Tadeusz Rykowski (ur. 22 lipca 1907 r., zm. 14 grudnia 1969 r.) absolwent Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego, zastępca dowódcy Brygady Partyzanckiej „Grunwald”, leśnik o wszechstronnych i dalekosiężnych zainteresowaniach.
Urodził się w Skarżysku Kamiennej w rodzinie robotnika-tokarza, znanego na terenie Kielecczyzny aktywisty PPS, który nie uniknął carskiego więzienia i katorgi, gdzie zakończył życie. Przed wojną kierował nadleśnictwem na Wołyniu, w rejonie Kiwerc.
Podczas wojny działał w ośrodkach samoobrony na Wołyniu, współpracował z partyzantką polską i sowiecką.
W marcu 1944 r. wstępuje ochotniczo do szeregów organizującej się na wyzwolonych terenach Brygady Partyzanckiej „Grunwald”, przyjmuje pseudonim „Rojko”. Dowodził grupą 12 spadochroniarzy Brygady, która została zrzucona w nocy z 1 na 2 lipca 1944, w rejonie Holender. W składzie grupy byli m.in.: por. Franciszek Czyżewski, ppor. Stanisław Staroń, chor. Bernard Furgoł, sierż. Władysław Cybulski i sierż. Antoni Żuk. Zadaniem grupy było zorganizowanie przyjęcia w nocy z 1 na 2 lipca 1944, zrzutu całej Brygady, w sile około 100 ludzi.
Bierze udział w akcjach Brygady do czasu zajęcia przyczółka sandomierskiego przez wojska radzieckie i zakończenia krwawego przebijania się przez linię frontu do Lublina.
Pod koniec wojny rozpoczyna pracę w leśnictwie. W końcu lutego 1945 r. łącznie z grupą operacyjną udaje się do Torunia i współpracuje przy organizacji tamtejszej Dyrekcji Lasów Państwowych, po czym obejmuje nadleśnictwo Bartodzieje z siedzibą w Bydgoszczy.
Następny etap służbowy to kierownictwo Biura Kontroli i Inspekcji Dyrekcji Lasów w Toruniu. Stąd w r. 1950 zostaje powołany na stanowisko podsekretarza stanu w Ministerstwie Leśnictwa. Jego zasługą było to, że opracowano po raz pierwszy w dziejach leśnictwa polskiego, bądź udoskonalono, wiele zasadniczych wytycznych regulujących postępowanie w dziedzinie zagospodarowania i użytkowania lasu. Wspierał rozwój Instytutu Badawczego Leśnictwa i wyposażenie go we własny gmach, powołanie Instytutu Technologii Drewna i zacieśnienie kontaktu z wyższymi uczelniami. Był promotorem idei integracji leśnictwa i drzewnictwa, która znalazła swój konkretny wyraz w powołaniu w 1957 r. Ministerstwa Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego.
W maja 1957 r. na własną prośbę przechodzi do służby w Centrali Handlu Zagranicznego „Paged”, gdzie zajmuje stanowisko dyrektora naczelnego.
W okresie od 14 stycznia 1959 roku do 15 maja 1960 roku był siódmym prezesem Polskiego Związku Łowieckiego.
Zmarł nagle w Londynie 14 grudnia 1969 r., w czasie pełnienia obowiązków służbowych.
Odznaczony m.in. Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari, Krzyżem Partyzanckim, Orderem Sztandaru Pracy II klasy, Krzyżem Oficerskim Odrodzenia Polski.

Miał dwóch synów:

• Zbysław Rykowski - prawnik i dziennikarz, rzecznik rządu Mieczysława Rakowskiego (ur. 7 -10- 1945, zm. 29-03-1991)
• Andrzej Rykowski - miłośnik Mazur, działacz Warszawskiego Klubu Wodniaków (zm. 16-01-2013)

Obaj są pochowani na Powązkach Wojskowych A II - 6 – 34.