończenia wywózek sprzętu i ludzi ze Śląska
• w sierpniu 1945 jego interwencja u marsz. Konstantego Rokossowskiego doprowadziła do uwolnienia 12 tys. Górnoślązaków przetrzymywanych na terenie dawnego obozu Auschwitz przed wywózką na wschód w głąb ZSRR
• skorzystał z prawa łaski wobec m.in. skazanego na karę śmierci płk. Franciszka Skibińskiego https://pl.wikipedia.org/wiki/Franciszek_Skibi%C5%84ski