Irena Guz-Sobiesiak (ur. 3 maja 1920 w Powórsku na Wołyniu jako córka Szymona i Genowefy, zm. 21 lipca 2002).
W latach 1941–1942 zatrudniona przymusowo przez Niemców w Powórsku.
Po ucieczce w październiku 1942 roku wstąpiła do polsko-ukraińskiego oddziału partyzanckiego pod dowództwem Józefa Sobiesiaka ps. „Maks”. W oddziale tym pod ps. „Rena” pełniła funkcję wartownika oraz pielęgniarki w szpitalu polowym.
Brała również udział w akcjach dywersyjnych, w tym w czterech udanych akcjach wysadzenia pociągów niemieckich jadących na front wschodni.
W lutym 1944 roku znalazła się w formowanej przez „Maksa” z Polaków z brygady im. M. Frunzego, nowej polskiej brygadzie partyzanckiej „Grunwald”.
Na początku maj 1944 roku została skierowana do 1 Batalionu Specjalnego (Szturmowego) stacjonującego w Żytyniu koło Równego. W batalionie szer. „Rena” przeszła krótkie teoretyczne przeszkolenie spadochronowe i przeszkolenie z zakresu minerstwa. 24 czerwca 1944 roku wraz z grupą organizacyjną mjr. Sobiesiaka została zrzucona w desancie spadochronowym na Kielecczyznę, gdzie brała udział w działaniach dywersyjnych. W sierpniu 1944 roku wraz z oddziałem przeszła na Lubelszczyznę.
Po wojnie mianowana na stopień podporucznika, pracowała w Biurze Paszportów Zagranicznych w Warszawie.
Wybrane odznaczenia:

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari,
• Krzyż Walecznych,
• Krzyż Partyzancki,
• Order Wojny Ojczyźnianej I stopnia (radziecki).

Od 1946 roku była żoną Józefa Sobiesiaka

Zdjęcia


Od lewej siedzą: Dymitr Chwiszczuk, Łoginow, Kartuchin, Józef Sobiesiak;
stoją: Hala Chwiszczuk, Lena Chwiszczuk, Luba Kartuchin, Irena Guz,
Czerwony Bór, czerwiec 1943 r.

Piśmiennictwo:

1. https://kpbc.ukw.edu.pl/Content/202121/Sobiesiak_Irena_3659_WSK.pdf