Stanisław Rzepski
Położenie grobu: A DOD - 7 - 11
Położenie grobu oznaczone strzałką.
Stanisław Rzepski (ur. 30 maja 1923 we Lwowie, zm. 16 lutego 2000 w Warszawie).
Od 27 lica 1944 roku do 21 sierpnia 1944 roku walczył z oddziałami UPA w istriebitielnym batalionie, stacjonującym w Stanisławowie.
25 sierpnia 1944 roku został żołnierzem zapasowego pułku saperów, a 6 października działonowym w 25 pułku piechoty 10 Dywizji Piechoty 2 Armii Wojska Polskiego, do 10 maja 1945 roku walczył nad Nysą Łużycką, Szprewą i w Sudetach.
W latach 1945-1947 brał czynny udział w organizowaniu terenowych organów władzy na Dolnym Śląsku w powiatach Bystrzyca Kłodzka i Jelenia Góra.
Będąc zawodowym żołnierzem służył kolejno w:
Zakończył służbę wojskową w stopniu pułkownika.
Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1967 r.).
Był autorem pierwszej wersji biografii Marszałka Polski Michała Żymierskiego opracowanej na zlecenie w 1972 roku, Pomysł napisania biografii Marszałka zrodził się w Ministerstwie Obrony Narodowej na początku lat siedemdziesiątych, gdy władzę w kraju przejęła ekipa Edwarda Gierka. Najważniejszą recenzję sporządził generał Józef Baryła, wówczas I zastępca szefa Głównego Zarządu Politycznego WP. Była ona negatywna, zawierała w szczególności opinię, że kolejne części książki, dotyczące drugiej wojny światowej i okresu powojennego napisane były „w sposób anemiczny, niekiedy nadmiernie uproszczony i zawężony”. Spowodowało to opracowywanie kolejnych wersji biografii z udziałem różnych autorów. Dopiero w czterdziestą rocznicę bitwy pod Lenino 12 października 1983 roku w księgarniach pojawiła się biografia Żymierskiego. Książkę wydano w nakładzie 20 tys. egzemplarzy. Nie firmował jej żaden autor, była publikacją zbiorową pracowników Wojskowego Instytutu Historycznego. Opatrzona za to została wstępem ówczesnego ministra obrony narodowej i Prezesa Rady Ministrów Wojciecha Jaruzelskiego.
Stanisław Rzepski był autorem szeregu książek, m.in.:
>
>
Książki opisują działania 8 Dywizji Piechoty, której żołnierzem był autor.
8 Dywizja Piechoty została sformowana w 1944 roku w rejonie Siedlec. Bazę stanowiło Zgrupowanie Partyzanckie „Jeszcze Polska nie zginęła”. Dywizja weszła w skład 2 Armii Wojska Polskiego. Walczyła w operacji łużyckiej i praskiej. Za udział w wojnie odznaczona Krzyżem Grunwaldu III klasy. W 1947 wzięła udział w operacji „Wisła” przeciwko Ukraińskiej Powstańczej Armii i Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów działających na terytorium państwowym RP, w celu odcięcia walczących oddziałów UPA od naturalnego zaplecza.
Podstawowymi oddziałami Dywizji były:
Zdjęcia
Piśmiennictwo:
Od 27 lica 1944 roku do 21 sierpnia 1944 roku walczył z oddziałami UPA w istriebitielnym batalionie, stacjonującym w Stanisławowie.
25 sierpnia 1944 roku został żołnierzem zapasowego pułku saperów, a 6 października działonowym w 25 pułku piechoty 10 Dywizji Piechoty 2 Armii Wojska Polskiego, do 10 maja 1945 roku walczył nad Nysą Łużycką, Szprewą i w Sudetach.
W latach 1945-1947 brał czynny udział w organizowaniu terenowych organów władzy na Dolnym Śląsku w powiatach Bystrzyca Kłodzka i Jelenia Góra.
Będąc zawodowym żołnierzem służył kolejno w:
- Biurze Historycznym Wojska Polskiego jako referent
- Zarządzie XI Sztabu Generalnego jako kierownik archiwum
- Biurze Historycznym WP jako starszy pomocnik szefa wydziału
- Wojskowym Instytucie Historycznym jako adiunkt.
Zakończył służbę wojskową w stopniu pułkownika.
Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1967 r.).
Był autorem pierwszej wersji biografii Marszałka Polski Michała Żymierskiego opracowanej na zlecenie w 1972 roku, Pomysł napisania biografii Marszałka zrodził się w Ministerstwie Obrony Narodowej na początku lat siedemdziesiątych, gdy władzę w kraju przejęła ekipa Edwarda Gierka. Najważniejszą recenzję sporządził generał Józef Baryła, wówczas I zastępca szefa Głównego Zarządu Politycznego WP. Była ona negatywna, zawierała w szczególności opinię, że kolejne części książki, dotyczące drugiej wojny światowej i okresu powojennego napisane były „w sposób anemiczny, niekiedy nadmiernie uproszczony i zawężony”. Spowodowało to opracowywanie kolejnych wersji biografii z udziałem różnych autorów. Dopiero w czterdziestą rocznicę bitwy pod Lenino 12 października 1983 roku w księgarniach pojawiła się biografia Żymierskiego. Książkę wydano w nakładzie 20 tys. egzemplarzy. Nie firmował jej żaden autor, była publikacją zbiorową pracowników Wojskowego Instytutu Historycznego. Opatrzona za to została wstępem ówczesnego ministra obrony narodowej i Prezesa Rady Ministrów Wojciecha Jaruzelskiego.
Stanisław Rzepski był autorem szeregu książek, m.in.:
- Szlakiem 32 pułku piechoty, 1959
- Salwą pal, 1964
- Szlakiem 37 PAL, 1966
- Piastowskim szlakiem (współautor Mieczysław Juchniewicz), 1966
- Przez Łużyce i Sudety, 1967
- 8 Dywizja Piechoty, 1970
- 38 pułk artylerii lekkiej, 1971
>>Książki opisują działania 8 Dywizji Piechoty, której żołnierzem był autor.
8 Dywizja Piechoty została sformowana w 1944 roku w rejonie Siedlec. Bazę stanowiło Zgrupowanie Partyzanckie „Jeszcze Polska nie zginęła”. Dywizja weszła w skład 2 Armii Wojska Polskiego. Walczyła w operacji łużyckiej i praskiej. Za udział w wojnie odznaczona Krzyżem Grunwaldu III klasy. W 1947 wzięła udział w operacji „Wisła” przeciwko Ukraińskiej Powstańczej Armii i Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów działających na terytorium państwowym RP, w celu odcięcia walczących oddziałów UPA od naturalnego zaplecza.
Podstawowymi oddziałami Dywizji były:
Zdjęcia
Piśmiennictwo:
- Informacje udostępnione przez Urząd ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych
- https://rcin.org.pl/Content/47189/PDF/WA303_63656_A507-DN-R-46-1_Palka.pdf
- https://pl.wikipedia.org/wiki/8_Drezde%C5%84ska_Dywizja_Piechoty
- https://pl.wikipedia.org/wiki/Wojskowy_Instytut_Historyczny