Wiktor Kozak (ur. 5 października 1916 w Błagowieszczeńsku, zm. 19 sierpnia 1995 w Warszawie).
W czerwcu 1939 ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim. Jako żołnierz 13 pułku artylerii lekkiej 13 Dywizji Piechoty brał udział w wojnie obronnej 1939, walczył m.in. pod Tomaszowem Mazowieckim i Falenicą oraz w obronie Warszawy.
Od stycznia 1944 współpracował z sowiecką partyzantką.
W marcu 1944 wstąpił do Brygady Partyzanckiej „Grunwald”. Jako kpr. pchor. został dowódcą szkoły podoficerskiej przygotowującej kadrę młodszych dowódców (dowódców drużyn i grup dywersyjnych). Następnie w stopniu podporucznika dowodził kompanią.
W czerwcu 1944 wstąpił do 2 Dywizji Piechoty im. J. H. Dąbrowskiego, gdzie został porucznikiem artylerii w 2 pułku artylerii lekkiej. W sierpniu 1944 walczył pod Turzyskami, Puławami, Jabłonną i Legionowem, a w 1945 jako szef sztabu dywizjonu walczył na Wale Pomorskim, nad Odrą i uczestniczył w marszu do Łaby.
Od października 1965 szef Wojsk Rakietowych i Artylerii Warszawskiego Okręgu Wojskowego, a od kwietnia 1967 szef sztabu Wojsk Rakietowych i Artylerii WP. Od czerwca 1968 do kwietnia 1974 był szefem Służby Topograficznej WP. Od kwietnia 1974 do marca 1976 szef Misji Polskiej w Komisji Nadzoru Państw Neutralnych w Korei w randze ministra pełnomocnego.
Odznaczony m.in.: Order Virtuti Militari V klasy, Krzyż Walecznych.