Wróbel Tadeusz

Położenie grobu: Kwatera: W-II-13 Rząd: 3, Grób: 18
Tadeusz Wróbel (ur, 14 listopada 1926 roku w Borysławiu woj. Lwowskie, zm. 9 listopada 2012 roku) – pułkownik Wojska Polskiego, prof.. dr hab. inż., specjalista w zakresie elektromaszynowych elementów automatyki i napędów zautomatyzowanych.
Jego ojciec był tam właścicielem zakładu metalurgicznego. W Borysławiu ukończył szkołę powszechną (przed 1939 r.), w latach 1939–41 i 1944–45 uczęszczał do szkoły średniej. Po zakończeniu wojny zdał maturę w Liceum Męskim w Zabrzu w 1947 r.
W 1952 r. ukończył studia inżynierskie w Wydziale Elektrycznym Politechniki Śląskiej w Gliwicach (specjalność maszyny elektryczne). W listopadzie 1950 r. został powołany do wojskowej służby zawodowej, którą po przeszkoleniu w Oficerskiej Szkole Łączności Radiowej w Zegrzu, zakończonym promocją na stopień porucznika, pełnił do przejścia w stan spoczynku (w sierpniu 1991 r.). Na stopnień pułkownika WP awansował w październiku 1970 r.
We wrześniu 1956 r. ukończył studia magisterskie w WAT, w specjalności elektryk wojsk inżynieryjnych. W grudniu 1964 r. sfinalizował przewód doktorski, w listopadzie 1977 r. uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego, a w marcu 1992 r. został mu nadany tytuł profesora nauk technicznych.
W okresie pracy w WAT zajmował stanowiska/funkcje: kierownika laboratorium (1951–1952), wykładowcy (1954–56), docenta (1957–62 i 1978–91), starszego wykładowcy (1962–78), profesora nadzwyczajnego (1991–94) i profesora zwyczajnego (1994–2003). Ponadto w latach 1969–81 był zastępcą szefa Katedry Elementów Magnetycznych i Urządzeń Elektrycznych, a w latach 1970–71 szefem tej katedry. Równolegle w latach 1968–1991 pracował na stanowisku kierownika Zakładu Elektromaszynowych Elementów Automatyki. W latach 1972–74 był prodziekanem Wydziału Elektroniki ds. szkolenia.
Dorobek naukowy rof.. T. Wróbla dotyczy głównie elektromaszynowych elementów automatyki i napędów zautomatyzowanych (np. serwonapędów, maszyn induktorowych, prądnic tachometrycznych, silników skokowych). Istotnymi elementami tego dorobku jest wypromowanie pięciu doktorów, opublikowanie 166 monograficznych dzieł, w tym 5 książek i 14 skryptów uczelnianych, wygłoszenie kilkudziesięciu referatów na konferencjach naukowych. Spośród Jego książek najbardziej znane są: poradnik Mikromaszyny Elektryczne (MON, 1969) oraz monografie Prądnice zwiększonej częstotliwości (MON, 1972) i Silniki skokowe (WNT 1993).

Profesora przeprowadził około 9000 godzin zajęć dydaktycznych, przede wszystkim wykładów, z przedmiotów: maszyny elektryczne, specjalizowane maszyny elektryczne, podzespoły elektromagnetyczne, elektrotechnika.
Profesor był wieloletnim członkiem: SEP NOT, Rady Wydziału Elektroradiotechnicznego WAT, Rady Wydziału Elektroniki WAT, Rady Naukowej Instytutu Elektrotechniki w Warszawie, Senatu WAT, Sekcji Maszyn Elektrycznych i Transformatorów Komitetu Elektrotechniki PAN, Komitetu Problemów Energetyki PAN.
Za całokształt swej działalności zawodowej Profesor był wielokrotnie wyróżniony, m.in.: Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Złotym Medalem „Za zasługi dla WAT”, Medalem Komisji Edukacji Narodowej. Jest także laureatem 11 nagród Rektora.
Profesora bardzo dobrze grał w szachy. Dwukrotnie zdobył tytuł mistrza Polski we współzawodnictwie drużynowym (1949 r., 1956 r.). Przez wiele lat prowadził dział szachowy w czasopiśmie Głos Akademicki i publikował w miesięczniku Panorama szachowa.
W pamięci społeczności akademickiej zapisał się także opracowaniami swoich wspomnień. Napisał i opublikował 12 książek o tej tematyce. Najbardziej znanymi są Borysław nie śmieje się (LTW Warszawa, 2003) i Ludzie Borysławia (LTW, tom 1, 2005; LTW, tom 2, 2008; Penelopa, tom 3, 2010).

Mapka z położeniem grobu

Źródła:

1. Informacje przekazane przez Wydział Elektroniki WAT