Lesław Będkowski

Położenie grobu: A 36 – 4 - 4
Lesław Będkowski (ur. 25 października 1928 r. w Medenicach w województwie lwowskim, zm. 1 stycznia 2011) – pułkownik Wojska Polskiego, prof. dr hab. Inż., specjalista w zakresie diagnostyki technicznej.
Dzieciństwo spędził w Schodnicy i Borysławiu – w centrum polskiego przemysłu naftowego. W roku 1945 został wysiedlony i zamieszkał w Złotowie, gdzie w 1948 r. uzyskał świadectwo dojrzałości. W roku 1951 ukończył studia inżynierskie na Wydziale Elektrycznym Szkoły Inżynierskiej w Szczecinie. Powołany w 1951 r. do zawodowej służby wojskowej został skierowany do pracy w tworzonej wówczas Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie. W tej uczelni nieprzerwanie pracował do sierpnia 2010 r.
Do ważniejszych faktów kariery naukowo-dydaktycznej Profesora zaliczyć należy: rok 1956 – uzyskanie tytułu magistra inżyniera; rok 1968 – uzyskanie stopnia doktora inż.; rok 1981 – uzyskanie stopnia doktora hab. inż.; rok 1991 – uzyskanie tytułu profesora. W okresie pracy w WAT zajmował kolejno następujące stanowiska: 1951÷52 – st. asystent; 1952÷57 – kier. laboratorium; 1957÷68 – st. wykładowca; 1968÷1994 – kier. zakładu; 1968÷78 – adiunkt; 1978÷1991 – docent; 1992÷2010 – prof. zwyczajny.
Profesor L. Będkowski zakończył służbę wojskową w stopniu pułkownika lotnictwa w 1994 roku.
Dorobek naukowy Profesora skupia się głównie wokół następujących problemów: teoria diagnostyki technicznej, teoria niezawodności, optymalizacja procedur diagnostycznych, elektroenergetyka lotnicza. Jest uznanym w Polsce pionierem rozwoju teorii diagnostyki technicznej. Jego dorobek publikacyjny wyraża się liczbą ok. 200 znaczących artykułów i referatów.
Dorobek dydaktyczny Profesora charakteryzują następujące dane: ponad 7000 godzin zajęć audytoryjnych, 7 wypromowanych doktorów, ok. 60 wypromowanych magistrów inżynierów i inżynierów, kilkadziesiąt opracowanych tematów ćwiczeń laboratoryjnych, kilkanaście skryptów akademickich itp. Obszar działalności Profesora obejmuje: lotnicze urządzenia elektroenergetyczne, diagnostykę techniczną, niezawodność eksploatacyjną, podstawy eksploatacji urządzeń technicznych.

ABS dla samochodów Fiat 125p i Polonez

Profesor aktywnie uczestniczył w działalności organizacyjno-społecznej co znalazło wyraz m.in. w pełnionych funkcjach: przewodniczący Zespołu Diagnostyki Technicznej NOT (1983÷1991); przewodniczący Zespołu Diagnostyki Cybernetycznej PTC (1983÷1991); v-przewodniczący Zespołu Diagnostyki SPE KBM PAN (1983÷1991); członek Prezydium Sekcji Podstaw Eksploatacji KBM PAN (1984÷1990); v-prezes Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Diagnostyki Technicznej (1990÷1993); redaktor Działu Diagnostyki Zagadnień Eksploatacji Maszyn PAN (1983÷1992); przewodniczący Komitetu Naukowego Krajowych Konferencji „Diagnostyka Techniczna Urządzeń i Systemów - DIAG” oraz członek Komitetów Naukowych wielu innych konferencji; członek Polskiego Towarzystwa Diagnostyki Technicznej (1990÷2010); członek Komitetu Budowy Maszyn PAN (1990÷1993); członek Polskiego Towarzystwa Bezpieczeństwa i Niezawodności (1990÷2010); przewodniczący Komisji Nauki Rady Wydziału Elektroniki WAT (1985÷2003); v-przewodniczący Podkomitetu Eksploatacji Technicznej PKEMT NOT (1987÷1989); członek Rady Naukowej przy Zarządzie Głównym PTC (1984÷1991); członek Rady Naukowej Instytutu Systemów Energetycznych we Wrocławiu (1986÷1990); członek Sekcji Technicznych Środków Transportu Komitetu Transportu PAN (2004÷2010).
Za całokształt swej działalności Profesor był wielokrotnie odznaczany i nagradzany. Otrzymał m. in.: Krzyż Oficerski i Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty i Srebrny Krzyż Zasługi, Medal Komisji Edukacji Narodowej, Złoty Medal „Zasłużony dla WAT”, Medal „Zasłużony dla lotnictwa” i inne.
Pasją pozazawodową Profesora była turystyka piesza – zwłaszcza górska, żeglarstwo, historia przemysłu naftowego Zagłębia Borysławskiego, poezja i muzyka poważna.
Mapka z położeniem grobu

Źródła:

1. Materiały przekazane przez Wydział Elektroniki WAT-